Neem er eentje van mij

[p. 151]

Dollar

Een journalist in Houston Texas, heeft me uitgelegd dat ze daar op hun krant zes man hadden zitten die alleen maar de berichten nagaan die door stadsbewoners worden doorgebeld. Stel dat er ergens een opa drieennegentig jaar wordt. Tijdens het uitblazen van de kaarsjes krijgt hij ruzie met een neef van eenënvijftig en hij geeft deze man dan zo'n gerichte kaakslag dat de man door de matglazen deur van de badkamer heenzeilt. Dan is er altijd wel een aanwezige die de krant opbelt; even later verschijnt een verslaggever en de volgende dag staat het in een regel of tien in de krant: ‘Opa beukt neef door deur.’ Met nog een uitspraak van opa toe: ‘Vroeger sloeg ik elke zaterdagavond wel iemand tegen het beton, maar als je negentig bent geweest zie je daar een beetje tegenop.’

En zo komen ze aan al die berichtjes: ‘Rev. N.J. Ezekiel, hoofd van de Lutherse Kerk in India, is verbaasd over één aspect van het Amerikaanse leven: ‘Met zoveel overvloed en geld in dit land vraag ik me of waarom de Amerikaanse vrouwen en meisjes zulke korte rokken dragen?’ Dat is het hele bericht, met als kop ‘Short skirts puzzle Indian.’

Uit Kansas vernemen we trouwens dit: ‘Heavier Cause, Thinner Effect’. Een chirurg aan de Universiteit van Kansas werd gisteren gevraagd hoe hij vijftig pond lichter geworden was in zes maanden. Dr. Hardin antwoordde: ‘Ik denk dat ik elke keer als ik een te dik iemand moest opereren een maaltijd oversloeg.’

Nog schokkender was het geval van die vrachtwagen die weg was. Even naar binnen om een pakje weg te brengen. Weg auto. Daar had me toch de verkeerspolitie die een telangparkeerder weg wilde slepen (daar zijn ze hier vlug mee) de verkeerde auto weggesleept!!!(!).

[p. 152]

En Oklahoma City dan! De heer Urban Trisler reed na benzine getankt te hebben rustig naar huis, honderd mijl verder. Erg onrustig, dat wel, want hij had voortdurend het gevoel iets vergeten te hebben. Thuis wist hij het weer: zijn vrouw moest bij het benzinestation even en moest daar nu nog staan! Dus reed hij terug naar Oklahoma City, erg onrustig, dat wel. Daar aangekomen kon hij het benzinestation niet meer vinden. De politie moest helpen. En mevrouw Trisler? Die zat rustig te wachten. ‘Ik wist wel dat hij een keer zou komen,’ verklaarde zij.

Soms ziet zo'n krant meer in zo'n verhaaltje van tien, elf regels. De Los Angeles Times besteedde, zo zag ik bij het

‘Nee, 's avonds is 't hier nooit zo druk.’

[p. 153]

ontbijt, twee derde van zijn derde pagina aan een vrouw die tweehonderdvijfenzeventig pond had gewogen, en nu na intens afslanken het weer tot normalere proporties had gebracht. Twee grote foto's: een van na de kuur, en één waarop de vrouw in kwestie met een stuk koord aangeeft hoe dik ze was toen ze dat koord als ceintuur kon gebruiken. En waarom was ze gaan kuren? ‘Ik was zo eenzaam! Ik kon nog maar in enkele bussen en dan zat ik alleen op een bank voor twee. Ik kon niet meer naar de bioscoop want de stoelen waren te nauw en van de brandweer mocht ik niet in het middenpad zitten. Ik kon in het park niet meer op een bank zitten, want die zittingen waren voor mij zo smal dat ze pijn deden. Ik wou gewoon weer naast mensen kunnen zitten...’

Een roerend verhaal en het enig interessante, waarom ze zo dik was geworden, ontbrak er aan.

Dit alles duidt nog maar ten dele aan dat de Amerikaanse krant niet zo best is. Ik bedoel dan de lokale bladen die alleen aandacht hebben voor het lokale nieuws en daarna wat nationaal nieuws. Dan komt er een tijd niets, gevuld met sport e.d. en dan nog wat internationaal nieuws, maar meestal zonder achtergrond. Wie die kranten alleen maar leest en daarnaast niet een van de weinige goede, heeft een vreemde kijk op de wereld.

Ik ontmoette b.v. een Amerikaans zakenman, die in huizen deed. (Leg zo iemand trouwens het cbh en de woningnood, achttien jaar na de oorlog, maar eens uit.) Hij zei o.m.: ‘Ik denk niet dat ik ooit in Europa zal investeren. Het zit daar vol met socialisten. Die draaien elke zakenman meteen de nek om. Wij hadden er al eens over gedacht op een goedkoop eilandje, Majorca b.v., een huis te kopen, maar ik zou daar toch niet kunnen leven. Elk moment zou ik denken: invasie van socialisten. Mijn vrouw zou trouwens toch niet willen, want daar kan je in zowat geen enkel land je eigen dokter kiezen. En mijn vrouw kan niet buiten haar eigen dokter.’

[p. 154]

Een aardige man, maar hopeloos. Een republikein uiteraard en zelfs een hater van de Democraten. Kennedy was in zijn ogen niet alleen een slecht president, nog erger, een aartssocialist. ‘Hij is voor ons erger dan oorlog. Kijk naar Cuba; de Russen gaven toe, de Cubanen gaven toe en toen? Toen gaven wij ook toe. Dat had Nixon, als 't ie president was geworden nooit gedaan. Die had troepen aan land gezet.

En wat het ergste is: dank zij Kennedy en de Democraten gaat de dollar met de dag in waarde achteruit. Het geld gaat in bergen naar Azië en Afrika, waar de topleiders er vriendinnetjes van op na houden. Wij zijn verdoemd tot socialisme! Nu staat er op de dollar...’ - hij frommelde een groen biljet te voorschijn en liet het zien - ‘“In God we trust”. Over tien jaar, let op mijn woorden, is dat eraf. En dan is het ook zover dat deze dollar geen cent meer waard is.’

Met een heftig gebaar scheurde hij het biljet in tweeën, toen in vieren en wierp de resten achteloos in de asbak. ‘Zo, dat is beter,’ zei hij, ‘anders gaat d'een of d'andere Afrikaan er toch maar van naar de hoeren.’