Naakt over de schutting

87.

Ik parkeerde halverwege de Duinstraat, waar net een plaats vrijkwam. De revolvers en de holsters van Moo, die naast me op de bank hadden gelegen schoof ik onder de rechtervoorplaats, het had geen zin ze mee te nemen. Ik liep de Duinstraat af, of liever op, want hij klimt een klein beetje. Toen ik er vroeger speelde was de houtopslagplaats ook van hout, er stond een wrakke schutting omheen met daarop in grote witte letters P. Knoester & Zn. In de loop van de tijd was de bedrijfsruimte sterk vergroot en de grote stenen hal was minstens honderd meter lang en dertig meter breed. Ook de schutting om de open ‘binnenplaats’, voor de hal, was vervangen door een muur, maar de ingangen zaten nog op de oude plek, een hoofdingang aan de Duinstraat en een aan de zijkant waar een breed tegelpad liep. Beide ingangen kwamen uit op de binnenplaats, vandaar kon men door twee zeer

[p. 187]

brede deuren in de hal komen. De hoofdingang was gesloten en ik liep het tegelpad op naar de tweede ingang.

Ik zag geen gecamoufleerde politiewagens, ook geen opvallend onopvallende mannen. Of ik was te laat, of Laura sprak nog met haar vader. De jeugd van tegenwoordig blijft het maar moeilijk hebben.

Op de binnenplaats stond een vrij grote zaagmachine met een hoog, doordringend geraas te zagen. Twee mannen in overall schoven er schijven boom in. Ze hadden gewoon oren aan hun hoofd, hoewel mij die voor mensen die enige tijd bij de machine hadden doorgebracht volstrekt overbodig leken.

Het kostte, vooral door het lawaai, geen enkele moeite via de poort op de binnenplaats te komen. Ik liep achter de plankenstapels om want ik wilde zo dicht mogelijk bij de haldeuren komen. Dat viel niet mee want de zaagmachine stond er maar een paar meter van verwijderd. Langs de muur schoof ik naar de deur en toen de twee mannen zich bukten om samen een plank op te pakken glipte ik naar binnen.

Het was donker in de loods, alleen bovenin, bijna tegen de dakrand zaten een aantal kleine vierkante raampjes. Tussen het hout waren twee gangen uitgespaard die naar achter in de loods liepen, met tussen de afzonderlijke stapels weer zijgangetjes, een soort doolhof. Ik dwaalde er wat rond. Af en toe stond ik stil om te luisteren, maar ik hoorde alleen de zaagmachine.

Het achterste gedeelte van de loods had een verdieping, waar je via twee ladders, aan elke kant van de loods een, naartoe kon klimmen. Op die verdieping was het moeilijk lopen omdat de vloer vol lag met lange, losliggende latten. Het was hier wel lichter, omdat de raampjes hier op ooghoogte zaten. Ik zette mijn handen om mijn mond: ‘Otje!’

Geen antwoord. Ik liep naar de zijkant waar tussen hoge stapels kleine plankjes van verschillende lengte nissen waren. ‘Otje!’ Op een gegeven moment stond ik stil, ik voelde dat hij hier ergens was en naar me keek. Hij stond vlak bij het begin van de zolder, ik was hem al een eind voorbij. Ik zag zijn silhouet langs de onregelmatige lijn van een stapel planken.

‘Kom hier.’ - Ik liep langzaam in zijn richting.

[p. 188]

‘Blijf staan.’ - Ik verwachtte dat hij een pistool in de hand zou hebben. Dat klopte. We stonden drie meter van elkaar af en zonder stemverheffing konden we elkaar redelijk verstaan.

‘Ben je alleen?’

‘Nog wel.’

‘Politie?’

‘Als alles goed is gegaan weten die dat ik hierheen ben gegaan. Ik heb geprobeerd ze te laten zeggen dat je ouwe kameraden Max en Bjoeti Kees op weg zijn naar deze loods.’

‘Levend krijgen ze me niet.’

‘Dat is geloof ik ook hun bedoeling niet.’

