Naakt over de schutting

92.

De deur was niet gemakkelijk open te krijgen, de twee rechercheurs hadden de grootste moeite om het slot te laten terugspringen. Ze werden trouwens ook een beetje zenuwachtig van Poot-Akkerleven, die er bij stond alsof het een examen was. De commissaris stuurde Tanis en een rechercheur naar de kelder om te kijken of de cowboy er nog was, en wij liepen gedrieën het huis door. De benedenverdieping was verlaten. Op de trap zei commissaris Poot-Akkerleven de historische woorden: ‘Ze zijn 'm gepiept, wat ik je brom.’

Hij had nog gelijk ook. De kamer waar ik Laura het laatst gezien had stond vol stille schemer. ‘Het licht, euh,’ zei Poot tegen de rechercheur. Euh deed het licht aan. De commissaris trok een paar laden van het bureau open. ‘Op het briefpapier staat alleen maar “uitgeverij De Speelkaart”, Rue des balles, Kogelstraat, Bruxelles, Brussel. Geen naam.’

Achter de grote, groene sofa, die naast de schoorsteenmantel tegen de muur geschoven stond, klonk gekreun, een beetje klagerig alsof iemand te vroeg wakker werd.

Ik was net weer naar de kamerdeur gegaan en vanwaar ik stond zag ik achter de sofa twee schoenzolen. Aan de boven-

[p. 198]

kant stond de rugleuning van de sofa tegen de muur, maar door de vrij grote helling bleef tegen de plint ruimte vrij.

Poot gaf met hoofdbewegingen orders. De rechercheur haalde een pistool uit een schouderholster en stelde zich actief op. De commissaris en ik trokken samen de sofa van de muur weg.

De man, in een lichtgrijs pak, lag schuin tegen de muur en viel, doordat de sofa verdween, naar voren en kwam op zijn buik te liggen. Om zijn enkels en om zijn polsen waren touwen gebonden. Om zijn hoofd zat een luier of servet. We trokken de sofa nog verder weg.

Poot-Akkerleven zonk op zijn knieën en kroop langs het lichaam, nauwkeurig kijkend, en zonder de schot- of steek-wonden te vinden waar hij kennelijk op hoopte. Hij arriveerde bij de doek en rook eraan. ‘Draai 'm maar om, euh,’ zei hij.

Euh borg zijn wapen weg alsof hij blij was met zijn deodorant en draaide de man, zover dat door de gebonden handen mogelijk was, op de rug. Poot herhaalde de procedure, tot en met het ruiken aan de doek. Daarna trok hij de doek weg. Over de onderkant van het gezicht was nog een servet gebonden. ‘Is dit Doller?’

‘Nee,’ zei ik, ‘dit is Floor van de Terpen.’

De rechercheur knoopte de tweede doek ook los. Floor leverde daarop ook zijn bijdrage aan het gesprek. ‘Help,’ fluisterde hij.

‘Euh... hoe heet je ook weer?’ ‘Bogaers, commissaris.’ ‘Ja, natuurlijk, snij de man maar los.’ Bogaers vond in zijn zak een mes dat aan het lemmet nog sporen appel vertoonde en sneed de touwen rond de enkels door. Poot en ik hielpen Floor overeind. Voor de touwen op zijn rug had ik geen mes nodig, ze zaten vrij los, met een dubbel oud wijf tussen de polsen. We lieten hem plaatsnemen op de sofa.

‘Zo te zien heeft u het niet gemakkelijk gehad, meneer Van de Terpen,’ zei Poot.

‘Zegt u maar gerust bedonderd. Het is net of mijn kop gespleten is.’

‘Juist. Bogaers, jij haalt inspecteur Tanis op en je neemt de rest van het huis voor je rekening.’ Poot deed zijn regenjas

[p. 199]

uit en ging tegenover Van de Terpen zitten. ‘Wat is er precies met u gebeurd?’

‘Ik weet maar heel weinig, eh...’

‘Commissaris. Commissaris Poot-Akkerleven.’

‘Heel weinig, commissaris. Ik weet nog dat we klemgereden werden op weg naar mijn huis. Toen ik bijkwam lag ik hier. Niet in deze kamer, maar in de voorkamer boven.’

‘U kent dit huis dus?’

‘Zeker, commissaris, daar wil ik niet omheen draaien. Ongeveer twee keer in de maand kwamen we hier bij elkaar, in diezelfde voorkamer, dat was min of meer de conferentiezaal. Dan gaf Doller de opdrachten, dat wil zeggen, hij vertelde wat hij graag zou willen hebben.’

‘Wie kwamen daar dan bij elkaar?’

‘Doller en Dolmancé, dat was min of meer zijn rechterhand. En dan verder Otje Schuil en ik. Otje schreef alles of liet alles schrijven, daar weet ik verder niets van. Ik regisseerde alleen maar.’

‘Wat deed Doller met de films?’

‘Ik weet het echt niet. Ik had er niets mee te maken. Dat zweer ik u. Ik deed alleen de regie.’

‘Vertel uw verhaal verder. Hoe kwam u achter de sofa?’

