Stukjes in de kraag

[p. 80]

Einde

Aan elke vakantie, althans aan die van mij, komt een eind. Wáár dat precies gebeurt, weet ik eigenlijk niet. Soms als ik nog in Noord-Frankrijk rijd, de radio probeer en hoor: ...in het kader van de door de regering ter beschikking gestelde zendtijd... of inleiding tot muziekbegrip. Een andere keer als ik de grens passeer en het net op dat moment gaat regenen.

Dit keer zouden we het beter aanpakken en geheel geprepareerd binnenkomen. De radio uit, en om fris aan de grens te beginnen brachten we de nacht nog door in België, in Ieperen, waar we nog net in één hotel een kamer konden vinden. ‘Jazeker,’ zei de herbergier, ‘een proper kamertje van iemand die afgezegd heeft. Want het tijdperk van de éénnachtige personen is voorbij. De Engelsen zijn hier en dan zit alles vol.’

Ik heb er die avond maar één Engelsman gezien. Hij zat in het café waar wij 's avonds nog even binnenliepen. Hij kocht een stevige Hollandse bolknak uit een stopfles die op de bar stond en stak die met cellofaan en al in zijn mond, en aan. Hij vond het een nare grap en wreef daarna voortdurend over zijn snor om een eventueel nasmeulen tegen te gaan.

Een tafeltje met frietetende Duitsers vond het een machtige grap, want ze bulderden van het lachen en imiteerden met mayonaise-vingers het snorwrijfgebaar. Het waren dikke Duitsers. Het spijt me dat ik dat alweer moet verklaren. Misschien zijn de dunne altijd net elders, maar op deze vakantie heb ik weer voornamelijk dikke gezien, alsof ze speciaal tegenover mij hun stereotiep wilden ophouden. Ook hun vrouwen waren erg Brünhil-

[p. 81]

derig en enigszins gekleed in zeer smalle tweedelige bikini's - maar het kunnen ook gewone tweedelige badpakken geweest zijn, in de rek.

Zo waren wij dan gereed om op een ochtend via Brugge, Sluis en Vlissingen Nederland binnen te rijden. Het weer was gruwelijk zonnig en bij het tankstation zei de man, dat het warm was, veel te warm: ‘je stikt de moord.’ Voor mij was toen de vakantie voorbij.

De bevestiging daarvan kwam in Middelburg. Wij gingen lunchen in een restaurant aan de markt. De markt zelve stond vol bussen en als er iemand op een fluitje blies kwamen er zo'n dertig middelbare personen aangesjokt, met witte mutsjes op, versierd met rode pompoenen, die dan de bus bestegen en zingend wegreden.

‘Wat zie je?’ vroeg ik mijn vrouw, die star uit het raam staarde. ‘Zesentwintig gebloemde jurken tegelijk,’ zei ze. Voor haar was de vakantie voorbij.

Vanaf dat moment was er niets meer goed, dat had je van tevoren kunnen nagaan. Het duurde om te beginnen uren voor er iemand naar ons toe kwam, vanwege het personeelsgebrek. Om de overgang naar het normale leven te vieren bestelden we een hálf flesje wijn. De ober, die toch al twee keer over dezelfde mat was gestruikeld, omdat er zweet aan de binnenkant van zijn bril zat, naar hij luidop verklaarde, klom op een stoel, wurmde het flesje uit het rek en liet het toen met een scherpe knal op de verwarmingsradiator vallen. De vrouw van de gerant werd gehaald en zeefde aan de bar de wijn door een oude nylonkous in een karaf.

Aan een tafeltje verderop zaten twee bejaarde mannen, die zich laatdunkend uitlieten over de doppertjes. ‘Ze smaken naar blik,’ zei een van hen verongelijkt tegen de ober. ‘Dat kan niet,’ zei deze glad, ‘'t zijn diepvriesdoppers.’ ‘Nou,’ zei de ander, ‘je hoeft niet zo

[p. 82]

stoer te doen. Hebben jullie ze echt hélemaal zelf ontdooid?’

Er was ook nog een jonge ober met een frisse kuif. Hij naderde bijna fluitend met onze bestelling. Bij mijn vrouw plaatste hij een schaal waarop zich een uitgebreide garnalensalade bevond, versierd met vier mooie witte eihelften. Op een van die eieren liep een driftige, zwarte spin radeloos heen en weer. We zagen het beestje alle drie tegelijk, maar de ober wist dat niet. ‘Hee, agenten!’ zei hij, naar buiten wijzend en met de andere hand greep hij de schaal en spoedde zich heen.

Maar wij trapten er niet in en volgden hem met de ogen. Toen hij in de verte bezig was het beestje te pakken zag hij ons toekijken, daarop greep hij nogmaals de schaal en verdween naar de keuken.

Toen hij terugkwam met de schaal, keek hij bijzonder opgewekt. Op zijn gezicht moesten wij nu lezen: kijk, daar ligt een geheel nieuw stukje ei. Maar dat dachten wij niet. Wij hadden ook al tegen elkaar gezegd, dat hoeveel insekten Het Buitenland ook telde, ze tenminste niet in je eten zaten.

De ober voelde ons wantrouwen en gooide nu zijn hele persoonlijkheid achter zijn zaak. ‘Dat was even een ongelukje,’ zei hij, jeugdig minzaam, ‘maar we hebben er nu een nieuw half eitje opgelegd. Alstublieft, mevrouw.’ Hij tilde het behendig op tussen lepel en vork en legde het op haar bord. Toen keerde hij weer tot de schaal en toen zagen we het weer alledrie tegelijk: waar het ei had gelegen lag nu een vlieg, nattig en dood.

‘Kijk,’ zei mijn vrouw, naar buiten wijzend, ‘die agenten zijn weg.’