Stukjes in de kraag

[p. 16]

Stoelendans

Op een bankje in het park zitten en af en toe wat lezen in een boekje op de middag van een redelijk warme dag is een van mijn stille wensen. Misschien zit het in de familie want ik heb een oom die ook niets liever wil, maar hij mag niet van de bijbehorende tante omdat ze hem ervan verdenkt vroeg oud te willen zijn.

Ook moet men lang wachten op een geschikte middag. Zodat, toen het redelijk warm was én een middag, ik zo opgewonden raakte dat ik duidelijk het verkeerde boekje meegriste. De rest is zwijgen heette het en de kaft vermeldde dat het een pocket was en een detective en Vlaams. Wantrouwig sloeg ik het open. Pag. 123, en ik las: De Groodt lei het hoofd pijnlijk terzijde. Dat is hersengymnastiek. Ik weet zelf ook nooit of het met een d of een t moet.

Haar donkerbruine ogen - zo las ik verder - met die vreemde uitstralingen als van aquamarijn. Ik zie ze bestendig voor me. Ik droom ze niet, ik bedenk ze niet, ik zie ze. Logisch dat je dan je hoofd terzijde legt. Ik sloeg terug naar pag. 61, en alsof ik het expres had opgezocht, las ik: In haar kamer zocht ze een hele tijd naar de toiletspiegel, die ze ten slotte onder het bed vond. Waar zetten ze in Vlaanderen dat ding dan?

Ik stak de pocket op de plaats waarvoor hij vervaardigd was en wandelde door het park. De vogeltjes kwinkeleerden, het windje woof door het lover en de heesters fluisterden schor met elkaar.

Aan de andere kant van het park zat een sombere man op een bank, zijn handen in de zak, zwarte bretels over een wit overhemd en zijn das enkele knopen lager

[p. 17]

getrokken. Ik ging naast hem zitten. ‘Kijk maar niet naar mijn kleren,’ zei hij, ‘want ik ben zó het huis uit gedenderd. Ruzie. We waren aan het feestvieren. Maar ik kan niet feestvieren met de pest in me lijf. Daar ben ik te veel driftkever voor. Maar ik ken me zelf: als ik een hete kop krijg dan verdwijn ik subiet, voor er ongelukken gebeuren.’

Hij zweeg vermoeid en wees in de richting van ver verwijderde flats. ‘Daar ginds,’ zei hij, ‘we vierden de koperen trouw van mijn schoonzuster. Als je vrouw je opcommandeert dat je mee moet, dan ga je, niet? Ik neem er zelfs een dag voor vrij hoewel ik uit ervaring van tevoren wist dat er toch stront aan de stuiter zou komen.

Niet alleen krijg ik van háár de hik, ik meen mijn schoonzuster, maar zij heeft zelf weer een zwager, een grote vette vent, die Sjors heet.

Die Sjors die beheerst altijd zo'n feest bij haar. En 't is geen mens meer, maar een soort mandril met kleren aan, de haren steken overal doorheen, door zijn overhemd en zijn mouwen. Zijn neus is net een oksel. Nou, die aap die neemt daar altijd de leiding. En wat doet hij 't liefst?’ Hij keek mij even afwachtend aan en toen de spanning wat opgelopen was zei hij: ‘In wijven knijpen.’ Hij liet dat even hangen en vroeg toen, op dezelfde onderzoekende toon: ‘En wat doen we dus de hele dag?’

Ik durfde niet zeggen wat ik dacht.

‘De hele dag doen we stoelendans. Stoelendans! De kerels op de stoelen en de vrouwen er omheen sjouwen. Of omgekeerd. Het liefst zou die zien dat er evenveel mannen en vrouwen waren. En dan maar in de rondte. Giechelen. En knijpen. Nou heb ik van me eigen geen spelletjesnatuur, maar het rotte is dat ik mee

[p. 18]

moet doen omdat ik een aardig riedeltje op de piano kan weggeven. Je weet wel, mopje dat een mopje was, en 't groene dal en ozewiezewooze, en af en toe plotseling ophouden.

Nou wéét ik op welke vrouwen hij het 't meest voorzien heeft, en dus hou ik elke keer zó op dat hij er net naast grijpt. Op een gegeven moment krijgt hij dat door, allicht, en ik zie hem langzaam ziedend worden. Zo ging dat door totdat hij zich niet meer in kon houden. Hij brult, en hij heeft een muil als een knalpot, dat ik de boel verziek. Opzettelijk verziek.

Nou, toen was er ruzie. Mijn vrouw, ach man dat is toch een schatje eigenlijk, die zegt tegen mij: “Henk, word niet driftig, ga op de gang.” Want ze denkt dat dat helpt. Ik heb twee dochters met precies hetzelfde driftige bloed als ik, die hebben zeker vier jaar van hun leven op de gang gestaan. Maar toen zei mijn schoonzuster dat Sjors gelijk had. Als die aap niet naast haar had gestaan had ik haar een lel gegeven.

Ik zei: jij heb altijd wat tegen me gehad. Nee, zegt ze, ik heb nog nooit wat tegen je gehad. Ik stond naast het dressoir, ik pak de theepot eraf en zwiep 'm, rats, tegen het behang. De theeblaren dropen van het plafond. Ik zeg: nou, dan heb je nou iets tegen me. Toen ben ik de deur uitgelopen. Je weet wel, zonder om te kijken en borst vooruit. Maar nou zit ik hier, zonder m'n jasje, zonder geld, zonder sigaret. En ik kan voor me fatsoen niet effe naar binnenlopen om ze te halen.’

Ik gaf hem een sigaret en leende hem een tientje voor een paar pilsjes. Je kunt iemands snipperdag toch niet bederven?