Neem er eentje van mij

[p. 40]

Intern

Er zijn mensen die niet zacht kunnen spreken. Er zijn er echter ook die niet anders kunnen dan met verheffing spreken. Ik heb eens in het Overijselse in een kroeg gezeten, waar ook een man vertoefde die aan dit soort uitbazuining leed. Onder het leegsippen van diverse kelkjes belichtte hij eerst de droevige zijde van zijn huwelijksmedaille en ging daarna over tot een gedetailleerd overzicht van wat hij, wellicht als compensatie, 's zaterdags- en 's zondagsavonds, met zijn verrekijker waarnam tegen het dijklichaam aan; waar zijn huis niet ver van verwijderd was. Ook beschreef hij het pittig treffen tussen hem en zijn vrouw toen deze hem met de verrekijker betrapte. Door zijn harde stem waren alle andere gesprekken in het café al spoedig gesmoord en hadden plaats gemaakt voor een ademloos meebeleven. Aan het slot verbrak een der toehoorders de ban met: ‘Dit zou je nou elke avond op televisie moeten hebben.’

Ook vrouwen kunnen er aan lijden. Ik zat in de trein van Den Haag naar Utrecht tegenover een zeer pipse jongeman. We reden nauwelijks toen zich door de wagon in onze richting een meisje worstelde. Zij plofte met alles wat zij aan welgedaanheid had, naast de jongeman, zette de mand waarmee zulke meisje reizen van haar schoot en begon, nog hijgerig van haar sprint, de jongeman te bekijken.

Toen bleek zij ook nog gezegend met zo'n stem. ‘Hoe is het met je ingewanden?’

De gehele wagon keek op en de jongeman was al te bleek om nog van kleur te verschieten.

Hij mompelde.

‘Je had beter in bed kunnen blijven. Is de ontlasting nog altijd dun?’

De jongen werd groen en kroop dieper in zijn sjaal.

[p. 41]

‘Wat eet je? Toch alleen beschuit? Rijst uit water getrokken? Heb je maagzuur?’

In de belendende coupé's werd gelachen en de jongen ging uit het raam kijken alsof het niet hem betrof en het meisje een hoorspel repeteerde.

‘Als je d'r maar aan denkt dat je je darmen aan het werk houdt. Je bent toch nooit zo sterk geweest, intern, is het niet?’

De jongen ontdekte dat er zeker acht mensen op zijn antwoord wachtten. ‘Ach, intern...,’ fluisterde hij en haalde de schouders op.

‘Heb je pillen?’ Hij schudde van niet.

‘Da's stom. Als ik zo'n lijf als het jouwe had ging ik ernaast lopen. Arie heeft ook dikwijls buikloop. Maar die gaat dan naar de dokter. Dan krijgt-ie rode pillen, die moet jij ook halen. Die zijn rood omdat ze als stoplicht moeten werken.’ Ze begon enige tijd te lachen. ‘Dat was een grapje van Arie, hoor. Maar die pillen, he, die houden ook de darm actief. Daarom zijn ze zo goed.’

De jongeman keek nu, ik kon zo gauw geen andere vergelijking vinden, als een opgejaagde hinde.

‘Om niet slap te worden moet je krachtige kaas eten. En toch zou ik naar bed gaan, en vooral niks ophouden...’

De jongen sprong op en verliet onder onverstaanbaar gemompel gehaast de wagon. ‘O gut,’ riep zij in de ruimte, ‘hij zal weer last hebben. Hij is intern nooit zo sterk geweest.’

In Utrecht was de jongen nog niet terug.