Op de barkeeper beschouwd

[p. 147]

Vrouwen

Nog steeds blijf ik het aangenaam vinden als ik mannen tegenkom die op hun eigen wijze onbekommerd uiting geven aan hun interesse in vrouwen. Ik heb hier twee exemplaren voor u.

De eerste ontmoette ik aan een toog in een café waar ik vanwege het middaguur snel een kop koffie wilde drinken. Het was een postbeambte, in uniform, zijn pet lag naast een glaasje klare jenever. ‘Zo,’ zei ik, ‘mag u drinken als u in dienst bent?’

‘Ach,’ zei de man schouderophalend, ‘'t is meer een verzetje. Je moet toch wat doen in je koffieuur. Dat brood opeten en kaarten daar ben ik op uitgekeken. Wat zal ik kauwen in mijn vrije tijd? Maar nou dacht ik dat ik wat gevonden had. Ik dacht, weet je wat, ik ga naast ons, bij het postkantoor, gewoon op de hoek staan, en ik kijk naar de vrouwen die voorbijlopen. Dat is toch geen gek idee, zou je denken. Dat zit klontjes. Maar nee hoor, ik heb het nou drie dagen gedaan, maar het is niks.’

‘Hoezo dan,’ vroeg ik.

‘Dan moet u,’ zei hij, met een weemoedige blik in de ogen, ‘daar 's een uur in uniform op de hoek gaan staan. Dan ben je constant bezig. Iedereen vraagt je de weg.’

Twee avonden later liep ik midden op de avond binnen in een groot café, waar een dikke man tegen de bar leunde. Hij droeg een wijd, opzichtig pak, met ruimte voor drie rijen knopen en had een mooie zwarte hoed op. ‘Dit is mijn eerste pilsje,’ zei hij zonder enige begroeting tegen mij, ‘en straks ga ik er nog twee soldaat maken. Dat is mijn tax. Drie. Hoewel ik uit ervaring weet dat ik na het derde zal denken: “die dokter heeft

[p. 148]

natuurlijk een zeer veilige marge genomen. Kom, laat ik een vierde nemen.” En met zorgvuldig redeneren kom ik dan ook nog wel aan vijf.

U begrijpt - ik moet minderen. Ik werd te gezet. Maar ja, fors blijf ik toch. Kijk maar, me borst is breed. Dat blijft zo. Da's allemaal rib. En een mooie accordeon daarachter. Voel maar, rib.’ Hij sloeg zich op de borst en produceerde holle voetstappen uit een hoorspel. ‘Allemaal rib. Daar kan je niks weghakken.

Ik kookte altijd voor me zelf. Lekker vleesje met veel gekruide roomsaus, die ik ook over de aardappeltjes en de bloemkool dee. Maar dat is afgelopen. Ik ga nou elke dag naar de Kinkerstraat voor een paardebiefstuk. Paar tomaatjes erop voor de vitamine. Een kreepfroetje toe. Of vooraf, vanwege de variatie.’

Ze kinderen begrijpen 'm niet, zegt ie.

[p. 149]

Al pratend had hij over zijn maag gewreven, terwijl hij over mijn schouder het café inkeek en met zijn oog knipperde. Daarop legde hij zijn hand op mijn arm en vroeg: ‘Weet u wat ik sta te doen?’

Ik wist het niet. ‘Ik sta te knipogen tegen dat meisje daar.’ Zijn oog bleef inderdaad met tussenpozen bezig. ‘Maar ze lacht nog niet. U kan dat niet zien, maar ze heeft een beetje papwangen, dus dat komt niet makkelijk los. Ze ziet er een beetje uit alsof ze de hele dag moeite heeft met d'r laatste hap eten. Maar ik ga gewoon door, die lach komt wel!

Ze zit daar met een jongen, maar ze kent 'm nog maar pas, want ze zit er heel stijfjes bij. In haar zondagse mantel, zo'n dikke, zo'n proppige, je weet wel, waarin alle meisjes op hun tante Lena lijken.

Die lach ligt er overigens aan te komen. Het valt niet mee, voor zo'n meisje, als je uit een gezin komt waar het ontbijt zeven dagen boter met bruine suiker is en waar de ooievaar een plusfours draagt.

Ik knipoog gewoon door tot ze lacht. En na de lach gaat ze giechelen. Dat is altijd zo, vaste prik. Dan zal je vragen, die jongen waar ze mee is, wil die niet direct op de vuist? Welnee, die vindt het fijn. Die denkt: dan is ze straks los, dan hoef ik dat niet te doen. Het is alleen maar voordeel voor hem.’

Hij schoof zijn hoed iets iets naar achter en bestelde het tweede pilsje, waarna het knipogen werd voortgezet.

‘Je zal vragen, waarom doe je dat nou? Omdat ik het leuk vind. En omdat ik het kan. Ja, kijk maar, ze lacht. En die jongen kijkt ook vrolijk. Dat is mooi, want ik doe het voor hem.

Ik zie in die juffrouw verder niks. Moet je d'r bovenarmen zien. Dat is niet gezond meer, dat zijn

[p. 150]

hammen. Jazeker. En wees blij dat je van hier haar dijen niet kan zien. Waarachtig hoor, ik kijk naar haar gezicht - ja, de giechel komt eraan - want als ik naar haar armen kijk, zie ik hammen. Dat heb ik veel, sinds ik van de dokter moet minderen en ik de hele dag honger heb. Ik zweer je, als ze hier naast ons stond, dan beet ik erin. Ja, ze giechelt! Gerrit, geef meneer en mij nog een pilsje. Het wordt een leuke avond! Kijk, nou grinnikt ze al.’