Neem er eentje van mij

[p. 75]

Boem boem

Stelt u zich gerust het mooiste vrouwenlichaam voor dat u zich kunt bedenken, bedekt met een diepbruine geoliede huid, rijzig, en de meest vrouwelijke delen nauwelijks verborgen achter twee uiterst minieme reepjes helgeel bikini. Haar gezicht mocht er ook zijn; je kon er wel aan vermoeden dat ze niet snugger was, maar dat werd vergoed door een brede, zwoele mond, en veel helblond haar dat voortdurend voor haar rechteroog viel. Zij was koningin van dit kleine badplaatsje en alle Spaanse jongens en mannen die niets te doen hadden, iets waar ze voortdurend mee bezig waren, naar het scheen, volgden haar waar ze ging. Op het strand waar zij de hele dag vertoefde zaten en lagen ze in een wijde kring om haar heen en als zij zich op een andere zijde legde of een ledemaat bewoog werd overal eerbiedig ‘bonita’ of ‘bella’ of zo-klinkende woorden gefluisterd.

Haar echtgenoot of de man die dit alles onderhield of haar directeur - wie ben ik dat ik hun verhouding zou kennen - was evenals zij Duits. Dat was het enige dat ze gemeen hadden want hij was klein, bleek en bijzonder zielig door deze situatie. Zij genoot van de aanbidding en hij kwam niet meer aan bod. Eerst zat hij nog wel in de kring, met een boek, maar op een dag trof ik hem 's morgens op het terras, in snel tempo bier drinkend.

Hij deed of hij van de Middellandse zee genoot en van de schepen die daar voeren, want dit plaatsje ligt zeer dicht bij Gibraltar. Maar te dikwijls gleden zijn ogen naar de plaats waar zijn bruine oogappel in de zon lag en lui keek naar Spaanse jongens die deden alsof ze om haar vochten, met veel komische gebaren en grimassen. Soms lachte ze er om, klokkend, en dat deed hem elke keer pijn.

‘Hier zit ik dan,’ zei hij. ‘Dat schorriemorrie heeft me

[p. 76]

weer weggekregen. Elke keer zien die ondervoede schoften kans mij bij haar weg te krijgen. We zijn nu al in vier badplaatsen geweest en elke keer zit ik er binnen twee dagen naast.

In Alicante hadden ze er zelfs de politie voor ingeschakeld. Toen hadden we gezwommen. De enige keer, want Hilde wil nooit in het water. Dan barsten d'r poriën. Of d'r zwempak krimpt; flauwekul, alsof 't nóú iets om 't lijf heeft. We komen uit zee en zij gaat liggen drogen. Maar ik hou niet van een natte lap aan mijn lijf, dus ik trek, heel voorzichtig en heel decent, met een grote baddoek om mij heen, mijn broek uit. Gelijk staat er een agent met zo'n driehoekse pet op naast me en grijpt dat broekje. Hij zegt wat, maar ik versta 'm niet. Komt er nog zo een, die spreekt een paar woorden Duits. Wat is er nou aan de hand?

Ik ben op heterdaad betrapt. Ik heb de eerbaarheid van het ganse Spaanse volk, benevens de zuiverheid van alle Spaanse vrouwen, geschonden omdat ik drie seconden spiernakend geweest ben onder mijn handdoek, maar óp het Spaanse strand. Daar helpt geen lieve moeder aan, de schender dient bestraft. Daarom ik mee naar het bureau met het broekje in mijn hand. Zij bleef liggen en ik ging mee, en iedereen lachte zich een kriek omdat ik met m'n broekje in de hand mee moest. De zielepoot. De kever der keveren.

Ik heb zes uur op dat bureau gezeten, omdat ik geen geld had om de boete te betalen. Ik zei alsmaar: stuur iemand naar haar en ze zeiden dat ze dat zouden doen, maar er is niemand geweest, zei zij. 't Was een smerig complot en zij vond het verdomme ook best leuk. Toen ik 's avonds kwam, mét de kapitein, want die wou haar ook best zien, en mijn boete aan hem betaalde, zei ze: “Ben je daar? Ik dacht al, waar blijft je?”’

En nou zitten we hier en hier zijn het de kamermeisjes die mijn nek gebroken hebben. We hebben hier de beste kamer, maar wel 't rotste bed van boven de evenaar. 'n Groot hou-

[p. 77]

ten bakbeest, en vannacht zijn we d'r doorheen gezakt. Een rotte balk en hup, daar lagen we. Ik bel het kamermeisje en als ik het haar laat zien begint ze te scheuren van het lachen. Ik probeer het haar uit te leggen. Ik zeg: ‘een slechte balk. Wij lagen gewoon en boem boem, daar gaan we.’ Goed, een heel gedoe, wij krijgen zolang een andere kamer.

's Morgens kom ik een ander kamermeisje tegen, die ziet me en ze lacht breeduit en zegt ‘boem boem.’ Ik kom de portier tegen, die glimlacht, knipoogt en zegt ‘boem boem.’ Hilde ligt al op het strand met die onvermijdelijke rabauwen. Ik kom aanlopen, wat roepen ze: ‘boem boem.’ En wat kan ik er aan doen? We lagen gewoon en zakken er door, zij net zo goed als ik. Maar tegen haar zegt niemand: ‘boem boem.’ Met haar willen ze allemaal boem boem. Maar mij moeten ze hebben, de zuigers, de engerlingen, de (andere Duitse soorten ongedierte). Hilde!’ Hij was opgestaan en riep met de handen aan de mond: ‘Hilde, kom hier!’

Ze kwam gracieus overeind, leunde op een elleboog en staarde onder haar haar door naar het terras waar wij zaten. Ze glimlachte en riep: ‘Amuseer je je?’

Hij maakte het gebaar van een revolver in haar richting - ‘Boem boem,’ riepen de Spanjaarden en rolden in het zand van het lachen.