Stukjes in de kraag

[p. 28]

Huppekeetje

Het bloemkoolcafé noem ik het altijd, want er hangt 's avonds een ranzige etenslucht. De bar staat tegen de keuken van het tappersgezin en de baas gelooft in zeer veel en zeer vet eten als tegengif voor de alcohol. Hij heeft dan nu ook zo'n omvang gekregen dat hij de hele bar zittend kan bedienen en voor wie verderop zit, brult hij zijn dochtertje uit haar huiswerk.

Ik ga er slechts heel af en toe een keer naar toe, voornamelijk omdat ik dan in de buurt ben. Maar het aardigste is het er op maandagavond, dan probeer ik er ook te zijn, omdat dan een aantal buurtgenoten komen vertellen hoe ze het weekend hebben doorgebracht.

[p. 29]

Deze keer was de oogst mager. Sijmen was er, goed, maar die telt niet mee, want hij is niet helemaal normaal. Zijn conversatie is boeiend, maar zeer onsamenhangend. Hij uit op ongeregelde momenten zeer losse gedachten die hij vooral elders heeft opgepikt. B.v. ‘in de hemel daar is het schoon’ en ‘de asemmers dienen woensdagmorgen te worden buitengezet, willen zij geleegd worden.’ Van eigen maaksel lijkt me: ‘met lange lellen is het goed bellen.’

Rupert zit er ook altijd, maar met hem is het moeilijk praten. Hij drinkt, als hij drinkt, in hele kleine slokjes die hij uitvoerig door de mond spoelt. Als hij het doorslikt zegt hij: huppekeetje. Dat doet hij altijd en het enerverende is dat je nooit weet wanneer hij precies zal slikken en je dus even met praten moet ophouden om zijn uitroep te laten passeren.

[p. 30]

Piet is de merkwaardigste, hij komt altijd vertellen waar en wat hij heeft gegeten. Piet is ergens een gering technisch opzichter, maar hij heeft een vrouw getrouwd, met geld én met een eetcomplex. En omdat Piet iets voor de vrouw en het geld over heeft kan men hen tweeen op zon- en feestdagen altijd aantreffen in een gerenommeerd restaurant, ergens in ons vaderland, waar ze een specialiteit klokkend en proevend wegwerken. Ik heb ze zelf een keer aangetroffen in een restaurant in de Achterhoek waar de vrouw Piet wees op de slechte kwaliteit van een saus die drie tafeltjes verderop werd gebruikt. ‘Kijk nou, Piet,’ zei ze, ‘in die saus zit vast geen dunne room, anders was hij nooit zo bruinig.’

‘Waar ben je geweest, Piet?’ vroeg de kastelein. ‘Huppekeetje,’ zei Rupert.

‘In Bolderveen, in de Vergulde Stucadoor. Nieuw

[p. 31]

klein dingetje. Excellent. Hebben twee koks uit Amsterdam overgenomen, voor goed geld. Ik ken die jongens wel. Eén was forelspecialist bij X in Amsterdam. Nee, wat eten betreft zit het daar voorlopig wel goed.’ Hij staarde peinzend in zijn pils.

‘Wat was er dan mis?’ vroeg de kastelein, die zijn pappenheimers zeer goed kent.

‘Nou, we zaten daar, voor het raam, en Ria had net met die kelner helemaal bepaald hoe ze het eten wou hebben. Je kent die rimram wel. Maar als je een paar koks voor jezelf aan het werk heb gezet, dan kan je fatsoendelijkerwijs niet meer weg. Want dat wou ik toen er een heel gezelschap binnen kwam. Een trouwerij was het, en de bruidegom was die vent waar Ria drie jaar mee verloofd is geweest, voor ze mij leerde kennen.

Een vervelende klier, reeds vroeg gepokt en gemazeld

[p. 32]

als stom rund. Je weet hoe dat gaat: zij zagen ons en, wij zagen hen en iedereen dacht: laat barsten, we doen net of we ze niet zien. En die hele familie, die hebben hem en Ria meegemaakt en die begonnen al wat op hun stoelen te schuiven, want die hebben al die rotzooi vroeger meegemaakt.

