Stukjes in de kraag

[p. 66]

Hollanders

Het is natuurlijk niet leuk om weer eens zo'n oud onderwerp aan te vatten, maar het was dé gebeurtenis van mijn eerste vakantieweek en dus dient het gezegd: ik was onder de Hollanders.

Toevallig, dat is waar. We waren laat en het zag ernaar uit dat we Barcelona pas na middernacht zouden gaan bereiken. Een bord langs de weg trok onze aandacht; het meldde dat wij op nauwelijks honderd meter afstand een uitbundig hotel konden vinden, wit, aan het strand, te midden van palmen, en toch niet al te luuks. En als je het in de verte zag liggen zag het er aantrekkelijk uit, compleet met het Spaanse equivalent van zo'n no-iron violist bij het diner. En ze hadden een kamer voor ons ook.

Goed, er zat geen stop in het bad. En om de w.c. door te trekken moest je met je hand in de closetbak, maar zo luuks hoeft het nu voor ons ook weer niet.

Het hotel viel echter door de mand toen we beneden kwamen en er juist een groot bord werd opgehangen met in onze eigen taal: ‘De vertrektijden van de bussen...’ en ‘voor het gebruik van de douches geldt een toeslag van...’

In de eetzaal werd nog gegeten. In de hoek zaten vier oude dames, die pas waren aangekomen en nu in een gesprek met de reisleider, een dikke man met een hartgrondig moe gezicht, zich gingen afvragen wat ze hier eigenlijk deden. ‘Morgen de hele dag aan het strand? In deze zon? Dan droog ik uit!’

En over het uitje naar Gerona, van overmorgen: ‘Kunnen we nou niet 's ochtends winkelen en 's middags

[p. 67]

naar de kathedraal. Anders heb ik 's middags zulke moeie voeten.’

Het eten viel niet alleen ons zwaar tegen, ook hen. De soep was te zout, en er deugde ook iets niet met de vermicelli. Zo zag je maar weer, Spanjaarden kunnen geen Koninginnesoep maken. De tweede gang bestond uit gekookte aardappelen met groene erwten en dat had uiteraard het bezwaar dat er geen sju bij was. En de derde gang ging om twee kroketten met een schijfje tomaat.

De ober, die algemeen als Ramón werd aangeduid, was er ook niet gelukkig mee. ‘Ten derde,’ zo zei hij van tevoren tegen ons, ‘zijn er kokerettas, van die ronde dingen, die we voor de Hollanders maken, maar toch erg lekker.’

Ramón had het niet gemakkelijk. Hij had twee slaperige ogen (laat ik ze zo maar omschrijven, hij kon ze in ieder geval niet goed open krijgen) en daarom was er één jolige Hollander die, behalve een meester zijnde in het maken van vieze geluiden, almaar vrolijke omschrijvingen voor Ramón kon vinden, waardoor er aan tafel steeds flink gelachen werd, en waarop Ramón dan ook maar weer meelachte. ‘Broodje nozem,’ riep de man, ‘oud wijfje’, ‘Sinterklaas Vaak’, ‘jij kan lekker slapen als je werkt.’ En zo.

Ergens was deze houding van onze joligaard best te begrijpen. Want in de eetzaal was hij met zijn zonderlinge geluiden beslist de populairste, de man die alle winden mee had. Maar na het eten, in de bar, als alle mannen zich op de goedkope cognac wierpen, dan was het gehele terrein voor Ramón.

Eerst liet hij zich nog even vertroetelen door twee oude Engelse dames, die hem zelfs een gekleurd sporthemd cadeau hadden gegeven, wat ze zelf steeds maar omschreven als ‘smashing’, maar daarna begon hij als

[p. 68]

een grootmeester het dansen te besturen. In het kamertje achter de bar ging hij een plaat opzetten, rende dan naar de dansvloer, waar reeds een keur van meisjes klaar stond om door hem genomen te worden.

Het was wel een heel gedoe, steeds om de drie minuten weg, maar daardoor kon hij ook weer gemakkelijker van partner wisselen. Ook de joligaard en een roodverbrande collega van hem probeerden wel te dansen, maar tegen Ramón konden ze het in populariteit niet halen. Soms maakte Ramón, gedreven door zijn vreugde, een paar passen die in de arena thuishoorden. De joligaard greep dat aan om hem met twee vingers langs het voorhoofd, voorovergebogen te attaqueren. ‘I am the boell,’ riep hij tegen de Engelse dames. ‘No,’ riep er een terug, ‘you're chicken.’ ‘Kom nou,’ grapte de joligaard, ‘ik ben geen kip, I am a dog.’ En hij tilde zijn rechterbeen op. Nu, dat was grappig.

Inmiddels was er een oude man bij mij komen zitten. ‘Ik ben Hollander,’ zei hij, ‘en ik hoor bij dit gezelschap. U hoort er niet bij en daarom wil ik nu tegen u nadrukkelijk uitspreken dat ik lang niet alles wat hier gebeurt, goedkeur. Ik spreek niet over het hotel. Er zitten kaartjes met diverse aanwijzigingen in verschillende talen op elke kamerdeur. En alléén in het Hollands staat er Gelieve geen peukjes en lucifers uit het raam te gooien. Maar daarin zie ik geen discriminatie. Er moet flink wat verboden zijn, zo zijn wij.

Maar wat die slet daar doet, dát bezorgt ons een slechte naam.’ Hij duidde een helbond meisje aan met een te bol gezicht en een lang schonkig lichaam. ‘Let goed op,’ zei de oude man, ‘elke keer als Ramón in haar richting kijkt streelt zij wulps over haar heupen. Kijk!’ Het leek mij meer op het gladstrijken van haar (blauwe) jurk dan op zedeloze verleiding, maar ze deed het véél, dat

[p. 69]

is waar. En het leek ook juist dat Ramón haar totale aandacht had, en dat ze steeds iets te hard lachte.

‘Zij is de enige,’ ging de man verder, ‘die met haar armen om zijn lichaam wil dansen. De rest twist en springt, maar zij wil wang aan wang en dat helemaal tot beneden. Ze blijft ook het langst. En dan moet hij met haar naar boven lopen. Maar haar kamer in komt hij niet, want daar let ik op. Want haar kamer is schuin tegenover de mijne. Zodra ze daar staan te fluisteren doe ik het licht op en rammel met mijn deurknop. Dan is hij zo weg. Dat meisje zal zich niet vergooien, zolang ik het kan behoeden.’

‘Nou ja,’ probeerde ik, ‘wat heeft zo'n meisje anders. Laat haar toch een leuke vakantie...’ maar dat was helemaal mis.

Op mijn kamer hoorde ik door het open raam haar gelach. De oude had het vanuit zijn kamer ook gehoord, want hij klopte aan en voerde mij naar het raam. We keken naar het terras waar zij langzaam wiegend Ramón in de armen knelde. ‘Hoor nou,’ zei de man driftig, ‘het is nou nog erger dan anders. Aan dat lachen te horen is ze helemaal krols. En het ergste is dat ze er geen moment bij stil staat wat anderen er wel van denken.’