Naakt over de schutting

85.

Hij kwam de keldertrap af als John Wayne. ‘Wuvenvegersteeg! Jij hebt goddome nog meer hersens dan Bjoeti Kees.’ Ik was niet in de stemming om zijn lof en prijs te waarderen. Ik keek naar de microfoon en voelde me stommer dan ooit.

‘Maar je geen zorgen,’ zei Moo, alsof hij op radioziekenbezoek was. ‘Ik kom kijken of je nog mooi vast ligt. En ik kan de juffrouw beter mee naar boven nemen, dan heb ik ook wat.’ Hij was nu bij het bed. Laura liep langzaam achteruit. Hij bukte zich om zijn hand achter mijn rug te steken. Ik wist niets anders te doen dan met twee handen zijn arm te grijpen en hem op het bed te trekken. Ik sloeg, toen hij op me viel, mijn armen om zijn hals en drukte zijn hoofd krachtig tegen mijn borst. Tegelijk probeerde ik hem om te wentelen, zodat ik boven hem kon komen.

‘Aaaau,’ brulde hij plotseling. Ik keek over de hoed die in mijn gezicht drukte heen en zag hoe Laura met een balkje krachtig op zijn arm sloeg. ‘Hij wou zijn revolver pakken,’ zei ze, ‘doe je armen weg.’ Ik deed mijn armen weg en ze sloeg hem met het balkje op zijn achterhoofd. ‘Moet ik hem nog een klap geven?’ De cowboy lag nu heel stil maar ik zei: ‘Ach, nog een kan nooit kwaad.’ Ze deed het met haar tanden in haar onderlip. Ik duwde hem van mij af en liet hem van het bed rollen. Daarna maakte ik zijn riem los en hing die met holsters en al over mijn schouder.

‘Wat ga je doen?’

‘Ik ga je naar boven brengen. We hebben toch een aardige afspraak.’ Ze stond erop om zelf de kelderdeur op slot te doen. We liepen bijna uitgelaten de trap op. ‘Zijn we 't nog steeds eens?’ vroeg ik.

[p. 185]

‘Ja.’

‘Je bent een engel.’

In de kamer waar ik haar voor het eerst gezien had zat een man erg ongemakkelijk in een stoel. Zijn armen hingen over de rugleuning en waren aan elkaar gebonden. Om zijn hoofd en in zijn mond zat een roodwitte theedoek.

‘Nou, je ziet het,’ zei ik tegen Laura, ‘ze hebben niet gewacht tot vaderdag.’ Dat vond ze leuk.

‘Ik ga naar Den Haag,’ zei ik. ‘Als Kees en Max eerst naar de Wuvenvegersteeg zijn kan ik voor ze in Den Haag zijn.’

‘En wat moet ik doen?’ Ze keek triest.

‘Je mag het echt zelf beslissen. Praat met je vader en bel op. Of bel op en praat met je vader. Als ze Otje hier in Amsterdam gevonden hebben, dan zullen ze hier erg gauw zijn. Als ze ook naar Den Haag zijn heb je zeker anderhalf uur.’

‘Waarom ga jíj naar Den Haag?’

‘Voor Otje Schuil.’

Ze gaf me de autosleuteltjes die ze uit een vestzakje van haar vader haalde. ‘Het is een blauwe Taunus 20. Ik loop met je mee.’

Bij de deur kuste ze me. ‘Ik weet niet wat ik doen moet, Rutger.’

‘Zorg dat je het gauw doet, wat dan ook.’

Toen ik wegreed was de deur weer dicht. ‘Ze wacht met zwaaien tot we verloofd zijn.’ Ik merkte dat ik hardop sprak. Ik was al een uur gewend op alles wat ik zei antwoord te krijgen.