Neem er eentje van mij

[p. 27]

Langzaam

Het was een grote, bolle jongen maar toch met iets Indisch. Hij zat achter drie dik belegde broodjes en sprak tegen een kleine zwartharige jongen, met iets artistiekerigs in zijn haar, die de broodjesbaas zat uit te tekenen.

‘Ik heb dat mijn hele leven gehad, dat langzame,’ zei de bolle bedaard, ‘eerst dacht ik dat ik het mijzelf had aangewend om mijn vader te pesten, een soort verweer. Mijn vader was er altijd een van effe vlug. Effe vlug bandje plakken, effe vlug stekkertje repareren. Je moet er niet aan denken dat je zo verwekt bent.’

Hij was nu door zijn eerste hap heen en begon aan de tweede. ‘Maar later begreep ik dat ik gewoon langzaam van mezelf was. Ik heb er in dienst veel voordeel van gehad, want daardoor was ik de beste schutter, dus ik kon nogal een potje breken bij de ritmeester. Dat kwam omdat ik rustig de tijd nam.

Ook in de tank. Dan staat zo'n jong officiertje in je rug te trappen van “vuur” en “schiet op”, maar ik nam gewoon de tijd. Alleen als we op bewegende doelen gingen vuren, meldde ik mij ziek, want dat ging mij te vlug. Zodoende bleef ik de beste schutter.’

‘Tijdens een van die oefeningen komt er daar een generaal, die wou ook 's schieten. Ik wou 't hem uitleggen, maar hij zei dat-ie het wist. De kaffer keek alleen op de verkeerde schaal. Hij wamt die patroon honderd meter voor de tank de hei in. Meteen brand, grote ellende. Maar drie kolonels, die achter op de tank toekeken stonden te applaudiseren. ‘Tactisch schot, generaal!’ ‘Bravo!’

Hij was klaar met de tweede hap.

‘Eerst hebben ze een tijd geprobeerd mij chauffeur op een jeep te maken. Jongen, dat was een luizetijd. Die beroeps-

[p. 28]

korporaal die mij les gaf was een enorme oude geile aap. Die had overal wijven zitten. 's Ochtends bijvoorbeeld reden we naar Utrecht. Daar had hij een zuster uit een oudemannentehuis. Hij liet mij dan in de auto zitten en zei: ik moet even gaan kijken of de potten geplaatst zijn. Daar ging hij dan koffie drinken. Dat nam een uur. 's Middags bezochten we een weduwe in Hoevelaken. Ik ging op de hoek een biertje halen en hij ging theedrinken. Ja, 't was een jongen van de gestampte theepot. Soms gingen we ook naar Barneveld, maar daar kon hij alleen naar binnen als er een handdoek over de clivia hing. Handdoekje leggen, niemand zeggen. Dan moest ik ook drie straten verder wachten. Dat was trouwens een aardig mensje, die uit Barneveld, die is me een keer een toffee komen brengen.

Dan had hij nog iemand in Doorn, maar daar maakte hij van tevoren afspraken mee, want die wachtte hem dan op aan de bosrand. Dan ging ik in de zon liggen en hij ging op manoeuvre. Maar na twee maanden kon ik nog niet rijden, ik bedoel ik reed nooit, alleen gauw ergens heen. En ik was te langzaam om het zo op te pikken.

Vorige week heb ik die korporaal nog terug gezien, met een jongen in een jeep in Hilversum. Ik denk dat-ie uitbreidt.

Hij hield trouwens veel van autorijden. Hij zei tegen mij altijd: als je eenmaal zelf in een auto rijdt, zal je zien hoe het je ontspant.’

Hij was klaar met zijn eerste broodje.