Op de barkeeper beschouwd

[p. 111]

Een lange blonde haar

Zondagavond kon je al goed merken dat het maandag Sinterklaas zou zijn. Het werd hier en daar al stevig gevierd want op het midden van de avond was het in de meeste cafés bloedstil. Er zaten alleen wat gegarandeerde alleenzitters.

De man naast mij aan de bar was klein, met een donkere, spitse kop. Rattenkop zouden velen wellicht zeggen. Hij dronk twee borreltjes van mij voor hij iets terugdeed, maar dat was dan ook een kleine toespraak, compleet met handdruk.

‘Brens heet ik,’ zei hij, ‘Brens. En ik wil geen raadsels laten bestaan. Ik ben net twee weken los van observatie. Ze dachten dat het bij mij boven niet meer recht maalde.

Ik heb er geen last van, maar tegen Sinterklaas grijpt het je toch wel aan. Weet je wat mijn wijf voor me kocht op de laatste Sinterklaas dat ik thuis was? Drie chocoladeletters. Een G, een V en een D. Kan je nagaan hoe de toestand thuis was. En dat terwijl ik toch gek op haar was, op de een of andere manier. Ik stond toen in een winkel te aarzelen tussen een dienblad met oranjemotief en een cognacfles met stof erop; gekke dingen, daar had ze gevoel voor. Kom ik in die winkel een vriend tegen, die tegen me zegt: “Kom jij ook een Chinese kunstkalender kopen?” Dat bleek de specialiteit van die zaak te zijn en die vriend die gaf ze bij bossen cadeau, met daverend succes. Ik denk: ik óók een Chinese kunstkalender!

Wij samen naar die afdeling naar de juffrouw, ik zie ze nog zó voor me, zo'n lekkere, van onder uit de

[p. 112]

heupen, die zegt: “Ik heb de laatste twee nét verkocht aan dié meneer die net de deur uitgaat.”

Mijn vriend en ik achter die vent aan. En ik zweer je: het was alsof wij door een stem begeleid werden. Zonder iets te zeggen pakken we die vent in een donker steegje beet en slaan hem neer. We grijpen die kalenders. En pas op dat moment zien we dat die vent een Chinees is. Nou, wat doe je dan? We hebben die vent één Chinese kunstkalender gelaten en om de andere geloot. Ik verloor. Ik ga terug en ik koop een dienblad met oranjemotief. Ik kom thuis, het is Sinterklaasavond en mijn vrouw zegt: “hoe komt die blonde haar op de schouder!”

Ik zeg, ach mens, rot op, weet ik dat, enzovoorts. Razende ruzie en al dat gedonder. Maar ja, die blonde haar, die zat er, dat is niet weg te praten, en ik mag bietenpulp worden als ik wist hoe die er kwam. Toen is het begonnen!

De volgende dag moest ik met twee mensen lunchen. Voor de zaak. We aten bij een Chinees, nassi rames geloof ik, en wat vind ik, midden tussen de rijst? Een lange blonde haar!

De volgende ochtend wordt het nog gekker. Ik krijg met de post een lege enveloppe. Allen mijn naam en adres erop, verder leeg. Tenminste dat leek zo. Maar mijn vrouw haalde er na enig zoeken een lange blonde haar uit!

De dag daarop rij ik mijn vrouw naar de stad: wat ziet ze aan het dashboard hangen? Een lange blonde haar! Wat valt er 's avonds uit Het Parool op mijn schoot? Een lange blonde haar. Nou, je kunt nagaan dat ik gek werd. Mijn vrouw trouwens ook, al haar klierige gewoonten verdubbelden, ze leek net een bloemkool, die op doorschieten staat. Jongen, ik kon er niet meer tegen op. Ik zeg tegen mijn vrouw: ik ben overwerkt, totaal

[p. 113]

over mijn toeren. Ja, zegt zij, verbaast me niks, met al die wijven. En ik zweer je, ik zag geen andere vrouw, niet één. Maar de volgende dag lag er wel een lange blonde haar op mijn vloeiblad op kantoor.

Diezelfde middag zalt ik bij de dokter. Ik zei: ik ben hartstikke over mijn toeren, ik zit te bibberen alsof ik griesmeel moet vreten.

Die huisdokter vindt ook dat ik bijna gek ben en hij geeft mij een verwijsbriefje naar een psychiater. Ik ga met dat verwijsbriefje naar die man toe, en de deur wordt opengedaan door de assistente van de psychiater. Een stoot van een meid. Groot, vol, en met lang blond haar. En op het moment dat ik binnen stap zegt ze: “Eindelijk! Ik begon al te denken dat ik kaal zou wezen voordat je kwam.”

Ik heb er bijna twee jaar gezeten, in dat tehuis. Dat is véél te lang. Maar het is wel lullig dat ze je net voor Sinterklaas weer loslaten.’