Stukjes in de kraag

[p. 56]

Knettergek

Er traden twee mannen binnen die zich naast mij opstelden en zich luid voornamen zich warm te drinken. De een was mager met een snor en de andere bol met een grotere snor, beiden droegen een broek met verfvlekken. ‘Maar 't moet wel vlug,’ zei de bolle, ‘want de oppas moet over een half uur weer weg.’ Hij goot de borrel naar binnen en tegelijk betrok zijn gelaat. Hij legde zijn hand op zijn maag en zei: ‘nee, 't gaat niet. Mijn maag wil weer niet. Geef mij maar een tonic, ober.’ ‘Heb je dat vaak?’ vroeg de magere, duidelijk onder de indruk.

‘Ach,’ zei de bolle, ‘ik mocht van de dokter niet meer roken, niet meer drinken en geen koffie meer. Ik dacht, ik laat alles vallen behalve de drank. En dat gaat best, ik drink tot ik wat voel en dan stop ik weer voor een paar dagen. Ik gebruik m'n maag gewoon als barometer.’

‘En, Ellie,’ zei de ander, ‘ben je daar al mee getrouwd?’ ‘Nee,’ zei de bolle, die met minder enthousiasme aan de tonic begonnen was, ‘ik wacht nog even, ik zie 't nog even aan. Nu vindt ze alles nog fijn. Voor het kind zorgen, luiers wassen, lopen met de wandelwagen. Zelfs afwassen doet ze met plezier en theezetten en zo. Ik bedoel, écht fijn, ze heeft zichtbaar plezier. Een meloen kopen, goed, wat is een meloen kopen zul je zeggen, maar zij gaat ervan zingen. Als ze de planten begiet lijkt ze op het Leger des Heils.’

‘Zeg,’ zei de magere voorzichtig, ‘ik heb nooit goed begrepen wat ze nou eigenlijk heeft.’

‘O, niks,’ zei de ander luchtig, ‘ze is alleen knettergek. Ze heeft bevliegingen. Daar is niks tegen te doen.

[p. 57]

Als ze vroeger thuis kwam met zo'n wazige blik in d'r ogen dan wist ik het al: die vliegt er weer op uit. Ze heeft gewoon een knettergek instinct voor de verkeerde vent.

De eerste keer dat ze weg liep was het naar een halve gare, nou twee jaar terug. Die vent was rookaanbidder. Die had een paar meiden in z'n huis, die waren overal kaalgeschoren en liepen alleen in lakens de hele dag rook te aanbidden. Op 't laatst ging hij, als hogepriester, een fikkie maken in een kast, en diezelfde dag kwam Ellie terug, ze werd gebracht door de brandweer, kleddernat.

Een maand later verdween ze naar een overjarige akela van de padvinderij. Die had een buitenlucht-cultus opgezet. Dan sliepen ze, om zich te harden, in een slaapzak op het balkon. Dat was ook gauw over, want dat mens vroor bijna dood en moest opgenomen worden.

Daarna werd het minder hoor, ze bleef nog knettergek, maar de bevliegingen werden ánders. Soms kwam ik thuis en dan was ze bezig een bezopen bloemenman in het bad te doen. Of ze had zes kisten overrijpe tomaten besteld om tomatensap te maken.

Toen ben ik thuis gaan werken. Sindsdien is ze hartstikke normaal, tenminste dat lijkt zo. Af en toe heeft ze nog een bevlieginkje, maar dat laat ik maar. Ze heeft vorige week nog een nacht op het dak gezeten, waarom ben ik vergeten, want ik barstte van de slaap. En momenteel is ze op zoek naar een godsdienst waardoor ze het gemakkelijkst heilig kan worden.’

‘Jajaja,’ zei de magere.

‘Ach,’ zei de bolle, ‘ten eerste hou ik van d'r, al is ze zo knettergek als een loopse primula. En bovendien ben ik jaloers op d'r: ze mag dan honderd keer getikt zijn; ze mag in ieder geval alles eten en drinken.’

En op een vraag van zijn metgezel: ‘Nee, ik mot geen tonic meer.’ En zo vertrokken ze, warm, van binnen.