Neem er eentje van mij

[p. 110]

Lenin

Ik was bij de deur van het café blijven staan om de regen van mij af te schudden en ik keek rond, toen even verderop aan een tafeltje Eddie Constantine opstond en mij gebiedend wenkte. Tenminste, zittend was het de filmster, compleet met pokdalige wang en een klein hoedje, maar nu hij stond bleek onder zijn hoofd een enorm lichaam aanwezig. Ik behoor tot die mensen die in zulk wenken als hij deed duidelijk onheil bespeuren, maar er desondanks tegen hun zin worden heengedreven. ‘Jóú heb ik altijd al 's willen ontmoeten,’ riep hij, mij reeds op ‘jóú’ zo zwaar in de borst stotend dat ik hijgend op een stoel zakte.

‘Kijk, jij kent mij niet, maar dat geeft niet want ik hou van lachen en van politiek (polletiek). Maar vooral lachen.’ Hij stootte een soort geamuseerd gerommel uit. ‘Dat heb ik allang, dat heb ik eigenlijk van m'n moeder. Van mijn vader niet, die is totaal anders, dat is een heel klein kereltje, die kan onder de bril door plassen. Maar mijn moeder is van mijn formaat, vlezig, net als ik. Als je haar naast mijn vader ziet, dat is al een lacher. Toen ik vroeger van de feiten des levens hoorde, je weet wel, was ik niet verbaasd over hoé het ging, maar over hoe het bij mijn vader en moeder ging...’

Hij had even plezier. ‘Mijn vader is nou oud en bevend, en zo bang als de ziekte. Als 't ie oversteekt doet-ie dat met zijn handen omhoog. Hij is altijd zeer snel ontroerd; als 't-ie een kat een merel ziet opvreten komt-ie zes dagen niet meer bij van ontroering. Hij zegt dan ook nooit wat.

Maar ik lach wat af. Ook om u als u politieke witzen op de t.v. staat te maken. En ik denk al tijden, als ik hem zie dan heb ik politieke witzen voor hem. Moet je horen...’

Hij stak twee vinger op en schalde krachtig: ‘Koffie, twéé!’

[p. 111]

‘Nou, deze gaat over Lenin, je weet wel. Hij speelt in de tijd dat Lenin nog een café had. Een klein cafeetje in Moskou. Op een avond gaat de deur open en er komt een vent binnen en die zegt: “Hallekidee, kameraad!” Nou, je begrijpt, Lenin voelt direct aan zijn water dat er een klontertje in het vocht zit. Niet vanwege dat kameraad, want dat mocht je toen zeggen in Rusland. Nou niet meer, dat weet jij ook wel, behalve tegen een vriendje. Maar om dat Hallekidee. Lenin denkt, die is bezopen. Die vent zegt, Lenin, geef mij een pilsje. Maar Lenin zegt: “Nee!” Ik hoef jou niet te zeggen hoe Lenin was.

Lenin zegt: “Nee.” Maar daar gaat me die vent huilen en jammeren en om zijn moedertje roepen. En een moedertje is heilig in Rusland, een vadertje trouwens ook. Dat kan je in elk boek vinden: ze zitten op de kachel en nemen thee in door een slangetje en ze spelen vadertje en moedertje. Dus dat is heilig. Wat doet Lenin? Die denkt even na en tapt die vent dan een glas vol schuim. Die vent zegt: “Wat is dat?” Lenin zegt: “Dat is schuim. Laat dat maar even staan, dat trekt wel op!”.’

Een man met voorschoot had de koffie gebracht en ik dronk zo snel mogelijk om elk moment klaar voor ontsnappen te zijn.

‘Goed, die man pakt dat glas schuim en gulpt het in één ruk naar binnen. Daarna legt hij een dubbeltje op de toonbank. “He,” roept Lenin, “wat is dat?” “Dat is een dubbeltje,” zegt die man, “laat het maar even liggen, straks trekt 't wel op!”.’

‘Erg leuk,’ zei ik gauw, vreugde voorwendend, ‘hoe vindt uw vader nou zo'n politieke grap als u 'm thuis vertelt?’

Hij keek mij verbaasd aan alsof hij zijn vader al jaren lang vergeten had, toen, het zich herinnerend zei hij: ‘Oh, u bedoelt die kleine. Die begrijpt ze nooit, want hij kan ze niet volgen. Hij is zo doof als een kwartel en zijn ogen worden

[p. 112]

zo slecht dat-ie geen zin meer heeft in liplezen. Vroeger deed-ie dat graag. Dan gingen wij, me moeder en ik om 'm tuk te hebben, tegenover 'm zitten en dan kauwden we kauwgom. Dan gaf hij de geestigste antwoorden.’

Ik stond op en bedankte hem snel voor zijn grap, die, naar ik geheel ten onrechte verklaarde, voortaan een belangrijk deel van mijn repertoire zou beslaan.

‘Als je nog 's een keer verlegen zit,’ zei hij, ‘dan bel je maar op. Ik schud ze zo uit me mouw. De hele buurt erkent mij als geinponem klasse 1 A.’