Naakt over de schutting

84.

Het was aardedonker. Maar los daarvan zou ik toch niet geweten hebben hoe de kelder eruit zag, want voor de deur had Max mij zo'n harde slag op het achterhoofd gegeven dat ik bijna blind werd van de pijn. Nu ik daar in het donker lag voelde ik alleen die pijn nog. Ik heb op lichamelijk terrein een afschuwelijke fantasie. Als iemand mij zijn ziektes vertelt krijg ik ze op hetzelfde moment ook, begint het in mijn

[p. 180]

lichaam te jeuken en te kriebelen. Toen J. mij beschreef hoe zijn tante voor haar dood was opgezwollen, zodat ze een stuk muur moesten wegbreken om haar de kamer uit te krijgen, werd ik de volgende morgen als een ballon wakker. Nu, na die klap van Max zag ik röntgenfoto's voor me, waarop het achterhoofdsgat te ver van het ruggemerg verwijderd bleek.

Ik durfde mijn hoofd dan ook nauwelijks bewegen. Ik lag op een bed, op mijn armen die op mijn rug gebonden waren. Van de polsen liepen touwen naar de rand van het bed, want ik kon me ook niet verschuiven.

De kelder was groot, er zat een heel klein raampje in, maar ver weg. Ik zag niets. Af en toe zakte ik weg in een soort halfslaap. Ik dacht aan Otje Schuil. Ik zag zijn zweterig, ronde hoofd, zoals hij er uitzag toen ik met hem praatte op het duin in de Doornstraat. Ik herinnerde me ook weer Pinie Aalscholver en de school en hoofd J. Beulemans en meester Krabbe die met ons bad als hij een proefwerk extra gemeen in elkaar had gezet. Meer beelden van die tijd, de weg van school naar huis, de judoschool waar ik elke dag langs kwam en waar we lang stonden te kijken omdat het gerucht ging dat Dick Bos daar trainde.

Af en toe sliep ik ook, van moeheid en honger. Ik werd wakker toen een hand over mij heen tastte. ‘Ben jij het?’ vroeg een stem, hard fluisterend.

‘Ik geloof het wel.’

De hand gleed over mijn gezicht.

‘Hallo.’

‘Hallo.’

‘Ik ben het, Laura.’ Ze ging op het bed zitten, haar hand bleef liggen op de zijkant van mijn hoofd.

‘Vanaf het moment dat ik je daar zag staan, met die telefoon in je hand heb ik aan je gedacht. Je was zo zielig. Je leek net een tuinkabouter die zijn kruiwagentje kwijt was.’ Het bed bewoog, ze ging naast me liggen, haar hand streelde mijn haar tot achter in mijn nek. Ze kuste me, langzaam, op mijn wang en op mijn mond. Ik wilde dat er licht was, van haar lippen wist ik nog dat je ze tussen elke kus even moest zien.

[p. 181]

‘Ga nog maar even door,’ zei ik, ‘dit is het enige waar ik wat bij terug kan doen.’

Ze voelde achter mijn rug aan de touwen rond mijn polsen. ‘Die dat gedaan heeft die kan het.’

‘Ja, die heeft het insigne paalsteek-speciaal.’

Ze begon te huilen, gedempt alsof ze onder een deken lag. Ik probeerde mijn gezicht tegen het hare te leggen, maar ze schoof van me weg.

‘Kwam je hier om te huilen of om me los te maken?’

‘Waarom zou ik je losmaken?’

‘Omdat ik dit graag wil overleven.’

‘En waarom zouden ze je willen... doodmaken.’

‘Dat doen ze niet meteen. Ik moet ze vertellen waar Otje Schuil is. Het beroerde is dat ik niet weet waar Otje Schuil is.’

‘En wie is Otje Schuil?’

‘Dat is een journalist waar ze bang voor zijn, omdat hij alles weet van de manier waarop ze in pornografie handelen.’

‘Mijn vader handelt niet in pornografie.’

‘Wie is je vader? Die lange met dat grijze haar en die flaporen?’

‘Dat is gemeen.’

‘Woon je hier?’

‘Nee. Dit is het kantoor van mijn vader. Ik kom hier nooit. Maar nu was mijn tante plotseling dood en niemand nam de telefoon aan en ik dacht ik ga erheen.’

‘Je tante heet Celia? Celia Strumpf?’

‘Hoe weet je dat?’

‘Ik begreep dat net toen ik met je vader mocht spreken. Hij wist wel dat ze dood was.’

‘Hoe wist hij dat dan?’

‘Ik weet het niet. Hoe wist jij het?’

‘Charles, haar vorige man belde op.’

Het huilen was nu opgehouden en ze kwam dichter tegen me aanliggen.

‘Jij heet Laura Doller, dus.’

‘Nee, Laura van Halsden. Waarom?’

‘Dat is vreemd. Die Otje Schuil bij voorbeeld sprak over je vader en noemde hem Doller.’

