Stukjes in de kraag

[p. 53]

Taxi!

Het stormde en om de hoek van de steeg kwamen vochtige sneeuwvlokken die plakkend in je nek vielen. Ik moest op een taxi wachten en besloot dat binnen te doen, in het café van Karel de Kloon. Een gezellig kroegje. Het heeft iets van een blokhut, want vrouwen worden zonder pardon de deur uitgekeken. Alleen de vrouw van Karel de Kloon staat er wel 's, maar die heeft zoveel last van haaruitval en bruine voortanden, dat ik haar maanden voor een magazijnknecht heb versleten. Ze draagt trouwens alleen oude pullovers van haar zwager - tenminste dat heeft die zwager me weer eens verteld - uit protest tegen de vrouwenmode of tegen de zwager of tegen iets dat ik vergeten ben. Ze is er niet veel, dus we laten haar buiten beschouwing.

Aan het tafeltje waar ik even aanschoof werd het hoogste woord gevoerd door Lenno, een brede, zware, kale man, die in de oorlog voor fout gaan is behoed omdat de nsb zijn buitenmodel uniform niet wou bekostigen. Nu gelooft hij nergens meer in. Hij kent half Amsterdam dus hij heeft altijd wel wat te vertellen. Hij fit, in het vrije beroep min of meer: ieder die een kapotte waterleiding en een fles jenever heeft kan een beroep op Lenno doen. Met beide komt het dan geheel in orde. Lenno over een zekere Jen: ‘Jen zegt toen tegen mij: heb jij niet een mooi, hartstikke scherp mes voor mij in bruikleen. Ik zeg voorzichtig: waar zal jij dat voor nodig hebben. Toen zegt Jen: de kop van m'n vrouw moet er nou maar 's af. Nou kan ik me dat voorstellen want Jen z'n wijf ziet eruit alsof ze op kunstmest loopt.

Kort en goed, het komt hier op neer dat Jen al weken

[p. 54]

ruzie met dat mens heeft. Hij geeft te weinig geld en zij verpest z'n eten. Jen zegt tegen me: als ze nog één keer met de aardappels knoeit dan zeg ik: ruik 's, is dat nou eten. Als ze dan ruikt... zwiep... effe met het scherpe mes en ik ben ervan af. Dan ga ik tien jaar zitten, maar met rust.

Nou, ik denk, Jen is zo opgewonden, dus ik poeier 'm af, en hij gaat naar De Kloon. Maar diezelfde avond om twaalf uur hangt hij een beetje tipsy aan de bel en roept onderaan de trap: Lenno, lamaar, ik hoef dat mes niet. Als die kop in me bord valt, eet ik nooit meer.

Afijn, gisteren komt Jen weer bij me en vraagt om een ijzeren pijpje...’

Taxi! Een kleine, bescheiden chauffeur, die mij zwijgend naar de buitenkant van de stad reed, om daarna even zwijgend te verdwalen tussen de lange, botte blokken die ons woonklimaat zo verbeteren. Pas toen zeer duidelijk werd dat hij het adres niet kon vinden, was er enige opwinding in hem te bespeuren. ‘Mozesmina,’ mompelde hij binnensmonds.

Toen wij voor de derde keer een naamloos doodlopend hofje indraaiden, nam hij de tijd om enige momenten ademloos te staren naar wat zich in zijn koplampen vertoonde: op een achterbank van een geparkeerde auto zaten een jongen en een meisje te omhelzen alsof het een demonstratie, óf gewoon worgen was. ‘Kijk nou,’ zei de taximan verbaasd, ‘de laatste twee zuurtjes uit een kleverig puntzakje.’

Het beeld bleef hem voor ogen schemeren, want enkele straten verderop begon hij ineens te praten. ‘Een paar jaar geleden had je die twee niet eens gezien. Dan hadden ze achter zo'n teddy-luipaard gezeten. Dat was ook een mode, he! Achter in elke auto lag zo'n leip beest. Je zag geen pest door je achterruit. En wie erachter

[p. 55]

reed, die had de meeste last. Als taxirijder zit je de hele dag achter andere auto's. Ik kan je niet zeggen, hoeveel van die beesten ik gezien heb, die naar mij keken met zwangere konijnekoppen.

Maar ja, 't blijft een mode, het gaat voorbij. Toen kwam de Kleenex. U weet wel, in zo'n kartonnen doos. Dat hadden ze van de Amerikanen uit Duitsland, die hadden altijd zo'n pak helemaal achterin liggen. Wat je er dáár mee doen moet, weet ik ook niet. Waarschijnlijk draaiden ze hun raampje naar beneden en lieten het snot achterin waaien.

Ach, zo blijft dat allemaal. De mensen weten van gekkigheid niet wat ze doen moeten. Nu is het weer mode om rallylampen onder je bumper te hangen. In van die hoesjes. 't Is kouwe kak, modegedoe.

Ik doe in ieder geval niet mee. Pas als ze gaan rijden met een bloot wijf op de treeplank.’ Hij zweeg enige tijd en hernam toen nadenkend: ‘en dan nog alleen als ze d'r eigen zelf wast.’