Neem er eentje van mij

[p. 127]

Drugstore

Ook na een week blijft de drugstore in New York een bron van veel plezier, vooral als je er aan de gang van zaken een beetje gewend raakt. Zoals u weet, er is van alles te krijgen, en redelijk veel, en goedkoop te eten. De bemanning is natuurlijk even gevarieerd als in de winkels aan onze zijde van de oceaan, maar toch is er een flink percentage bij dat doet denken aan brommerige oude mannen uit Hollywood-films. In de parfumerieafdeling b.v. zag ik zo'n oude knaap van achter zijn toonbank komen om een vrouw, die een smeerseltje voor een droge huid gevraagd had vanaf tien centimeter afstand nauwkeurig te bestuderen. Na afloop daarvan verklaarde hij: ‘Als dat een droge huid is laat ik me hangen,’ en besteedde verder geen aandacht meer aan haar.

In de eethelft wordt meestal hard gewerkt, want dag en nacht zijn er klanten met soms uitgebreide wensen. Of dat bezig zijn met handelingen noodzakelijk is, vermag ik uiteraard niet te beoordelen. Zo zat ik er eens naast een zware neger die op de man achter de balie tevergeefs zijn bestelling afvuurde: ‘Sandwich tomato, lettuce and crisp bacon.’ Dat ‘crisp’ was uiteraard overbodig, maar hij sprak het uit met de voldoening van iemand die weet dat hij opzettelijk in de ruimte praat. De man achter de balie bleef echter monotoon met een scherp mes in kroppen sla hakken.

Na enige tijd zei de neger tegen mij: ‘Je moet niet denken dat hij niet naar me luistert omdat ik een neger ben. 't Is gewoon een pestkop, ik ken 'm al vijf jaar. Hij zegt ook nooit wat, behalve als iemand 'm vraagt hoe de cola-machine werkt. Maar wie wil dát nou weten.’

Als om hem te straffen kwam een Engelse dame (dat is het juiste woord) de conversatie binnen. Ze zat achter een stevige kop thee en viel met de deur in huis: ‘Is dat,’ ze

[p. 128]

wuifde naar het apparaat, waar het in grote letters opstond, ‘de cola-machine?’ Er volgde een vurige uitleg met als bekroning het tappen van een vol glas, aangelengd met fijn ijs, dat hij daarop, bij gebrek aan afnemers weer in het aanrecht leeg liet lopen.

Ze vroeg nog een kop thee. ‘Dit is uw derde,’ zei hij, met afkeer naar haar (thee)kop kijkend, en in zijn blik: moet ik daar nou weer een theezakje inhangen?

‘Is dat de toast-machine,’ vroeg ze. Maar zijn interesse was gedoofd: ‘Ja.’

Ze deed een heel kannetje melk in haar thee.

‘Kunnen jullie in Engeland niet beter gewoon melk drinken?’ vroeg hij.

Ze giechelde en bestudeerde het menu: ‘Wat is “western-on-rye” precies?’

[p. 129]

Hij veegde zijn handen af aan zijn witte jas en zei tegen de neger en mij: ‘Hier voor niks vragen stellen en dan zelf in Londen een drugstore beginnen.’

‘Nee,’ riep ze, ‘het is gewoon omdat ik New York de mooiste stad van de States vind. Ik was in Los Angelos en ik was in San Francisco, mooi hoor, maar New York...’

‘... de mooiste van de States?’, vroeg hij en er was iets in zijn stem dat haar deed nadenken.

‘Nou,’ zei ze aarzelend, ‘zelfs Londen...’ (de zelfoverwinning was zichtbaar), ‘ik geloof dat New York wel de mooiste stad van de wereld is. Ik zal er veel aan terug denken...’

Hij glimlachte royaal: ‘Nou, als u wilt, dan mag u het theezakje meenemen.’