[p. 182]

‘O ja, er kwamen ook wel eens brieven en drukwerken voor Doller bij ons, maar dat was de man van wie mijn vader de uitgeverij heeft overgenomen. Die is al zes jaar dood, geloof ik.’

‘Ik heb gezocht naar een Doller, maar ik heb er geen kunnen vinden.’

‘Ik geloof niet dat het waar is wat je van mijn vader zegt. Hij is heel eerlijk.’

‘Dat kan best, maar dan heeft hij hier toch wel eigenaardige vriendjes rondlopen met revolvers.’

‘Jíj was de eerste die ik hier met een revolver zag.’

‘Als je gelooft dat je vader eerlijk is, waarom maak je me niet los. Ik zweer je dat ik naar de politie ga en dan komt alles in orde.’

‘En als je dan toch niét gaat?’

Ik zuchtte. ‘Mijn liefje, denk in godsnaam een keer logisch. Je mag mij hier ook zo laten liggen, maar ga dan zelf naar de politie. Of zit je ook opgesloten?’

‘Ja. Daarom kwam ik naar jou. Er zit een cowboy bij de buitendeur.’ Ze legde haar gezicht tegen mijn wang. ‘Je hebt bijna een baard. Hoe lang geleden heb je je voor het laatst geschoren?’

Ik gaf geen antwoord. ‘Je wilt niks meer zeggen, he? Je hebt gelijk. Ik begrijp het allemaal niet meer.’ Ze kuste me erg lang.

‘Als je het huis niet uit kan, kan je misschien wel opbellen naar de politie.’

‘Ik wil het wel, maar ik wil het ook niet. Wat gebeurt er dan met mijn vader?’

‘Het is jammer,’ zei ik, ‘maar dan kun je niet veel voor me doen.’

‘Ik wil je wel helpen. Maar ik wil eerst met mijn vader praten. Daarna zal ik je helpen. Hoe heet je?’

‘Rutger.’

‘Ik zweer dat ik je daarna helpen zal, Rutger. Dat wist ik al toen ik je daar bij het bureau zag staan.’

‘Luister,’ zei ik, ‘ik heb een idee. Straks komen ze me halen, ze vragen waar Otje Schuil is. Ik laat me een beetje slaan en

[p. 183]

dan zeg ik iets. Ik verzin wat. Dan gaan ze daarheen, met een beetje geluk blijft er hier maar een achter. Ondertussen praat jij met je vader en je belt de politie. Als ze dan terugkomen worden ze hier opgevangen.’

‘Ik wil eerlijk zijn, Rutger. Ik heb een mes meegebracht. Ik wilde je losmaken, zo kwaad was ik om wat er boven gebeurde toen ik hier kwam. Maar als ik jou help wat gebeurt er dan met mijn vader? Ik ben helemaal bang.’

‘En ik ben bang dat jij moet kiezen.’

‘Laten we het dan doen. Verzin maar iets, verzin maar waar die Schuil zou kunnen zitten.’

‘Mijn God!’ Ik voelde mijn hart plotseling kloppen.

‘Wat is er?’

‘Ik wéét waar Otje Schuil is. Ik was een plaats aan het verzinnen en toen wist ik het. Als je op het duin in de Doornstraat staat dan zie je het kolenstation. Daarachter is een grote houtopslagplaats. Toen ik op school ging klommen we daar vaak in. Daar kan je weken zitten zonder dat iemand je vindt.’

‘Het lijkt me erg toevallig. Dan kan je net zo goed de vuurtoren noemen.’

‘Sorry Laura, het lijkt toevallig, maar het is het niet. Otje Schuil moet vluchten - hoe komt hij op dat duin terecht? Omdat hij weet dat het er is. Je zoekt een plaats waar mogelijkheden zijn. Iemand die ze niet weet, gaat niet naar Den Haag, maar schiet bij Otterlo de bossen in.’

‘En als hij er toch niet is?’

‘Dan is er nog een mogelijkheid. De opnamen voor de films werden gemaakt in een pakhuis in de Wuvenvegersteeg. Een enorm pakhuis met veel rotzooi, waar je makkelijk in weg kan kruipen. Waarschijnlijk zullen Kees en Max daar wel gezocht hebben, maar Otje kan er daarná ingekropen zijn. 't Is ook weer een plaats die hij kende.’

‘Ik ga nu weg, Rutger.’ Ze kuste me en boog zich over me heen. Ik voelde dat ze de touwen doorsneed.

Op dat moment ging de kelderdeur open, ik voelde haar lichaam boven me schrikken. Drie gloeilampen gingen aan en wierpen hun licht over grote pakken tijdschriften, kisten

[p. 184]

en planken. In de deuropening stond de cowboy. Hij had een pleister op zijn kaak, wat me veel genoegen deed. ‘Wuvenvegersteeg, he?’ riep hij, alsof het de mop van het jaai was.

Ik draaide me op mijn rug, zonder veel moeite, nu mijn handen los waren. Toen zag ik boven mijn hoofd de microfoon hangen.