Neem er eentje van mij

[p. 45]

Vrouwen

Vrouwen zijn zeer aangename schepselen en ik zou er niets kwaads van willen zeggen, over het algemeen genomen natuurlijk. Maar gisteren ontmoette ik twee zegslieden die de misère op dat terrein breed uitmaten. Ik was op weg naar de kapper en passeerde Tinus, althans zo heb ik een politieagent hem eens horen begroeten. Tinus is een grove, morsige man in een hoekige winterjas van diverse soorten visgraatjes. Ik ken hem omdat ik vaak het stadhuis passeer en hij daar vaak met de rug tegenaan staat, doodstil, als speelt hij voor zichzelf dat hij een natuurstenen beeldhouwwerkje is dat op monumentenzorg wacht.

Op een morgen zei hij plotseling ‘morgen’ tegen me, wat ik verbouwereerd herhaalde. Sinds die tijd zegt hij ook wel meer. Als ik soms toevallig hem tegelijk met een meisje passeer, roept hij wel eens ‘dat zijn benen!’, en als ik dat dan zo eens bekijk is hij een kenner.

Gisteren, toen ik langs liep, richtte hij zich echter tot een fietseres, die tegen de voorgeschreven éénrichtingskant intrapte: ‘U mag die kant niet oprijden.’ Haar antwoord was kort: ‘hou je harses’. ‘Ach,’ riep hij schallend haar achterna, ‘om de hoek staan twee agenten.’ Ze stapte onmiddellijk af, keek vuurrood om en liep toen de hoek om. ‘Toevallig,’ zei Tinus, ‘stáán er twee agenten, maar anders had ik het óók gezegd.

Vrouwen, m'n jongen, ik zou d'r op kunnen schieten. Ik ben nooit getrouwd, want ik had 't lef niet. Ik heb zes zusters, van die dikke, weet je wel, met snoep in d'r tas. Ook na m'n jeugd droomde ik alsmaar dezelfde droom; dan zat ik midden op een bank, in een park of een kerk, heel klein, tussen m'n zusters en die drukten mij dan dood zonder dat ze 't merkten. Drie van hen zijn nou weer alleen, één is ge-

[p. 46]

scheiden en van de andere twee is de Kloris gaan varen, op wilde vaart. En een verrekt wilde vaart, want ze zijn al jaren niet meer hier geweest, die kijken wel uit.

Af en toe sturen ze een ansicht, uit Honoloeloe of Santiago, altijd goed als 't maar ver weg is. Soms ook een presentje, een kleedje, of een Chinees lampje. Een heeft er zelfs een peniskoker gestuurd, maar me zuster dacht dat 't een horen was waar de wilden op bliezen. Laat dat mens. Ze heb 't moeilijk genoeg. Want ik loop af en toe bij ze binnen, bij die andere twee trouwens ook en dan zeg ik: “tja, zo gaat dat” en dan stap ik weer op.

Kan je nagaan wat een lol je hebt als je hier voor 't stadhuis staat waar te nemen. Nou ja, jij komt hier af en toe ook langs, dus jij weet ook wat er tegenwoordig allemaal trouwt. Maar ik zeg nooit wat, ik kijk alleen maar. Ik heb één keer wat gezegd en daar heb ik maanden spijt van gehad. Toen trouwde hier een klein ventje, ik schatte 'm op loketbeambte, zo één die behalve zijn brood ook zijn eigen kussentje mee naar 't werk neemt, met een reclamezuil van een wijf. In een bezopen zwart mantelpak, want een sluier was natuurlijk niet te betalen, en als ze een snor had gehad was je helemaal in de houding gaan staan. En ik had een medelijden met die goser, want op z'n gezicht stond ook nog van: nou trekken we lekker bij schoonmoeder in, dus ik zeg, hij is koud uit de auto, “jongen, kijk uit, je kan beter aan een vliegenhanger blijven hangen dan aan dat daar.” Daar heb ik toch spijt van gehad. M'n enige troost is dat-ie 't misschien niet begrepen heeft.’

Men kan zich de sombere gedachten voorstellen waarmee ik de salon betrad. En de kapper was ook somber, want hij miste een knecht. ‘Leeksma heeft zich weer laten opnemen,’ zei hij, ‘zijn moeder belde me op, vanmorgen. Ik zag 't aankomen, eergisteren had ik 'm al naar huis gestuurd. Hij was weer zo wazig, net als twee jaar geleden, voor ze 'm de eerste keer weghaalden. Eergisteren gaat er een klant weg,

[p. 47]

die was net door Leeksma geknipt, keurig hoor, maar die neemt me apart en zegt: “Zeg die vent is gek, hij heeft me Hans en Grietje verteld, en toen de prinses op de ert.” Dus ik stuur 'm naar huis. Je kan de klanten niet als kinderen laten behandelen. Wie weet wordt-ie ook nog gevaarlijk. Dus ik stuur 'm weg, rust, zei ik, rust. En nou heeft-ie zich laten opnemen. Zal ik u zeggen wat 't was: hij had moeten trouwen, niet altijd bij z'n moeder moeten zitten, de hele zondag in de erker.’

Denkend aan Tinus mompelde ik iets.

‘Ach,’ ging hij verder, ‘trouwen is voor je evenwicht. Af en toe moet je d'r even uit. Ik bedoel niet naast de pot pissen, maar gewoon even weg. Eerst zat ik met me vrouw in een klaverjasclub, zo'n nette. Maar zij is gebleven en ik ben naar een andere gegaan. Niet dat het niet gezellig was, dat niet, maar ik had er voortdurend het gevoel dat ik getrouwd was.’