Op de barkeeper beschouwd

[p. 141]

Liefde

1

De zon viel op haar hand en haar glas, de cognackleuren braken door op haar zwarte japon. Hij legde het diamanten snoer om haar hals. Haar lippen openden zich vochtig toen ze zei: ‘Richard, dat had je niet moeten doen.’ Hij trok zijn brede schouders op, en keek op haar neer: ‘Het is het minste wat ik voor je kon doen, Laura, Zelfs als ik je duizend orchideeën had gegeven, had je nog niet beseft wat je voor me geweest bent. Aanvaard het als een afscheidsgift van mij voor jou.’

Het deed geen pijn, ze wist dat dit zou komen. Maar achter haar ogen welde een floers. Hij knikte haar toe. ‘Het spijt me, Laura, kindje, dit moet het einde zijn van onze...’ Ze zag hoe hij aarzelde. ‘...onze verhouding wilde je zeggen,’ ze klonk niet bitter.

‘Hoe je het noemen wilt. Ik heb van je gehouden, Laura, ik hou van je. Maar het is beter zo.’

‘Het was geen echte liefde,’ zei ze, met een stem die begon te verstikken. Hij snoof onhoorbaar, ze zag zijn sterke neusvleugels bewegen: ‘Echte liefde, daar maken ze films over.’

Wat een harde dialoog, dacht ze verschrikt en keek naar de zon in haar cognacglas. ‘Het gaat niet om Mary,’ zei hij, ‘je weet hoe ik tegenover Mary sta. Het gaat om mijn kinderen.’

Achter haar ogen begon een tweede floers. ‘Het gaat altijd om de kinderen.’

‘Zijn we... vrienden, Laura?’

‘Ik heb al zoveel vrienden, je kan er nog wel bij.’

[p. 142]

‘Vaarwel dan.’ - ‘Vaarwel.’

Ze keek hem na door het raam, nog lang zag ze het grijze plekje aan zijn slapen. Toen legde ze de diamanten in de lade, náást de ketting van Henry, de oorhangers van Joris, de jade van Lie, de parels van Betty, de broche van John, de diadeem van Arnold.

2

Maar daar ging de telefoon al. ‘Bill!’ Ze herkende de stem direct. Goeie Bill, hij had haar gevraagd toen ze 20 was en toen ze 28 was en ze had geweigerd, ze mocht hem graag, maar het was geen liefde. Maar ze dacht aan haar lichaam en aan haar eenzaamheid toen ze zei: ‘kom vanavond nog, Bill, als je in bad geweest bent.’ Ze hoorde zijn jongensachtige lach toen ze ophing. En toen hij twee uur later aanbelde wist ze: hier komt de man waar ik mee ga trouwen. Er zat nog hooi in zijn haar en de geur van verse paardemest vulde haar kamer: ‘Wat heb ik je lang niet gezien!’

‘Bill,’ ze riep het bijna, met tranen in haar stem, ‘ik had ja moeten zeggen toen je me vroeg, vroeger.’

‘Laura,’ stamelde hij, ‘liefste, het kan nog. De boerderij wacht op je. Zeventien jaar heb ik geen spade bewogen zonder aan jou te denken. Ik hou van je.’

Hij stond, de armen gespreid voor haar, in een krachtige lucht van zweet en mest. ‘Dat is het niet, Bill,’ zei ze dof, ‘ik heb je niet lief. Ik ben alleen, ik wil geborgen zijn.’

‘Geen liefde?’ Zijn stem werd bars. ‘Dacht je dat je 's morgens tinkelend in de weer kon zijn met melkemmers, dat je de builtjes tarwe kon tellen, dat je naast mij in de tilbury naar de kerk kon rijden zonder liefde.’

‘Oh, Bill,’ snikte ze, ‘we kunnen het toch proberen. Ik mag je zo graag.’

[p. 143]

Ze hoorde de deur dichtvallen en rook de niet wijkende paardemest. Ze hinnikte.

3

Zesendertig was ze nu. Het leven heeft toch niet voor me afgedaan, dacht ze wanhopig, liggend in het duister. Het was de rinkelende telefoon die haar terugriep in een wereld waarin ze geen interesse meer had. Ze struikelde in het donker, viel bijna over de kloostertafel. Laat maar vallen, dacht ze. Ze nam de hoorn op.

‘Laura. Misschien denk je dat ik gek ben. Het is laat, maar ik bel toch maar. Toen ik je twee maanden geleden op het verjaarsfeestje van je tante ontmoette, ben ik aan je gaan denken. En nu hou ik het niet meer uit.’

Hij praatte maar, alles door elkaar.

‘Brad,’ zei ze, ‘jij bent Brad Harker.’

Ze dacht er niet aan dat hij klein was, en dat zijn kruin al toonde. Een onbekend gevoel zweepte zich door haar wachtende lichaam - een vreemde warmte, en ze kon haar hart voelen kloppen. Ze was zesendertig, ze voelde het duidelijk.

‘Laura, ik wil je zien.’

‘Kom Brad, kom.’ Er ging een snik door haar lichaam toen ze ophing. ‘Alsjeblieft, alsjeblieft,’ kreunde ze, ‘laat het deze keer liefde zijn.’

En het wás liefde, en ze noemde ze Richard, Henry, Joris, Lie, Betty en de tweeling John en Arnold.