Neem er eentje van mij

[p. 144]

Miami

Vier dagen waren wij in Miami, die trotse en toch hoerige badplaats in Florida. Ik deed er enig journalistiek werk, o.m. door het vluchtelingencentrum der Cubanen te bezoeken en voor de rest lagen wij aan het strand, want daarvoor komt men hier. Omdat ik iets met de krant te maken had werden wij uitgenodigd voor een strandfeestje, een beachparty, van journalisten en reclame-‘jongens’ en dat was de keer dat mijn vrouw 's nachts schildpadeieren ging zoeken.

Het was een vrolijk feestje, dat in zoele zeelucht begon en voor velen in warme aangeschotenheid eindigde. Het was op het strand, waar men per barbecue verse Canadese zalm roosterde, maar toch vlak bij het huis van iemand, die dan ook een pendel voor drank organiseerde. De eigenaar wees mij met enige trots waar de laatste tornado het dak eraf gerukt had, een gebeurtenis waarop velen in Zuid Florida een knipkaart schijnen te hebben.

Daarop liep ik in de armen van een wat gladde jongen, met plakhaar en whiskykegel, die mij verzekerde dat hij vond dat ik als buitenlander nu eens kennis moest maken met een aantrekkelijk en toeschietelijk Amerikaans meisje. De taak van middelaar zou hij gaarne op zich nemen omdat zijn grootmoeder van vaders zijde ook uit Brussel kwam.

‘Ach,’ zei ik, enigszins onzeker, want hij sprak met de flair van een beroepsentertainer, die dáden van mij verlangde, ‘dat hoeft niet, ik ben hier met mijn vrouw.’

‘O, maar dat is geen bezwaar, die werk ik wel weg.’ Hij vatte mij daarop knellerig bij de arm en voerde mij naar een sterk blonde vrouw, aan een pinupblad onttrokken en onnodig gekleed. ‘Hello honey,’ zei hij, ‘dit is mister Oessi uit Brussels.’

‘Amsterdam,’ zei ik.

[p. 145]

‘Dat is een heel aardige stad,’ zei ze, even op mij neerstarend, want ze was zeker een kop groter. Ik begroette haar nog wel, doch zij vervolgde het gesprek waarin wij haar hadden gestoord.

Mijn begeleider was allerminst uit het veld geslagen, greep mij weer beet en bracht mij naar een kleiner meisje, dat er ook best mocht zijn, maar de vorige avond hevig door muggen gestoken was. Zij begon mij het flesje te tonen waarin een uitstekend afweermiddel had gezeten, dat zat nu op haar armen, vandaar dat die zo vet waren. Terwijl ik het vet op haar armen bekeek verwijderde mijn plakharige begeleider zich, in de verwachting waarschijnlijk dat ik mans genoeg was om de kennismaking nu op eigen kracht voort te zetten.

In Florida, vooral in het uiterste zuiden, waar een uitgestrekt nationaal park ligt van drie-kwart Nederland en ook bijna allemaal moeras, barst het van de muggen en die kunnen gemeen steken. Verder leerde ik nog dat zij vorig jaar met vakantie in New Orleans was geweest en de muggen daar konden er ook wat van. Maar toen wist ze nog niet dat dit middel bestond. Toen was het maar modderen geweest met een klonterig zalfje.

Ik ontsnapte en viel in handen van een dikke, roodharige journalist, die elke dag een kolom verbeten hoofdartikeltjes schreef in het plaatselijke dagblad. Nu, dat was een aardig onderwerp. Na een kwartier vroeg hij of ik zijn krant eens wilde zien. Of ik dan even wilde meelopen naar zijn auto? Daar toonde hij mij geen blad zoals ik verwachtte, maar deed mij plaats nemen en reed met grote snelheid naar de stad.

Een kwartier later stonden wij in het redactiebureel, waardoor hij mij met enige trots - terecht - rondleidde. Uiteindelijk nam hij plaats achter een bureau, tegen de muur geschoven, en zei: ‘Hier schrijf ik elke dag mijn stukjes. En weet u wat nu zo aardig is? Achter deze muur,’ hij klopte er teder tegen aan, ‘liggen de w.c.'s. Als je er enige aandacht voor hebt kan je precies horen wat daar gebeurt. Ik zit hier

[p. 146]

nou negen jaar en ik ben in staat precies te zeggen wie er op een gegeven moment gebruik van maakt.’ Ik begon een sigaret op te steken, want ik wist echt niks terug te zeggen.

‘U voelt zich gegeneerd, he?’ zei hij vriendelijk, ‘dat begrijp ik best, het is ook niet waar, hiernaast is een gang. Ik heb 't alleen vanmiddag zitten verzinnen. Je komt in dit vak tot de gekste gedachten. Op weg hierheen bedacht ik nog dat als wij Amerikanen allemaal cowboy waren gebleven de hoedenindustrie ongelooflijk veel machtiger zou zijn dan ze nu is.’

‘Kunst!’ zei ik.

‘Er steekt meer achter die gedachte dan je denkt,’ zei hij, ‘mijn vader is hoedenfabrikant.’

Toen wij weer bij de party arriveerden kwam mijn vrouw juist terug van een strandwandeling met zand in haar schoenen en begeleid door de plakhaar en een wat driftige, oudere heer met wandelstok, die uitriep: ‘Ik heb 't ze wel gezegd dat hier geen schildpadden zitten, en dus ook geen eieren.’ In ieder geval hadden ze een uur langs de branding gelopen met geen ander hoogtepunt dan de val van de oude man in een kuil, waarbij hij letterlijk in het zand gebeten had, en waar hij nu de mond van vol had:

‘Ik walg nog van de alg,’ als ik het tenminste goed verstaan heb, want op dat moment nam plakhaar mij terzijde en zei: ‘Ik weet ook best dat er geen kans was op schildpaddeeieren, maar ik wou uw vrouw even wegwerken. Is 't gelukt?’ Hij knipoogde en ik knikte. Waarom niet? Ten slotte kwam zijn grootvader van moeders zijde uit Brussel. Daardoor was hij ook zo'n groot liefhebber van Rembrandt, naar hij mij plechtig verzekerde.