Stukjes in de kraag

[p. 51]

Een zomerzotheid

‘Het kan jou toch zeker ook niks schelen?’ vroeg Lenie Marees, en ze schoof haar stoel wat dichter onder de tuinparasol, die als een uitdagende oranje zonnebloem boven het groene grasperk stond.

‘Geen moer,’ zei Dot, die, buiten de schaduw van de parasol gezeten, haar zigeunergezicht onbekommerd aan de zon blootstelde.

‘Het zal mij ook worst zijn,’ vond Mia van Langen. Ze legde haar kleine blanke handjes achter haar hoofd, strekte haar benen. ‘Ik verzet geen poot meer.’

‘Ik ben het ook zo zat als gespogen spek,’ zei Lenie.

Dot grinnikte: ‘Ze kunnen mij mooi nog meer vertellen...’

Lenie glimlachte. ‘Ja,’ zei ze vaag, ‘ik ga daar mijn benen uit mijn gat rennen.’

Dot trok grashalmen uit, die ze bekauwde en dan weggooide. Ze zat in het gras en haar lange witte benen waren groen bestreept. Haar zwarte kroeshaar was van een negerachtige overvloed en haar brede mond spleet in een grage grinnik haar bruine gezicht bijna in tweeën. Ze gooide zich op haar buik en steunde op haar ellebogen. Ze keek eens naar Lenie en Mia.

‘Het zal lang duren voor ze mij zover krijgen, Mia,’ zei ze dan.

Mia schudde even haar hoofd: ‘Ze kunnen me allemaal de rug op...’

Lenie ging weer zitten met een lichte zucht. Onrustig was Dot en zo helemaal nooit moe. Nu rolde ze zich om als een kwajongen, sprong dan vlug en lenig overeind en kwam op haar teenspitsen weer naderbij dansen: ‘Waar-

[p. 52]

om zouden we ons ter wille van de een of andere hufter in een teil laten tillen?’

Mia, haar blanke, ronde gezichtje gevat in de dichte, donkere helm van het glanzend korte haar, zei: ‘Ze denken toch niet dat we een beestje in ons hoofd hebben?’

‘Ze zijn hartstikke bezopen,’ constateerde Dot, die weer op het gras neerplofte, ‘eer ik zo bela...’ Dot maakte haar zin niet af, tuurde knipperend naar de zon, die vurig en stralend aan de hemel stond.

‘Ze kunnen het me doen,’ zei Lenie zacht. Ze vouwde haar handen om haar knieën, trok haar gezicht strak. De klok die in de toren van het grote ouderwetse buitenhuis hing, sloeg vier korte, dunne slagen. Een paar vlinders buitelden om en over elkaar, en heel in de verte klonk de schrille fluit van een trein.

Lenie schonk thee. Ze was handig en aandachtig, ving de suikerklontjes tussen de zilveren tang. ‘Drie, he, Dot?’

Dot streek over haar niet aanwezige heupen. ‘Ja, graag.’

‘Ach, gooi toch weg die rotzooi,’ zei Mia, ‘ik haal meteen cognac. Laat ze toch barsten.’ Het was zo stil en warm. O, wat was het stil en warm. En de lucht zo blauw met een paar fijne witte wolkjes.

‘Het zal mij allemaal ganselijk worst zijn,’ besloot Lenie. En zo kwam het dat Cissy van Marxveldt het die zomer zonder de meisjes moest doen.