Op de barkeeper beschouwd

[p. 151]

Naar Parijs

Het was half elf 's morgens maar de bijna oude man in een duffelachtige jas riep: ‘Nou maar een cognac zonder koffie.’ Hij zat achter zijn tafeltje alsof hij zometeen de klm of de Staatsmijnen zou gaan bestieren. Een kolenman, die ook aan het tafeltje zat, zei: ‘Jij laat je ook niet remmen door een kurk! Met je neus in de toto gevallen?’ De man grijnsde. ‘Ik heb vakantie,’ zei hij, ‘en f 137,50 om stuk te slaan. Zeg maar tegen Henk wat je drinken wil.’

Er rezen vraagtekens rondom het tafeltje en de man haalde een dienstbrilletje uit zijn borstzak. ‘Mijn vrouw,’ zei hij, een folder openvouwend, ‘is momenteel in den vreemde. Dank zij een gerenommeerd reisbureau hier op het Damrak, f 137,50, geheel verzorgd. Dus laat maar gaan. Ik zelf bedank daarvoor - ik hoef niet geheel verzorgd. Ik stem socialist, uitstekend, maar ik hoor ze niet graag zeggen. Die Vondeling, ik kan begrijpen dat-ie dat allemaal wil, dat-ie er trots op is, maar hij noemt zo graag het prijsje erbij.’

Hij vouwde de folder open. ‘Gister is mijn vrouw er aangekomen,’ zei hij, ‘luister: “Na ons op onze kamers te hebben opgefrist, gaan wij dineren en daarna Parijs verkennen. Wij besluiten de avond met een zitje op een van die typische Parijse terrasjes en laten de altijd weer bekoorlijke sfeer op ons inwerken.”

Hij liet het papier zakken en barstte in een rauw gelach uit: ‘Ik zie Alie al zitten. En ik moet ook degeen nog zien die haar opfrist na twee pillen tegen busziekte. Daarom bedank ik persoonlijk ook elk jaar voor zoiets, Laat haar maar gaan. Amsterdam heeft voor mij bekoor-

[p. 152]

lijke sfeer zat. Goed, nou vandáág. Luister: “Wij stappen na het ontbijt, verkwikt door een goede nachtrust, in onze touringcar voor het maken van een grote rondrit, kris kras door deze schitterende wereldstad, langs alle bekende historische monumenten, maar ook langs de grote modehuizen en magnifieke pleinen, de boulevards met hun ongelooflijk druk verkeer, dat bijkans dag en nacht vijf tot zes rijen dik eroverheen raast.”

Nee jongens, 't is dat ik er te lui voor ben, anders zou ik toch wel een keer mee willen. De eerste keer in me leven dat Alie verkwikt uit d'r nest treedt. En dan Alie weer in de bus, weer met een pil tegen wagenziekte en maar blij kijken als het verkeer vijf tot zes rijen dik om haar heen knettert. Goed, laten we nou kijken wat ze morgen krijgt.’ Hij zwaaide dat er een rondje gegeven mocht worden, dus iedereen deed nieuwsgierig.

“Wij zijn tot de lunch vrij om op eigen gelegenheid iets te ondernemen - moet je net Alie hebben - inkopen te doen of een wandeling langs de eeuwenoude Seine met haar wereldbekende boekenstalletjes te maken.” Toen ze wegging zei ik nog: Alie, breng een wereldbekend eeuwenoud boekje voor me mee. “Na de lunch gaan wij een prachtige rit maken naar Versailles - dat mens kan geen bus meer zien als ze ooit terugkomt - het lustoord van de vroegere Franse koningen, gebouwd in opdracht van ‘Le Roi Soleil’, de Zonnekoning, Lodewijk xiv.” Meer namen hadden ze zo gauw niet bij de hand.

Zijn we nou al op de helft? Jazeker, vrienden. De vierde dag: “'s Middags brengen wij een bezoek aan de beroemde Eiffeltoren, ‘La veuve de Paris’, zoals de Parijzenaars haar geestig noemen.” Als Alie dat begreep zou je haar d'r met geen stok op krijgen, maar ja, de gids zal wel niet geestig genoeg zijn om het uit te leggen.

“Daarna bezoeken wij nog de ‘Dome des Invalides’

[p. 153]

met het graf van Napoleon.” Als ze dat vertelt zal ik zeggen: wat een geruststelling, he. Dat-ie er nog ligt! “Ook laten wij u kennis maken met de beroemde Métro, de ondergrondse spoorweg van Parijs.” Zo uit de bus kan Alie meteen in de tram. “Attentie: wij wijzen u erop, dat ook des avonds wij u niet aan uw lot overlaten, o.m. kunt u deelnemen aan een Tour de Nuit, teneinde kennis te maken met het zo interessante nachtleven van Parijs.” En Alie maar duidelijk maken dat ze alleen een glaasje rode bessen wil hebben...’

‘'t Zijn allemaal ouwe wijven,’ zei de kolenman, die aan zijn derde pilsje begon, ‘die zitten klaar in een regenjas tot de Hollanders komen en hup, dan gaat het even bloot en een dansje maken.’

Maar de anderen stonden op, gingen afrekenen. De man stak de folder in zijn binnenzak en liet zijn

Je mot maar denken, waar die nou is, heb Kees 't beter.

[p. 154]

schouders een beetje zakken. Toen ik een kwartier later vroeg of ik de tekst mocht overschrijven omdat ik slechts zelden zulke heerlijke zinnen onder ogen krijg schoof hij me met graagte een folder toe. ‘Ik heb er nog vijf,’ zei hij. ‘Tegen het kwijtraken. Ik lees ze een paar keer per dag. Ik heb vakantie. Voor míjn f 137,50. En dan wil ik er ook wat aan hebben ook.’