Stukjes in de kraag

[p. 12]

Wegwezen

Een zaterdagavond laat in een Amsterdams café, een oud café, u weet wel, met opstapjes en afstapjes, nissen en zo'n bruine kleur die geen schilder kan maken. Het was nog niet druk, toen een wat oudere man zich hijgend over de drempel hielp, maar daarna liep het snel vol. De man vond nog net één grotere leunstoel en liet zich daar met een zucht van lang aangehouden behagen in zakken, met het gezicht van iemand die ten volle op de leuning vertrouwt.

‘Een bejaard borreltje,’ zei hij, alsof hij daarmee tegelijk de leeftijd van zijn humor wilde aangeven. Hij zuchtte nog geruime tijd door, terwijl hij rondkeek om de omgeving in zich op te nemen. Hij had kleine lichtblauwe irissen, die bijna los leken te liggen in zijn grote, ronde oogholten; één flinke tik tegen zijn achterhoofd en ze zouden eruit rollen.

‘Jongen, jongen,’ zei hij tegen een Surinamer die vlak bij hem een pilsje stond te drinken, ‘wat ben ik aartsmoe.’ De Surinamer had een oudachtig, verkreukeld gezicht waar de eenzaamheid in hoofdletters overheen geschreven stond, dus hij luisterde. Als om zijn stelling kracht bij te zetten, zei de man met zwaar afhangende armen tegen de ober die het glaasje voor hem neerzette: ‘Ik ben zo moe, gooi 't maar in me keel.’

De ober keek hem aan met de bekende pappenheimersblik en zei: ‘Nee, da's zonde. En als ik mors vragen ze hoe je aan dat schone plekje komt.’ Hij liep weg en de man ledigde het glaasje voor zijn doen opmerkelijk kwiek. Hij wuifde om meer. ‘Een dikke pruim hangt het best aan twee steeltjes,’ zei hij genietend.

[p. 13]

Er kwamen twee rijzige Surinaamse meisjes binnen, met trotse gezichten. Ze brachten leven in de Surinamer, die wervend riep: ‘Daar komt Suriname!’ maar ze passeerden hem zonder een blik.

‘Ja, joh,’ zei de man, ‘je had het volkslied moeten fluiten.’ Hij kreeg zijn tweede glaasje. ‘Wat vrouwen betreft heb ik weer een les gehad die me zal heugen. Ik woon op een zolderkamer moet je weten, alleen met twee duiven en me radio en met de pest aan Veronica. Maar 't ergste is dat ik dat lijf van me al die trappen op moet sjouwen. Ik heb nou een schooljongen, die voor twee kwartjes mijn vuilnisemmer haalt en brengt, en binnenkort heb ik hem zelf ook nodig.

Dus ik denk op een keer, ik adverteer om een vrouw met een huisje. Weet je wel. Een heel nette advertentie. Heb je in de krant gelezen van die Engelse boer?’

Ja; je kan d'r nog wel eentje hebben.

[p. 14]

De Surinamer staarde onbewogen door hem heen. ‘Nou, die had een advertentie gezet: Boer met dorsmachine zoekt vrouw met melkmachine voor goed huwelijk. Brieven met foto van melkmachine nummer dat en dat. Ja, ja. Leuk. Maar zó moet je 't niet doen. Liefst eigen huisje, heb ik gezet. Alsof 't me eigenlijk niets schelen kon. Eén brief, met een leuk fotootje. Geraffineerd fotootje, want ze keek je recht aan, dus je kon niet zien dat ze een verrekt lange neus had. Daar konden zo zestien mussen op, als ze tenminste op één pootje sliepen. Maar ja, ik denk, op die neus kijk ik niet, want ze had een heel leuk huisje. Beetje oud en slecht te verwarmen, maar goed, wat kan ik nou eisen?’

Hij wuifde naar de ober alsof zijn hand tien kilo woog.

‘En het leek leuk, hoor. Ze had er best zin in, nadat ik twee keer een uurtje op visiste geweest was, bloemetje mee, grapje hier, smoesje daar. Nou, vandaag zou ik er dan een dagje heen. Vanochtend heb ik haar planten staan verpotten. Bij de koffie twee harde sneetjes bruinbrood met een dun schijfje kaas, want op mijn leeftijd moest zíj om míjn lijn denken. Na het eten ging ze heel lang d'r tanden poetsen, ik denk wat krijgen we nou, maar dat deed ze altijd. Het regende, dus we hoefden niet te wandelen, godbetert, wandelen, lópen, voor niks, zomaar naar nergens, alsof dat een lolletje is.

Goed, dus ik daar maar zitten, kijken naar de kat, en ik durf wedden dat ik een emmer thee heb binnengekregen. Maar de deur ging toe toen ik spinazie moest eten met een vies zoet sausje. Zoet! Wie dat verzonnen heeft mag van mij vandaag nog beschimmelen.

Ik denk, wegwezen!’

Zijn glaasje kwam en hij duidde dat de Surinamer er ook een mocht hebben. ‘En ik ben meteen weggegaan. Zij was aan het afwassen, toen heb ik me schoenen

[p. 15]

uitgedaan en ik ben op mijn tenen het huis uitgestapt. Ik heb zes straten gelopen voor ik ze weer aan kon krijgen, want daar moet ik goed voor zitten. Het was de beste manier, absoluut. Als je gaat praten met een vrouw, verlies je het toch. Daar kan ik je uren over vertellen. Ik heb er een gekend die praatte de bretels van je broek.

Ik moet alleen nou wat anders gaan verzinnen, want als ik het weer per advertentie doe, krijg ik haar natuurlijk wéér.’