Nou, in zo'n situatie kan je me al het lekkerste eten van de hele wereld voorzetten, maar smaken doet het me niet. Om te eten moet je geestelijk helemaal vrij zijn. Ik zat daar en ik dacht: ik eet koe, ik eet beest. Elke saus stolt dan meteen in me mond. En Ria die at ook niet lekker, die zat maar uit het raam te kijken en aan mij te vragen hoe die bruid er nu precies uitzag en wat ze aan had. Je weet hoe vrouwen zijn: een bruid is voor hen alleen wat er omheen hangt.

Het was een eng wijfje trouwens, met een boezem die

[p. 33]

op tafel lag, ze was bleek en rond, een soort roomkanneje, je weet wel.’ ‘Huppekeetje,’ zei Rupert.

‘Maar het veranderde een beetje toen ze met toespraakjes begonnen. Eerst zijn vader, een soort lintworm die aan de bovenkant alleen maar uit zijn hemd kwam om te zwammen. Over dat het zo'n aardige jongen was. Goed, hij had zijn ouders natuurlijk wel 's verdriet gedaan. Toen zei Ria al tegen me: let op, dat ben ik. En hij had in zijn jeugdige onbezonnenheid wel eens een verkeerde beslissing genomen. Dat ben ik, zei Ria weer. Maar gelukkig hadden zij, zijn ouders, hem altijd op het rechte pad kunnen houden. Nou heeft Ria, dat wist ik, met die mensen gewoon oorlog moeten voeren. Vooral met die vader, die als ze samen op die jongen z'n kamer zaten altijd onverwachts de deur opengooide om te kijken of ze niet in de koffer waren gekropen.

[p. 34]

En van die moeder mocht ze maar weinig lippenstift gebruiken. En die vader die rekende aan tafel uit hoeveel Ria die jongen kostte. Ze is daar ook een keer van tafel weggelopen nadat ze die vader een dreun tegen zijn hoofd had gegeven met haar servet.

Nou, Ria zat zich dat allemaal te herinneren en ze had neiging om op te staan en te roepen: u bedoelt mij zeker! Ik heb zelfs mijn vork in haar arm gezet om haar op haar plaats te houden.’

‘Huppekeetje,’ zei Rupert, maar zachtjes, om niet te storen.

Piet liet iedereen eens inschenken. ‘Nou,’ ging hij verder, ‘die ellende sudderde nog even door, totdat een van die ooms een beetje starnakel raakte en op ons toe komt wankelen. Hee, zei die, zeg, ben jij Ria niet? Gelijk ontstond er paniek bij het gezelschap en al die vrouwen

[p. 35]

zaten te roepen van Felix, kom terug. Maar Felix, die oom, die wou helemaal niet terug, hij wou Ria zelfs kussen, maar hij begon met zijn volle hand in de boontjes te zetten. En hij had zó'n kegel dat de kaars op tafel uitwoei.

Dus ik stond op en ik riep naar hunnie: “Zeg, kunt u deze meneer misschien even terughalen?”

Nou wil ik achteraf best toegeven dat wij zijn vader misschien verkeerd hebben verstaan, hoor, maar op dat moment horen wij hem roepen: “Nee! Wim moet van haar niets meer hebben.”

Ria wordt gelijk wild en wil opstaan, maar die oom denkt dat het voor hem is en gaat gelijk om haar nek hangen. Die vader dekte zich achter zijn stoel want die zag dat ik de flensjes al in me hand had, want ten slotte waren zij in de meerderheid.’ ‘Huppekeetje,’ zei Rupert.

‘Maar het liep goed af, want op dat moment waren de obers er al bij, en de eigenaar ook en oom werd uit de boontjes gehaald. Ria had natuurlijk het laatste woord want wij gingen weg. Dat roomkannetje dat zat een beetje te grienen en Ria roept: ‘dat-ie je leven bederft, daar wen je wel aan, maar je eetlust...!’