Stukjes in de kraag

[p. 70]

Een dag

Granada is eigenlijk geen prettige stad, dat vonden wij al twee dagen. De barkeeper die wij frequenteerden was het daarmee eens: hij kwam dan ook uit Córdoba en daar moest je zijn, daar kon je tenminste fijn jagen. Paf, paf, deed hij. Buks was zijn lievelingsrol.

Zoals een bevriende reclamejongen het zou uitdrukken: de Hollanders vlogen laag in Granada. Toen wij die morgen, voordat we de stad zouden gaan verlaten, nog bij een terras aanreden, sprong een daar zittende dame zelfs op met de kreet: ‘Heerlijk. Wat is het toch heerlijk een Hollands nummerbord te zien.’ Wij reden snel door om haar ook dat aan de achterzijde te tonen.

En nóg, hoewel wij Granada geen prettige stad vonden, gingen we niet weg, maar nog gauw even naar de beroemde tuinen. El Generalife. Het is er verrukkelijk; zoals dat heet een prikkeling voor alle zintuigen. Waarom men er zoveel fotografeert is me ook onduidelijk. Naast de kleuren van bloemen en bomen is er de doordringende geur, en het koele klateren van fonteinen en gekwinkeleer van vogels; het is met geen camera vast te leggen.

Af en toe gingen wij even om de hoek een glas bier drinken in een klein tentje waar de barman minder actief was dan de vliegen. Het was tevens de thuishaven van twee stadskomieken, die er om het uur even kwamen uitrusten van hun taak om per auto met luidsprekers reclame te maken voor evenementen in diverse openluchttheaters. De ene komiek had een beperkt repertoire want hij ging aan diverse tafeltjes zitten om te demonstreren hoe je een bril zonder glazen poetst met wc-

[p. 71]

papier, terwijl de ander op tafeltjes ging staan om schuine liedjes te zingen. Schuin, neem ik maar aan, want toen hij doorkreeg dat wij zijn teksten niet verstonden begon hij ze uit te beelden en dat was duidelijk rechttoe rechtaan, zodat ik niet weet of je van schuin kan spreken.

Eveneens gebaren gebruikte de gids in het Alhambra zelf. Wij liepen voor het afscheid nog even naar de ‘baden’ en kwamen daar tegelijk aan met een gezelschap dikke Franse mannen met hun vrouwen. ‘Hier lag de sultan na zijn bad en daar was plaats voor de dienaressen en op die galerij speelden de musici’ - de gids imiteerde een volijverige fluiter - ‘en zo kwam iedereen in een heerlijke stemming, u begrijpt me wel.’ En weer imiteerde de gids de fluitspeler, en iedereen begreep het grijnzend. Het bad van de sultana, breed van opzet, gaf natuurlijk ook aanleiding tot vreugde, bij de Franse mannen althans, hun vrouwen lieten het erbij.

Door al dat rondhangen gingen wij te laat op weg naar Algeçiras en konden op het nippertje de boot naar Ceuta, de Spaanse enclave in Marokko, halen. Het was al donker toen we daar arriveerden, en we reden wat doelloos de rots, waarop de stad ligt, op en af omdat we geen hotel zagen. De hulp kwam van een runner, een aardige jongen die zes talen niet goed sprak. Met hem reden we een uur door de stad (rechts was reit, links was lienks) op zoek naar een hotel dat niet vol was, en ze waren bijna allemaal vol want de volgende dag zou er een geweldige voetbalmatch zijn en de bezoekende spelers, officials en supporters hadden zowat alle ruimte opgeslokt.

Pas tegen middernacht slaagden we, een zolderkamer met een oud, muf bed, een monumentale nachtspiegel die er net niet onder kon en een kraan die om de tien

[p. 72]

minuten rochelend een slokje opgaf. Het hotel werd beheerst door een kleine kobold, die het woord Olandes uitsprak alsof hij ketters róók.

Pas toen konden wij aan eten denken. Ceuta is Spaans, dus men kan er nog zeer laat terecht. Onder leiding van een zwaarbeborsthaarde trainer zat er een jeugdelftal gezond te schransen, terwijl ze langdurig naar mijn vrouw oogden, alsof er een penalty inzat.

Gelijk met ons had een bejaarde Engelse dame het restaurant betreden. Het viel haar niet mee. Met opgetrokken neus nam ze haar servet en begon alles te reinigen: haar bord, haar mes, haar vork, haar glas. Toen ze daarmee klaar was zei de ober, voorzichtig: ‘Mevrouw, u vergeet het raam.’