Neem er eentje van mij

[p. 113]

Schrijver

Hij was mij door de vaste klanten al eens aangewezen als schrijver van pornografie. Een rijzige man, die 's winters witzijden dasjes droeg en het hele jaar door bankiersslapen. De pornografie leek mij een mogelijkheid, want hij dronk kalm en rustig Franse cognac, die hij verkreeg door het opsteken van een dikberingde vinger. Toen ik een keer aan zijn tafeltje terechtkwam en wij wat vriendelijkheden uitwisselden, bleek hij joviaal. Nadat de eerste cognac het ijs brak, vroeg ik hem naar de pornografie. ‘Nee,’ zei hij ‘ik heb jarenlang fel-realistische boeken geschreven, maar die moeten juist vrij verkocht worden. Dat is meer het werk van “Fel hijgde haar wulpse boezem puntje puntje puntje.” En “De nacht viel als een koele deken over de hitte van onze nacht puntje puntje puntje.” Je mag de man noemen, maar niet het paard. Je noemt de man en puntje puntje puntje.

Tegenwoordig werk ik voor een Belgisch bladenconcern, dat fantastische verhalen publiceert. Avonturen, da's heel mooi werk. In deze moderne tijd is daar weer een markt voor. Ik schrijf er twee per week. 's Maandagsochtends ga ik zitten en dan denk ik: welk exotisch oord? Nou, neem er een. De woestijn van Afghanistan. Daar zet ik dan de hoofdpersoon in, een Schot of een Ier, dat zijn de beste. De lezers weten dat die eigenaardigheden hebben en graag whisky drinken, dat lekkert an. Het verhaal speelt in de tijd tussen de beide wereldoorlogen, dat hoef je er niet bij te zetten, dat voelen ze uit het feit, dat er altijd tegen inboorlingen geknokt wordt. Je moet geen “zwartjes” meer zetten, daar krijgen ze brieven op van idiële juffrouwen die het blad toegestuurd krijgen van een neef die denkt dat hij een haard van kolonialisme ontdekt heeft. Mijn stelregel is: als ik een schoft nodig heb is een Japanner het veiligst. Maar meestal maak

[p. 114]

ik ze. Neem nou onze Ian MacBundy, die daar in de Afghaanse woestijn zit. Met een kleine karavaan van Karasjaren; nou zegt u, dat klopt niet voor mijn gevoel. Waarom niet? 't Klinkt te Russisch, te Siberisch! maar zeg nou Bamanen, met een h achter de b, Bhamanen, dan klinkt dat soepel.

Goed, MacBundy trekt daar door de woestijn; hij is voor een of andere Company op weg naar een goudader, dat zit altijd goed. Dan bemerkt hij onrust onder de Bhamanen. Wat is er? Hij wendt zich tot zijn vertrouwde gids - die moet je er altijd bij hebben, die kan eventueel tegen het eind dramatisch sterven - en Sammy, de gids zegt: “Ze zijn bang dat u door de Maccavallei wilt trekken.” Daar is dan iets mee, je neemt maar wat. Als je het a-natuurlijk wil houden, daar hou ik persoonlijk wel van, waait er de Dahoul bij voorbeeld, een wind die gek maakt. Dan gaat hij tóch door, zonder de Bhamanen, vindt goud, reist als een gek terug, laat op de Companytafel zijn zakken leeglopen en dan blijkt het zand. Dat is altijd oersterk.

In de mode is tegenwoordig ook een soort twist, die het verhaal een ander wending geeft. Sammy, de vertrouwde gids, zegt na de onrust onder de Bhamanen: “Ze zijn bang dat u door de Maccavallei wilt trekken, bakar.” (dat is dan Afghaans voor toean, zeg nou maar). Daar wonen de gevaarlijke hyena-mensen. Die liggen de hele nacht om het kamp uitzinnig te lachen en net als je zenuwen het begeven, overvallen ze je.

Goed, MacBundy trekt toch door, logisch, anders zou het geen verhaal zijn.

De Bhamanen geven toe, als MacBundy dramatisch zijn tanden laat zien. En inderdaad, in de vallei horen ze 's nachts ver weg lachen. De Bhamanen bang, logisch, maar MacBundy stopt nog een pijp en neemt een slokje Johnny Walker - merken noemen maakt het tegenwoordig sterker. De volgende nacht ligt MacBundy in onrustige sluimer, hoewel de hyena-mensen dichtbij zijn. Hij heeft er zelfs één gezien,

[p. 115]

dacht hij. ik schrijf dan: “Of kwam het van die ouwe trouwe whisky? Maar nee, MacBundy wist dat hij op zijn scherpe ogen kon vertrouwen.”

Dan maakt Sammy hem wakker; de Bhamanen zijn gevlucht. MacBundy vloekt, - ik zet nooit welke vloek, dat schrapt de redactie tóch, behalve als mijn hoofdpersoon Italiaan is, dan zet ik Maledatto Diavolo, dat heb ik 's opgezocht; ik ben vergeten wat 't is, maar dat laten ze staan. De hyena's dringen op, er zoemt al een pijl. Sammy weet een vluchtweg, zij sluipen tot iets MacBundy op het hoofd treft. Hij wordt wakker, gebonden, tussen de eveneens gebonden Bhamanen. De bloeddorstige hyena-mensen maken zich gereed voor de dhurwana, een afschuwelijk martelfeest, waarvan MacBundy in kroegen heeft horen spreken. Dat geeft je gelegenheid het te beschrijven; langzaam afstropen van de huid van de rechterarm bij voorbeeld. En dan als klapstuk je laatste zin: “Uit zijn ooghoeken zag hij Sammy, pratend met het opperhoofd. Ze lachten. Daarop zag hij hoe Sammy een aantal glinsterende goudstukken werden overhandigd, die hij grijnzend in de gordelriem borg.”

Jongen, dat is het mooie werk. 't Verdient goed en je kan het zonder puntje puntje puntje.’