We bleven tegenover elkaar staan alsof we wachtten op een betere dialoogschrijver. God, wat is praten moeilijk als je geen tijd hebt om te ouwehoeren. De zaagmachine stopte en het geluid stierf weg als een sirene. Er klonken stemmen bij de ingang van de loods. ‘Trek de ladders op,’ zei Otje; zijn hand met het pistool bewoog om het bevel te onderstrepen. Ik nam de dichtstbijzijnde ladder, trok hem op en schoof hem over de vloer.

‘De andere ook,’ fluisterde Otje, ‘kruip erheen. Ze mogen je niet zien.’ Ik kroop. De zaagmachine werd weer aangezet en het geluid vulde de ruimte. Ik kwam bij de top van de ladder en ging op mijn knieën zitten. In een van de gangpaden, dertig meter schuin van me vandaan stond in het halfduister een man, een hoed sneed vlak boven zijn ogen het wit van zijn gezicht weg. Hij zwaaide met zijn arm. Ik pakte de ladder en rukte hem naar boven. Een klein vuurstraaltje, hout versplinterde vlak bij mijn knie. ‘Trekken, trek hem op,’ hoorde ik Otje brullen, ‘ga door, ik dek je.’ Hij lag aan de rand van de zolder en schoot omlaag. Ik stond op, greep de ladder lager beet en rende zo goed en kwaad als het kon achteruit, de ladder kwam mee.

Otje bleef aan de rand liggen, hij wenkte me. Ik schoof naar hem toe, wat niet meeviel omdat enkele latten meeschoven. ‘We gaan uit het rechtse raam aan de achterkant. Je kunt het er zo uitnemen, ik heb het losgebroken. De ladder moet tien sporten hoger, bindt ze op elkaar, er ligt touw bij mijn deken.’

[p. 189]

Ik was bezig de ladders op elkaar te leggen, toen de zaagmachine opnieuw stopte. ‘Otje! Otje!’ De stem van Bjoeti Kees, ‘Otje, luister je?’

‘Zeg maar wat je te zeggen heb.’

‘Wat we nou staan te doen is dom. Als we gaan schieten is de politie er zo. Ik beloof dat je volkomen vrij weg mag. We willen je alleen het land uithebben.’

Otje beduidde mij met zijn linkerhand dat ik haast moest maken.

‘En waar moet ik in het buitenland dan van leven?’

‘We zorgen dat je elke maand je aandeel krijgt. We vergeten dat je ons belazerd hebt.’

Otje lachte hardop en richtte zorgvuldig zijn pistool. Beneden werd met planken geschoven, waarschijnlijk was iemand bezig op een hoge plankenstapel te klimmen. Ik liep naar het raam, het glas zat met een paar dunne spijkers vast, de stopverf was aan de binnenkant geheel weggestoken. Ik haalde het glas weg en begon de dubbele ladder door het raam te schuiven.

Er klonk een schot. Otje.

Opnieuw begon de zaagmachine te gieren en daar bovenuit klonk een salvo. Boven ons sloegen op gelijke afstand kogels in het dak, witte plekken versplinterd hout achterlatend. Het kostte moeite de ladder over de dikke touwverbindingen heen te drukken, want hij was nu tamelijk zwaar. Ik liep eerst en kroop daarna naar Otje. ‘Je moet helpen met de ladder.’ ‘Ga terug,’ zei hij en rolde een meter naar rechts. Hij legde zijn hoofd op de planken en vuurde naar beneden. Onmiddellijk daarna rolde hij weer terug. Op de plaats waar hij geschoten had begonnen splinters rechtop te staan in het hout.

‘Het lijkt verdomme wel oorlog,’ mompelde Otje toen we samen de ladder lieten zakken, ‘een soort Schevenings Chicago - als ik het mijn kinderen vertel geloven ze het niet.’ Hij klom het eerst omlaag. We daalden neer op het verlaten perron van de kolenwagens. Links zag je de achterkant van de huizen aan de Doornstraat, voor een van de ramen hing nog steeds een oranjebiljet dat we Anti-Revolutionair moesten

[p. 190]

stemmen. Een kleinkind van Colijn, denk ik. We haalden de ladder weg en legden hem langs de loods op de grond.

‘Je hebt een auto?’

‘Kom maar mee,’ zei ik en begon te rennen.