Stukjes in de kraag

[p. 25]

Grond

Onlangs had ik met mijn vrouw afgesproken in een Chinees restaurant, niet zo maar één, maar een zaal versierd met veel gouden kartelrandjes en bijbehorende draken en roze lampjes die door Goudakaarsen in draaiende beweging werden gehouden. Het voedsel was zeer degelijk en werd met veel professioneel gelach opgediend. Toen wij door het meeste heengegeten waren, verscheen een man aan ons tafeltje. Hij was roodverbrand en had een opgedraaide, typisch Engelse snor.

Het was dus niet vreemd dat hij in het Engels het woord nam, na manhaftig aan zijn slaap gesalueerd te hebben. ‘Neemt u mij niet kwalijk,’ zei hij, ‘maar ik heb een bijzonder onaangename gewoonte. Als ik vreemden zie zitten die ik aardig vind, dan krijg ik een gekke aandrang. Dan sta ik op, ga naar ze toe en spreek ze aan. Dat is vervelend, vindt u niet?’

‘Yes,’ zei ik, naar waarheid, en in zijn tongval.

‘Dat begrijp ik best,’ zei de man terwijl hij een stoel naderbijschoof en ging zitten, ‘het moet verrekt onplezierig zijn als je lekker zit te eten en iemand schuift erbij en gaat over zich zelf zitten praten. Maar die aandrang heb ik nou eenmaal. Daar heb ik in mijn leven al een ellende mee gehad, dat is niet te beschrijven.’ Hij lachte vriendelijk en toen mijn vrouw even haar vork neerlegde greep hij haar hand en begon die uitvoerig te kussen.

‘Het aardige is,’ hernam hij uitermate minzaam, ‘dat u waarschijnlijk denkt: die beestachtige Engelsen. Soms vind ik dat leuk en laat het zo, maar ik wil u wel verklappen dat ik Zuidafrikaan ben. Helemaal, hoewel ik

[p. 26]

alleen maar Engels spreek, behalve ja. Maar dat geeft niks, want in Amsterdam spreekt iedereen Engels. En trouwens, hóé ik ook de weg vraag, ik kom altijd op het Rembrandtsplein uit, en dat kan me niks schelen want ik heb geld genoeg.

Kijk, Amsterdam is een stad waar je wat stuk kan slaan, zonder dat iemand er iets van zegt. Ik heb maar één bezwaar: het stinkt er de hele dag. Ik wil u niet beledigen of uw eten bederven, maar vanaf de dag dat ik hier ben wantrouw ik mijn snor. Ik heb 'm gewassen en gestoomd en geparfumeerd en ik wéét dat het mijn snor niet kán zijn, maar ik kan er niks aan doen, ik wantrouw 'm.

Maar daar gaat het niet om. Het beroerde is dat ik de gewoonte heb om vreemde mensen lastig te vallen om over mijn vrouw te spreken. Kijk, ik heb geld omdat mijn vrouw het heeft. Die heeft een enorme stoot grond geërfd, nou, dat is in één dag nauwelijks te berijden, vooral omdat er geen wegen zijn. Als ik alles wou zien, dan moest ik de helikop nemen. En dan kon ik nog kiezen welke helikop ik nou 's wou nemen.

Nou, voor die grond heb ik me rot gewerkt. Ik heb er stenen uitgehaald waar je een olifant mee kon doodgooien. Ik heb er een hele berg weggehaald omdat ik tóch dynamiet gekocht had.

Maar een vrouw kijkt daar niet naar. Voor haar was die grond als voor een ander behang: het zit er, maar je ziet het niet. Daar kregen we de ruzie over. Zij zei: het is mijn grond en als ik wil, kijk ik er niet naar. En ik zei: het is jouw grond, dus kijk ernaar.

Ik ben weggegaan toen zij een weekend naar Johannesburg was. Ik heb zes uur gewerkt en grond in alle kasten gegooid. Toen heb ik alle borden op tafel gezet en met grond gevuld. Haar koffers en schoenen heb ik met

[p. 27]

grond gevuld, haar tasjes ook. Haar parfumflesjes en ten slotte haar bed. Vanaf het vliegveld heb ik nog een pakje grind gestuurd.

Dat is nou twee maanden terug en sindsdien reis ik rond. Elke keer als ik naar een andere stad ga, stuur ik haar mijn adres in de hoop dat ze me terugroept. Maar ik hoor maar niks.’

Hij staarde, doordringend glimlachend, naar buiten en wij maakten van de pauze gebruik om onze laatste happen kwiek naar binnen te krijgen, want als iemand zo iets vertelt, eet je niet lekker door. ‘Het zijn moeilijke weken geweest,’ zei hij. ‘Eerst sprak ik alleen mensen aan die alleen waren, maar die hadden dikwijls ook moeilijkheden met hun echtgenoot of hun vriendin, dus ik zoek nu naar mensen die er een beetje uitzien alsof ze het samen goed kunnen vinden. Daar ga ik dan even bij zitten. Ik weet dat ik hun plezier dan wel bederf, maar ze hebben genoeg, denk ik dan, en ik ga wat met ze praten. En ze zijn altijd beleefd genoeg om te luisteren. U ook. Daar ben ik u dankbaar voor. God bless you.’ Hij stond op, boog en wandelde weg.