Op de barkeeper beschouwd

[p. 77]

Vrijdagavondzendeling

Een flink aantal jaren geleden besloot onze filmkeuring in het belang van orde en goede zeden tot de afkeuring van de filmmusical ‘Guys and dolls’, omdat het Leger des Heils in deze film nogal komisch behandeld werd. Die idiotie werd bij herkeuring als gewoonlijk weer gauw rechtgezet maar in de tussenliggende tijd werd door iemand, ik herinner me de gang van zaken niet meer precies, aan het Leger des Heils gevraagd de film te komen zien en te verklaren of zij aan het vertoonde aanstoot hadden genomen. Het antwoord werd al van te voren gegeven: ‘Het Leger des Heils neemt nooit aanstoot.’

Sinds die tijd koop ik altijd de Strijdkreet, al is het twee op een avond, en blijf ik ook wel eens staan als het Leger op de hoek van een straat een nummertje zang weggeeft. Eenmaal hoop ik dan nog eens het lied te horen dat ik op zeer prille leeftijd van een tante van mij moest leren zingen, wat ik gaarne deed, geïntrigeerd door het ingewikkelde handgeklap dat sommige regels afsloot.

Maar die middag liep ik door, want het kwartet dat op de hoek stond had geen enkel gehoor, behalve twee oude vrouwen die iets verderop eenhoog uit het raam lagen te kijken, de boezems als katten op de vensterbank in de ondergaande zon. Eén jongen in een overall, die een brommer repareerde op het trottoir, zong af en toe zachtjes mee, het ritmische halleluja eigentijds aanvullend. Halleluyeah yeah yeah.

Het was op die zeer vroege vrijdagavond één en al bezinning; wij luiden het weekend in. Want een hoek

[p. 78]

verder stond een groepje jonge evangelisten, met banjo's en ukelele's en belijdenissen. Een jonge man, met een bolle buik en van het hoofd zakkend sluik haar sprak met vreemde armgebaren over het zondige leven dat hij geleid had en dat nu van hem afgenomen was. ‘Ja mensen, God. God daarboven’ - hij wees alsof hij een ster duidde - ‘de God van jullie en de God van mij, die heeft mij bevrijd van het gebruik van verdovende middelen. Ik was verslaafd, ik kon er niet meer buiten, ik offerde alles wat ik had om aan die middelen te komen, ik bedroog daarvoor, ik stond aan de poorten van de hel, maar God heeft mij bevrijd.’

Zijn publiek bestond uit een handjevol kinderen en drie volwassenen. Een lange bleke man, die niet erg vast op zijn benen leek te staan en bij de elleboog werd vastgehouden door een oude vrouw, die een beetje op een pyramide leek. Vettig grijs haar waaierde breeduit over een verschoten jas, die de aflopende lijn voortzette naar een middel van tragische omvang. De jas hing vandaar bijna op de grond, zodat niet viel na te gaan hoeveel benen dit alles wisten te stutten.

Naast hen een jonge man, met die uiterst rode wangen en dat frisse gewatergolfde haar van iemand die zojuist het ontdekken van de groene zeep heeft gevierd met de aankoop van een felblauw sportcolbertje.

Het was deze jongen die de evangelist tot zich riep toen deze met zijn toespraak klaar was en de anderen de banjo en ukelele gingen roeren. ‘Zeg,’ zei de jongen, op een vertrouwelijke toon, ‘dat van die verdovende middelen, is dat nou waar?’

‘Als ik zou liegen dan zou God dat een grote zonde vinden,’ zei de evangelist op de galmende toon die hij daareven ook gebruikt had.

‘Ja, dat begrijp ik,’ zei de jongen, ‘maar is het waar?’

[p. 79]

‘Wat is dat nou,’ zei de evangelist, ‘denk je dat ik de weg naar boven’ - zijn wijsvinger priemde omhoog - ‘zou kunnen wijzen als ik hier’ - de wijzende vinger wees na een grote boog op zijn mond - ‘een zonde aan het begaan was?’

‘Dat vraag ik niet,’ zei de jongen, ‘dat van die verdovende middelen, is dat waar?’

‘Ja.’

Daarop draaide de jongen zich naar de oude vrouw en zei: ‘Moeder, deze persoon heeft een ijzersterke wil.’ Het interesseerde moeder maar matig, de lange bleke man begon echter ijverig te knikken. De evangelist trad op hem toe en zei: ‘Zeg, kent u Jezus Christus?’ De lange bleef doorknikken en zei met nadruk op de eerste lettergreep: ‘Zjeeker wel.’ ‘En gelooft u ook dat hij ons kan verlossen van het kwade?’

De lange maakte een positief gebaar met de duim omhoog en zei: ‘Mijn idee!’

‘En dat hij er ook voor jou is.’

‘Dat zeg ik toch,’ zei de lange, het gebaar herhalend, ‘mijn idee. Dat zit hartstikke snor.’ Daarop legde hij zijn hand op de schouder van de evangelist en zei: ‘Maarre... hij... eh... vindt het toch niet erg als ik af en toe een slokje neem. Ik peert wel 's. Maar niet veel hoor. Dat is toch niet erg.’

De jongen greep de vrouw bij de arm en begon haar mee te trekken: ‘Kom mee moeder. Ze sturen pa wel terug als ze het gat in de collectezak vinden.’ En tegen de evangelist: ‘Hou 'm maar een tijdje. Hij blijft je kind van God zolang je hem met de fles voedt.’