Neem er eentje van mij

[p. 29]

Kind

Het was zo warm op deze namiddag dat alleen al het betreden van het café een koel schuimend genot was. Het was er rustig en stil, in deze berookte pijpenla, want de loop is er een beetje uit sinds een nieuwe eigenaar er de scepter zwaait, of liever vergeet te zwaaien want soms is ineens het bier op. En een kastelein die Gods pils maar over Gods akker laat lopen is geen echte kastelein. Vaste klanten merken dat direct, dan hoeft er nog niks veranderd te zijn, het hangt in de lucht. En toen na een paar dagen het grote wandbord, dat zijn voorganger zelf gemaakt had, was weggehaald, wist iedereen het zeker. Goed, het was een lelijk bord geweest, maar het had, duchtig door vliegen bemest, een vruchtbaar bestaan geleid omdat het, lelijk van letter weliswaar, maar fier rechtuit zijn boodschap had gedragen: ‘Een pilsje dat heet pas geluk. Water drink je per ongeluk.’

De nieuwe kastelein is trouwens niet helemaal snik, zo denkt men enigszins terecht want soms treft men hem languit liggend op de grond, achter de tapkast. Het is bedoeld als yoga, maar hij kan niet overeind blijven.

Als iemand met kleine slokjes doorzetterig zijn kiespijn zit te verdoven zegt hij: jij moet eens naar de tandarts. Zo jaag je klanten weg. Op de hoek van de bar zat nu een man, zijn hoofd lag op zijn linkerhand en hij keek naar zijn rechter, die als een bleke wolhandkrab voor hem lag uitgewaaierd.

‘Ik voel me ongelooflijk rot,’ zei hij na enige tijd, ‘allereerst verzuim ik van me werk. Dat haat ik, want ik word er veel te goed voor betaald. Zo ben ik. Ik kan niks, maar dat doe ik dan ook trouw. Maar ik moest er even uit, ik kon 't niet meer harden. Zie je die hand? Nou, daar heb ik gisteravond me dochtertje een enorme lel mee gegeven. 't Was de eerste keer in me leven. In een flits zag ik me hand nog gaan

[p. 30]

en gelijk vloog 't kind door de kamer, knots tegen de kast. Ik ben me lam geschrokken.

Ik ga nou iets zeggen waarvan ik weet dat het een onsympathieke indruk maakt: ik heb nooit veel om kinders gegeven. Ik word kriegel als ik gedwongen wordt in een wieg of kinderwagen naar een ander zijn kroost te kijken. En ik word kots als ik op 't bioscoopjournaal een klein. vies ventje met een snotkokertje zie paraderen en alle vrouwen roepen ooh en aah.

Ik heb jaren bij me moeder gewoond en naast ons woonde een vent die had acht kinderen. Of negen. Hij woont nou nog naast me en ik ben de tel kwijt. Hij waarschijnlijk ook. De laatste heet Jan, dus zijn fantasie is het ook al beu. Die vent zit de hele dag in een postagentschap. Dan zou je toch denken dat hij de nodige energie kwijt raakt, stempelen en likken en pen bijvullen. Ik bedoel, het is meer dan de normale kantoorman doet. Ik onderneem nooit meer dan het optillen van een telefoon.’ Hij liet, bijna dramatisch, zijn hand rijzen en wees er toen mee naar de cognacfles. De kastelein schonk met een akelige zucht in, als verrichtte hij een groot sociaal onrecht. ‘Ik ben getrouwd toen mijn moeder overleed. Ik had toen al een tijdje zo'n losvaste verkering. 'n Aardig kind, dat vond ik echt hoor, maar waarom zou je méér doen, dacht ik. Ik voelde me op vrouwengebied slechts een kleine zelfstandige. Maar ja, toen me moeder weg was zat ik maar in dat huis. Altijd naar de stomerij lopen. Zelf afwassen. De ramen grijs. Op een dag sprong er ook nog een knoop van m'n gulp. Toen ben ik d'r gaan vragen.

Ik voelde eerst niks voor kinderen. Maar ja, als je eenmaal bezig bent komt van het een het ander, en nou heb ik een dochtertje. Greetje, naar m'n moeder. Ik heb er geen spijt van, hoor, dat niet maar ze loopt altijd voor je voeten als je net geen zin hebt om naar beneden te kijken. Maar sláán doe ik d'r niet, dat kan ik niet. Dat doet mijn vrouw als er noodzaak voor is. Nee, dan mijn buurman die is an-

[p. 31]

ders, dat is een bruut. Als die kwaad is pakt-ie in 't wilde weg een paar kinderen en stopt ze onder de koude douche, de lamluis.

Mijn bezwaar tegen mezelf, daarom zit ik nou hier, is dat ik niet naar m'n kind luister. Neem nou gisteravond, vlak voor die lel. Ik zit de krant te lezen. Ze is aan 't spelen, zeult rond, kwebbelt. Ineens staat ze aan m'n knie en zegt: “Papa, de lamp brandt.” Ik zeg: “Da's vroeg, hoor, we moeten zuinig wezen. Doe 'm maar uit.” Even later komt ze weer en zegt: “Papa, de lamp brandt.” Ik word al korzelig, maar ik zeg toch zo aardig mogelijk: “Da's fijn, kind, laat 'm maar fijn branden en ga jij maar naar bed.” Ze zegt: “'t Is de grote schemerlamp.” Goed, om van 't gezeur af te zijn loop ik naar de andere kamer om die lamp uit te doen. Heeft dat kreng een lucifer bij de kap gehouden.’