Stukjes in de kraag

[p. 73]

Eten in Casablanca

's Middags ging alles al moeilijk. We hadden naar een strand gezocht - en die zijn er hier veel, maar óf ze lagen vol mensen óf ze lagen vol rotssteentjes zoals de tuin van de klassieke rentenier. Het was bovendien vrijdag en dan houden veel Marokkanen zondag.

Maar omdat mijn vrouw jarig was zochten wij verder naar iets dat heel leuk zou zijn en besloten tot een romantisch etentje-uit in ‘La Corrida’, een Spaans restaurant in Casablanca en ik beveel het u van harte aan, behalve op een dag waarop alles misgaat.

Eerst konden wij het niet vinden. Het bevond zich volgens zeggen, in de Rue Gay Lussac en dat maakt het erg simpel, zei onze hotelier, want dat is een zijstraat van de Boulevard de Marseille. Maar hoe we ook reden en keken: geen Boulevard de Marseille. ‘Ik ga het die agent vragen,’ zei ik, driftig gasgevend.

‘...,’ zei mijn vrouw, haar geliefde uitspraak als ik weer eens iets stoms doe, en ik laat u maar raden wat ze dan precies zegt.

Ik reed dan ook door rood licht. De agent was er erg kwaad over. ‘Papieren,’ snauwde hij, want hij had nog niet door dat wij vogelvrije buitenlanders waren. Hij keek lange tijd, eerst verbaasd, daarna gegrepen, in de verkeerde kant van mijn paspoort, en gaf het daarna met een zucht terug. ‘Let u wel op het rode licht,’ zei hij, in het Frans. ‘Hoe bedoelt u?’ vroeg ik in het Nederlands. ‘Le feu rouge,’ verduidelijkt hij, maar reeds erg moedeloos.

‘...,’ zei mijn vrouw, wel een beetje terecht.

Aan die agent konden we de weg dus niet meer vragen.

[p. 74]

Daarop probeerde ik achtereenvolgens een taxichauffeur en nog twee Fransen die mij om strijd verzekerden dat de Boulevard de Marseille zeer eenvoudig te vinden was.

De vierde die ik het vroeg was een Marokkaan met een gloednieuwe fez. ‘Boulevard de Marseille,’ zei hij, niet zonder leedvermaak, ‘die is hier meteen om de hoek. Alleen wij, Marokkanen, en zo staat dat ook op de bordjes, noemen hem nu Boulevard Lalla Yacout, naar de bijna-gebenedijde moeder van Koning Mohammed V.’

In ‘La Corrida’ werden wij als vorsten naar een tafeltje geleid door een escorte van drie obers met hoge hakken en te gespannen broeken. 's Zomers eet men hier op de binnenplaats en de inkijk van omwonende buren wordt verhinderd door vele dichtbeloverde bomen. Nauwelijks zaten wij of een der bomen liet een geurende roze bloem los, galant. Wij waren meteen in de gewenste romantische stemming.

Wij vingen het feest aan met een simpele, doch zeer smakelijke vissoep. ‘Plop!’ zei de boom boven ons en wierp nog een bloem gracieuselijk naar beneden. ‘Kledder,’ zei de vissoep op de kleding van mijn vrouw. De ober kwam als een torero aangerend met een lap, maar hij zag dat hij niet kon gaan wrijven daar waar de vissoep nu zat en dus redderde mijn vrouw zelf.

Inmiddels stak de wind wat op, die aan de romantiek afbreuk deed, want de enige verlichting bestond uit kaarsen, waarvan de vlammen nu wat doverig gingen doen, en bovendien vielen nu ook in andere borden wat bloemen.

Aan een tafeltje verderop sprong een man verwoed op en spoog krachtig een bekauwde bloem op de vloer, stak toen zijn handen ten hemel en begon te roepen dat hij had gedacht dat het een stuk kip was. Niemand had medelijden met hem, want het was een patser die te vet

[p. 75]

was, te veel geld had en in het bezit was van zo'n mooie vrouw uit het genre dat speciaal voor deze patsers is ontworpen.

De bediening ging ook onder de romantiek lijden, omdat af en toe een ober het podium beklom om er vaardig gitaar te spelen, mooi te zingen of vurig in de handen te klappen, terwijl een collega danste, niet alleen op de hakken, maar soms ook met mooie rollades op de leren kniestukken van zijn broek. Het ober-zijn was meer een vervelende bezigheid die dit optreden mogelijk moest maken. Soms stonden alle drie de obers op het podium, met veel vuur en vakmanschap. Het viel alleen niet in de smaak bij een grote zwarte hond met overal krulletjes. Hij stond plots op een belendend schuurtje, en keek dreigend naar de eters en de zangers onder hem en blafte toen. Eerst probeerde enige meisjes onder de gasten door mee te zingen de obers nog te redden, maar de hond won gemakkelijk. Hij was er tevreden mee, want nauwelijks was het zingen gestaakt of hij zweeg ook.

Tien minuten later probeerde de zangers het opnieuw, maar de hond greep direct blaffend in, en zij staakten de pogingen meteen.

Zelfs toen één hunner zijn dienblad liet vallen, kwam er een grommende waarschuwingswoef. Het publiek werd onrustig en de patser protesteerde hard pratend. Alleen zijn vrouw at stevig door, ze had tot nu eigenlijk niets anders gedaan en dat deed toch iets af aan haar schoonheid, want je kon nu niet nalaten te denken: mooi, maar daar zit nu al drie kilo gebakken rijst in.

De eigenaar liep bijna wenend rond en schudde soms beide vuisten tegen de hond, die, in het duister nauwlijks zichtbaar, tot de omvang van een weer-wolf uitgroeide. De obers spraken er in rad Spaans over, een van hen

[p. 76]

maakte gebaren van een ladder en erop klimmen, maar de andere wees - wijselijk - naar zijn te gespannen broek. Zelfs de kok kwam even kijken naar het ondier en sloeg daarbij snel een kruis. Andere maatregelen wist hij ook niet.

Het was de patser, natuurlijk, die munt uit de situatie sloeg. Hij wenste op zijn rekening twintig pct. korting. ‘U hebt toch gegéten,’ riep de baas. ‘Ja,’ zei de patser, ‘maar ik kwam om bij muziek te eten en wat krijg ik? Geblaf!’

‘Maar de muziek is maar een toegift,’ zei de baas. ‘Vergeet de zenuwen niet,’ zei de patser, ‘je durft nog niet eens je lepel laten vallen.’ Hij liet zijn lepel over de grond kletteren. ‘Aaaaaouw, aaaaouw,’ gromde de hond. ‘Zelfs een theelepeltje durf je niet laten vallen,’ zei de patser en gooide zijn koffielepeltje op de grond. ‘Woef,’ zei de hond nu voluit.

Achteraan kreeg een jong meisje het door, ze liet ook een vork en een lepel vallen, en de hond liet luidruchtig horen dat hem dat niet beviel. ‘Goed, twintig pct. eraf,’ zuchtte de baas. Bij de uitgang groette de patser met een brede armzwaai alleen de hond. Alles was nu een beetje in de war en nadat ik bij het rechtzetten van een kaars gloeiend mijn vet had gekregen, gingen wij ook weg.

In het hotel weigerde die avond de lift. En de man die elke avond de sprei kwam verwijderen, had het licht laten branden en nu zaten 43 bloeddorstige muggen op het behang klaar. Maar ze zoemden heel zacht en beschaafd, dat wel.