Naakt over de schutting

88.

Otje was als een oude man ingestapt. Hij zat doodstil en rechtop naast me, het pistool in zijn schoot. Voor de houtopslagplaats was inmiddels een oploop ontstaan die het hele verkeer in de straat vastzette. Er stonden mensen, politie-auto's en ambulances. Ik kon niet van de plaats waar ik geparkeerd had wegkomen door de file naast de auto. ‘Blijf rustig zitten,’ zei ik tegen Otje, ‘hier, zet mijn zonnebril op, ik ga even kijken. Maak je niet bezorgd, ik kom alléén terug.’

Het tegelpad naar de loods werd door een dikke haag mensen afgeschermd. ‘Wat is er aan de hand,’ vroeg ik aan een Schevenings vrouwtje in klederdracht. Ik kan redelijk Schevenings verstaan, maar wat ze antwoordde, iets dat leek op ‘Quién me grita que me asome! No me digáis que la vea!’, ontging me volkomen. Waarschijnlijk weer een van die buitenlandse arbeidsters, ingevoerd om netten te boeten.

Ik drong door de dikke rij heen en kwam bij een motoragent. Ik liet hem mijn perskaart zien en hij knikte, maar vooral omdat hij al zijn aandacht nodig had voor de mensen om mij heen die ook oprukten. Bij de hoofdingang van de opslagplaats stond een agent met een sleutelbos. Hij probeerde de deuren open te krijgen en werd geflankeerd door twee agenten met snelvuurkarabijnen. Op de hoek van de Duinstraat en het tegelpad stond een man met een hangbuik, aan zijn schouders hing een verfrommeld regenjasje, zoals dat altijd aan PvdA-ministers wordt toegeschreven; zijn hoed stond op zijn achterhoofd. Hij zei tegen een zenuwachtige brigadier: ‘Goed, gebruik die ladder aan de achterkant. Maar Hendriks mag alleen door dat raam naar binnen als hij zijn helm opzet. Dat is voorschrift. We gaan geen voorschriften breken. Dan blijven ze maar zitten tot ze verhongerd zijn.’ Ik liep het tegelpad af en kwam twee broeders tegen met een brancard, de deken was dichtgeslagen. Vlak bij de poort,

[p. 191]

waar ik een half uur geleden door naar binnen was gegaan, stond nog een brancard. Er lag een man op in een blauwe overall. Naast de ingang stonden vier agenten. Die het dichtst bij de poort stond had een karabijn voor zich, de anderen hadden pistolen in de hand.

De man met de karabijn maakte zich los van de muur en rende de binnenplaats op. Hij kwam maar drie meter ver, toen werd zijn loop gestuit, het leek of hij opsprong, het hoofd achterover, een choreograaf die kuitkramp uitbeeldt. Daarna smakte hij op zijn knieën en viel langzaam voorover. Een kogel spatterde over de stenen van de binnenplaats, een tweede scheurde over de rug van de gevallen agent en ritste door het blauw van zijn uniform.

De man met de hangbuik kwam aangedraafd, hij hield met beide handen zijn broeksband vast, waarschijnlijk om zijn bretels te sparen. ‘Stop,’ riep hij, tussen twee hijgen door, ‘er worden gasmaskers gehaald. We roken ze uit met traangas. Zolang we niet weten hoeveel gangsters daar binnen zitten neemt de hoofdcommissaris geen verantwoording.’ De agenten keken opgelucht. ‘Schiet af en toe door de poort,’ beval de dikke, ‘dan blijven ze binnen.’

‘Wat mot jij hier?’

‘Pers, inspecteur,’ zei ik.

‘Donder dan als de bliksem op.’

‘Goed, inspecteur.’ De dikke man draafde weg, als een korporaal die een generaal moet vervangen.

Ik keek naar de dode agent. De werkman in de blauwe overall met de bloedplas onder zijn oor werd opgetild door twee ggd-mannen. Van de Duinstraat kwam het geluid van een massa mensen in spanning. Een sirene naderde. ‘Neemt nu de doden op. Want deze aanblik hoort op het slagveld thuis, hier past hij niet. Ga.’ Ik ging. Vanuit de loods werd geschoten.