Neem er eentje van mij

[p. 107]

Reeperbahn

Niets wees erop - als ik ook eens zo mag beginnen - dat de slappe man met de doffe oogopslag, die bij het vertrek door de stewardess nauwelijks tot antwoorden te dwingen was geweest, plotseling zo welbespraakt zou zijn. Het was in het vliegtuig van Hamburg naar huis toe. Hij zat toevallig naast mij, en waarom ik daar toevallig zat is een ander verhaal.

De man zou misschien wel helemaal niet tot spreken gekomen zijn als de natuur hem niet had gedwongen tot drie of vier keer krachtig en afstotend boeren. Daarop wendde hij zich verontschuldigend tot mij en sprak: ‘Let u niet op mij. Ik heb een kater. En die wil niet stilzitten.’ Opnieuw rommelde het in zijn ingewand. Hij zuchtte: ‘De Reeperbahn natuurlijk. Ik kon daar niet omheen, want ik was met een groepje. En vervélend! Goed, je lacht wel, maar dat komt omdat je met dat groepje bent, want als je tent in tent uit sjouwt krijg je ook genoeg van lachen om jezelf. Als u 't mij vraagt is de striptease uitgevonden door een ontwerper van damesdessous. Want dat is nog de enige aangename variatie. Want na jurkje, rokje, behaatje, broekje zie je almaar weer hetzelfde. Gewoon een vrouw die wiebelt, als u begrijpt waar ik heen wil. Een beetje zilverpapier op d'r tepels, nou oi, andere mensen verzamelen 't voor een invalidewagentje.

Toen gebeurde dat met mijn broek. We zaten met ons groepje aan zo'n pesterig klein tafeltje. Wankel. Mijn vriend is nogal fors, hij leunt te zwaar op het blad en mijn glas bier valt in mijn schoot. Nu is dat duur maar licht bier, je kan d'r emmers van op, maar in je broekspijpen zit het rot. Affijn, afdeppen met een zakdoek en een nieuw glas bier. Even later, d'r is weer een nieuwe griet bezig, leunt mijn vriend weer naar voren; weer wipt het tafeltje op en ik krijg ook

[p. 108]

dat glas tussen mijn benen. Toen ben ik elders gaan zitten. Zo kwam het dat ik niet bij mijn groepje zat toen het moddervechten begon. Daarvoor wordt een grote bak uit het podium geschoven, er worden een paar emmertjes heet water in gestort om het lekker pappig te maken en aan het publiek worden lakens uitgedeeld om het bespet worden tegen te gaan.

Nu zit ik toevallig bij een paar dikke Duitse vrouwen en de ober is zo gek om te vragen of ik niet met één daarvan onder één laken wil. U begrijpt het al, giechelen en nog eens giechelen en ik zit eraan vast. Alleen had dat wijf 't niet goed begrepen; zij denkt dat het laken niet tot aan de hals moet maar ook over d'r hoofd, dus ik moet almaar zitten trekken en duwen om toch iets te kunnen zien. Want dat was best aardig om waar te nemen. Een Hollandse tante was één van de vechtsters. Katrien de Groen of zo, en zij greep voortdurend zo'n kanon van een wijf in een heupworp of een nelson en kwakte haar met kracht in de blub. En als hoofdnummer grijpt zij dat wijf d'r broek bij het elastiek, werpt 'm vol modder, geeft er met de vlakke hand een pets op en roept: “Kassa!”

Nou moet ik zeggen, die Katrien was mij er eentje. Omdat ze ons groepje Hollanders ontdekt had, speelde ze helemaal op ons. U begrijpt wel wij kozen vanzelf haar partij. Dus wij riepen: “Hup Holland Hup, blijf niet in je hempje staan” en zo, geintjes, u begrijpt 't wel. Later, toen 't modderbad weg was en zij weer schoon, komt ze nog op mij toe en zegt: “Hou jij van een lolletje, schát?” Nou schrik ik me altijd de beroerte als dat soort juffrouwen schát zegt tegen mij, en bovendien had ik haar heupworpen in de gedachte, dus ik mompel maar wat. Ik dacht: effe uitkijken. Toen zegt ze: “Dan moeten wij straks samen effe twisten.”

Daaruit leidde ik af dat het voor mij tijd werd heen te gaan. Ik loop een trap op en boven is een schiettent. Ik krijg een buks, ik schiet en net als het schot is afgegaan zie ik dat

[p. 109]

die juf er gewoon voor staat. Ik zeg: “U bent geraakt.” Maar ze zegt niks, geeft me weer een buks. Ik leg aan, schiet, en daar staat ze d'r weer voor, bezig een kaartje te pakken. “Precies in de roos,” zegt ze. Nu ben ik niet gek: “Dat is een oud kaartje,” zeg ik, “u stond in de weg, u bent geraakt of u staat mij te belazeren. U denkt ook, zo'n Hollandse boerenkaasvreter kan je altijd grijpen.” Of zoiets, want ik was behoorlijk kwaad. Zij geeft mij een troostprijs, een plastic edelweissje. Maar ik wil haar toch, redelijk, uitleggen dat ik het een echte moffenstreek vond. Komt er een vent en die gooit mij eruit. Nou, ik vind dat geen manier, dat heb ik hem ook wel gezegd. Als je iemand in d'r bast schiet, dan moet ze niet net gaan doen of er niks aan de hand is.

Dat edelweissje heb ik dan ook niet gehouden. Ik heb het opgestuurd aan Katrien de Groen. Ja, met een kaartje: “Dag schát”.’