Neem er eentje van mij

[p. 90]

Strand

Een kleine stuurse man zat naast mij op de bank. Wij keken samen uit over de kindervijver in het Amsterdamse Bos. Het aardige van die vijver is dat er ook veel volwassenen in lopen te pootjebaden. Het was nu echter te koud in het water, de enigen die er af en toe instapten waren jonge meisjes met gezichtjes waarop eendeels plezier lag en anderdeels vrees voor wintervoeten. Zij hoorden bij een groepje bromfietsjongens, die nog op en naast dit materieel hingen, als hielden ze krijgsraad. Af en toe lieten zij de motoren flink razen, want je kan je middag niet alleen doorbrengen met praten en roken.

De man, die een flinke homp sigaar in de mond had, keek vergenoegd naar de meisjes, alsof hij straks mocht kiezen uit een handvol overrijpe Lolita's. ‘God,’ zei hij, ‘wat zit je hier goed. Zie je die wijfjes?’ Ik zei dat ik ze zag.

‘Piekfijn om naar te kijken. Wat een lijfjes. Begrijp mij goed, ik zou er niks mee willen doen. Geef mij m'n vrouw maar, hoewel ik niet wil verbloemen dat als je vier van die tot een klont samenrolt, dan heb je mijn vrouw.

Die zit nou op het strand. Met m'n zoon en die z'n vier jongetjes, en zijn vrouw natuurlijk en verder Piet Looze, onze buurman, met twee nichtjes. Lekker naar 't strand. Nou, mij niet gezien. Allereerst haat ik zand. Van zand krijg ik altijd het gevoel dat het mij moet hebben.

Je weet hoe dat gaat: je doet je broek uit en er zit een kilo onder 't elastiek. Je doet je hemd uit en je navel zit vol. Je ligt in bed en je schuurt er met je kuiten door.

En ten tweede zitten de mensen er op je lip. En 't is of de duvel er mee speelt, er zitten altijd mensen die ik ken. Mensen die ik trouwens veel liever aangekleed zie dan half naakt.

Ik werk op een zeer grote zaak, dus ik ken veel mensen.

[p. 91]

Dat zijn allemaal mensen met een ambtenarenmentaliteit, 't is zonde dat ik het zeg. Ik heb 't zelf ook. Wat hebben ze dus bijvoorbeeld nodig? W.c.'s. Er zijn bij ons ladingen w.c.'s. Wat is nu het eigenaardige? Als het moment daar is dat ik naar de w.c. moet dan wordt hij net schoongemaakt. Staat er een werkster in te vegen. Dan loop ik naar een andere, die wordt ook net schoongemaakt. Dan ga ik de zondag naar het strand en naast wie laten wij ons neer? Naast een van die werksters. Zitten we 's avonds in de tram terug, naast wie? Naast die andere werkster.’

Hij hoestte door zijn sigaar heen.

‘Zal ik je nou nog eens iets zeggen wat je zal verbazen. Mijn vrouw vindt er ook geen pest aan om naar dat strand te gaan. Zij gaat alleen voor de jongens van me zoon. Als ze weggaan is het net of ze een kameel laden. Kan opoe nog het schepje van Robbie bergen? En het emmertje van Keesje? Dan heeft ze al drieentachtig zuurstokken van d'r eigen goeie hart. Afijn, bij dat weggaan kookt ze al van binnen. Dat ziet niemand, behalve ik, maar ik ben een expert want ik heb liters bloed onder d'r nagels vandaan getreiterd.

Die Piet Looze is anders dan ik. Die is rustig, die laat zich rustig tot aan zijn nek in het koude onderzand scheppen. Kan hem niks schelen. Hij heeft al genoeg meegemaakt, een echte Jan Ongeluk, maar nooit kwaad. Ik heb hem maar één keer horen vloeken. Toen werkten wij samen voor een elektriciteitsbureau. Wij zijn ergens op karwei en daar krijgt hij op een gegeven moment de volle stroom door zijn lijf. Even maar, want ik grijp direct in. Nou, Piet heeft een kwartier gevloekt, hardop. Nu was dat mens waar wij dat karweitje hadden een fanatisch Christen dus die beklaagt zich bij onze baas en die roept ons op het matje. Weet u wat ik zei, heel fijntjes en langs mijn neus weg? Ik zei: “baas, Piet stond effe onder hoog voltage en weet u wat het enige is dat hij dee? Hij vroeg: Willem, wil jij even de stroom uitschakelen, want ik zit een beetje vast.”’

[p. 92]

Voor het eerst keek hij opzij en ik toonde waardering, want al leek het verhaal mij nogal oud, hij had het aardig gebracht. De bromfietsers lieten nu alle motoren razen, dus hij moest even zwijgen. De meisjes werden gefloten en zij kwamen als houri's aanhuppelen.

‘Het wordt ook mijn tijd,’ zei de man, ‘de vrouw zal wel gauw thuiskomen en dat wil ik niet missen. Geen soldaat kan haar manier van kankeren verbeteren. En als zij straks over het strand begint dan weet u waarom ik vanmiddag zo'n mooie middag heb gehad. Piekfijn.’ De wegrijdende brommers maakten de rest onverstaanbaar. Hij liep uiterst tevreden heen en spoog zijn peuk met een fraaie boog in de kindervijver.