Neem er eentje van mij

[p. 125]

Frans

Het eten in Amerika is niet wat je noemt. Ervaren reizigers hadden ons al gewaarschuwd: zelfs in het meest luxueuze restaurant is het lang niet Europees. Ze hadden daar gelijk in, maar ja, iedereen gaat niet op reis om te eten. Echter, zoals een vrouw die wij hier ontmoetten (en die in diverse werelddelen een enorme eetervaring had opgedaan) het uitdrukte: de grondstoffen zijn hier goed. Of je nu in een dure tent gaat of in een goedkope drugstore: het is dezelfde goeie boter of hetzelfde goeie vlees - terwijl je in een goedkoop Europees restaurant nog wel eens goedkoop vlees krijgt te verslinden.

Het zij zo. Europees doen willen de restaurants hier soms wel: op de lijst staat ‘Cocq au vin,’ ‘Chicken à la bonne mère’ en (sic) ‘Shrimps Scampi’; er zitten dezelfde ingrediënten in, en toch smaakt het er niet naar. Een mening die ik gelukkig bevestigd vond in een artikel in de Saturday Evening Post, waarin de schrijver de Amerikanen oproept dit buitennissige op te geven en terug te keren tot het oude vertrouwde homecooking, tot moeders pappot dus.

In biefstuk zijn ze hier echter meesters en wij waren nauwelijks een uur in New York of we hadden er ons bord mee beladen, want ze willen dat je van tevoren het gevoel krijgt: hoe krijg ik dit op, zodat als het meevalt, je jezelf trots op de buik kan kloppen.

We wilden er ook een glas bier bij, maar het bedienmeisje begon gevaarlijk over de bar te hangen mét de vraag of mijn vrouw wel meerderjarig was, ‘ik hoop dat u niet beledigd bent, maar ze zijn hier erg streng,’ zei ze.

We toonden een paspoort dat ze lang bestudeerde. ‘Is dit een Frans paspoort?’

‘Nee,’ zei ik, ‘een Hollands.’

[p. 126]

Dat zei haar niet veel, want ze ging verder: ‘U bent een benijdenswaardige man, met zó'n vrouw, die dan ook nog Française is.’ Vanwege mijn vrouw beaamde ik het.

‘Ik ben ook wel eens in Frankrijk geweest,’ zei ze even later, 'en ook in Brittannië en in allebei kreeg ik pukkels. Armen vol pukkels. Vanwege het water, want dat drink je daar toch ook wel 's. Dus ging ik bier drinken en weet u wat het gekke is in Frankrijk? Daar drinken ze warm bier. Nou, toen ik weer terug kwam in Amerika en ik vroeg om bier dan kreeg ik koud. Maar ik wou warm. Daarom hebben ze nog maanden gezegd: ‘daar heb je die gekke Franse.’

Ze wenste ons bij het weggaan sterkte inzake het legitimeren en we hebben dat later ook wel nodig gehad. Maar de volgende dag in New Yorks Central Park werd de vrees een opgejaagde Lolita-reis te beginnen al weggenomen toen we niet de Kinderdierentuin in mochten. Gelukkig, want er gingen wel érg veel kinderen naar binnen, die ook in dit land gewoon kind zijn. Een drie-jarig jongetje: ‘Moeder, gaan we nou naar de dierentuin?’ Moeder: ‘Maar we zijn hier bij de dierentuin.’ Het jongetje: ‘Dan wil ik naar huis.’

Even verderop is de grote-mensen-dierentuin, waar het trouwens ook krioelt van de kinderen. Een walrus ligt vadsig in de hitte en lijkt op zijn oppasser, die tegen het hek leunt. Als hij ons hoort praten zegt hij: ‘Mijn vrouw heeft hier nog familie die Schultz heet en ook uit Duitsland komt.’

Holland kent hij, na de opheldering, van horen zeggen: tulpen, windmills en dykes. Over die dykes heeft hij nog een vraag waar hij, walrussend, vaak over gepeinsd moet hebben: ‘Waarom is het er niet één, overal omheen?’

Nogal moeizaam (wat is aanslibben in het Engels, om maar iets niet te kunnen noemen) hebben wij getracht te zeggen dat er steeds een stukje bijkwam, waar wij dan een dijk omheen legden.

‘Als je dan toch bezig bent, waarom hoog je het dan niet meteen helemaal op?’ Beantwoord dat maar eens!