‘Ze hebben me erachter gegooid, op een gegeven moment. Ze kwamen me halen en bonden de doek voor mijn mond. Ik lag eerst op de sofa. Toen brachten ze later Doller gebonden binnen. Dat verbaasde me ook niet. Toen ik hoorde dat Celia was doodgeschoten en toen ze mij aanvielen toen wist ik al dat Doller de baas niet meer zou zijn. Dat zat er allang in, dat merkte ik op elke vergadering steeds duidelijker. Dolmancé had veel grotere plannen, hij wilde een Europese organisatie. Hij wilde ook meer zeggenschap in wat Otje en ik deden, hij speelde de laatste tijd ook mee. Zelfs als er volgens Doller commercieel gezien genoeg materiaal was, moesten de opnamen van Dolmancé gewoon doorgaan, zonder film, zogenaamd als repetitie, maar in feite omdat hij er graag aan meedeed.’

‘Wat was Dolmancé voor een man, waar kwam hij vandaan?’

[p. 200]

‘Dat heb ik ook een keer aan Doller gevraagd, maar die gaf er geen rechtstreeks antwoord op; hij mompelde iets over goede opleiding in de onderwereld en “uitstekende body guard”.’

‘We waren gebleven bij het moment dat Doller binnengebracht werd.’

‘Ja, ze gooiden mij achter de sofa, omdat, dat zei Bjoeti Kees tegen Max, straks het meisje boven zou komen en ze nog moesten beslissen wat ze met Doller en dat meisje zouden doen. Ze legden toen ook die doek met ether over me heen. Ik kwam voor mijn gevoel wel gauw weer bij, maar ik was kotsmisselijk. Ik heb in ieder geval gehoord dat hij’ - dat was ik - ‘met Laura stond te praten.’

‘De doek rook inderdaad niet meer naar ether,’ zei Poot.

‘Wat er verder gebeurd is weet ik wel, maar ik begrijp het niet. Het meisje en hij gingen weg, het meisje kwam terug en maakte Doller los. Doller zei dat Max en Kees naar Otje Schuil toe waren en dat zij samen als een haas het land uit moesten.’

‘Zei hij waarheen?’

‘Nee, hij zei alleen dat hij voor zo'n geval alles al meer dan een jaar geleden klaargemaakt had. En ook dat hij, toen alles zo tegen ging zitten, had moeten begrijpen dat Kees hem beentje zou lichten. Ze gingen de kamer uit en ik heb ze niet meer gehoord. Ik heb wel daarna nog een tijd half geslapen.’

‘Juist,’ zei Poot, ‘u moet voor vannacht toch maar met ons mee gaan.’

‘Weet je zeker dat Laura niet opgebeld heeft naar de politie?’ vroeg ik.

‘Nee, waarom zou ze dat doen?’ zei Floor, ‘ik begrijp ook niet waarom u Doller hebt laten zitten.’

‘Dat is ook niet te begrijpen,’ zei Poot. ‘Hij zegt dat hij haar dat zelf heeft laten beslissen in ruil voor het feit dat zij hem uit de kelder verlost heeft.’

‘Oh ja, dat begrijp ik best,’ zei Floor, ‘die Laura, dat was zo'n rare hete donder. Als die iemand zag waar ze medelijden mee had, kiespijn of kreupel of kaal, dan wou ze direct met zo iemand naar bed. Dat was bij ons allemaal bekend. Als je

[p. 201]

goed griep had ging je naar Laura, die hielp je wel over je koorts heen.’ Hij lachte op een smerige manier en ik had zin zijn ogen dicht te stompen.

‘Wie is ons allemaal?’ vroeg ik, heftiger dan ik bedoelde.

‘Nou, die meededen!’

‘Laura deed ook mee?’

‘Jazeker, wat dacht je? Dat de appel ver van de stam viel? Doller was ouderling - hij ging een keer in de week op huisbezoek. Daar trapten ook een hoop mensen in, net als jij in Laura.’ Ik had zin om nu zijn tanden uit zijn bek te stompen.

Poot glimlachte. ‘Iedereen kan zich vergissen, Lemming. U gaat mee, meneer Van de Terpen?’

Floor knikte. ‘Maar u moet me wel iets zeggen, commissaris. Neemt u mij officieel in hechtenis? En op grond waarvan? Omdat ik pornografie heb vervaardigd - of althans daaraan geholpen heb. Want ik stond eigenlijk buiten de hele organisatie. Dat maakt toch wel verschil.’

‘Dat is mogelijk,’ zei Poot bedachtzaam.

‘Ik zou maar op een wat zwaardere douw rekenen, Van de Terpen,’ zei ik. ‘Toen we in de studio waren heb je opzettelijk de regisseursmicrofoon ingeschakeld, zodat een van je vrienden, die je later achter de sofa kwakten, wist dat we naar jouw huis gingen. Op jouw voorstel, dat je nog eens herhaalde toen je je bukte om je tas te pakken en je hoofd heel dicht bij die microfoon was. Het gevolg was dat inspecteur Schartenantinck vier geknapte ribben heeft. Daar zit toch een aardig stukje medeplichtigheid in.’ Hij keek me aan alsof hij me op mijn ogen wilde stompen.