Naakt over de schutting

83.

Het licht was weer aan. Alle vier rookten we een sigaret, een laf soort Virginia dat Kees te lang op zak had gehouden.

‘Wij hebben,’ begon de man, op zijn eigen wijdlopige manier, ‘je deze film laten zien, omdat hij ten eerste erg aardig is en ten tweede om te tonen hoezeer deze acteurs en actrices aan ons gebonden zijn. Ze staan gewoon op de film. Op de kopieën die we verkopen worden ze weggeknipt, maar ze blijven staan op het origineel dat ergens in een kluis ligt.’

Hij kuchte beschaafd. ‘Je hebt je uitvoerig met iedereen bezig gehouden, maar zover we hebben kunnen nagaan heeft niemand je iets van belang verteld. Je hebt daarnet gezien waarom ze liever zwijgen.

Daar is helaas één uitzondering op. Ik heb het nu over Otje Schuil. Het zal je verrassen, je hebt hem zelfs net bezig gezien, er is een aardig acteur aan hem verloren gegaan. Snel

[p. 175]

naar de politie gaan zal hij niet, om meerdere redenen. De enige die met hem gesproken heeft ben jij. Het was onze bedoeling dat dat ook meteen jullie laatste gesprek op aarde zou zijn, maar een van ons wilde daar een te mooi schietstuntje van maken en het gevolg is dat jij nu hier nog zit en Otje Schuil op een ons onbekende plaats. Dat is een fout van onze schutter, maar ik kan je verzekeren dat hij geen tweede keer zal falen.’ Zijn stem werd iets scherper, terwijl hij dat zei. Hij trok aan zijn sigaret alsof hij daarvoor met vakantie in Acapulco was en geen groter genoegen kende.

‘Voordat Schuil een stomme fout maakt en in handen valt van de politie, willen wij weten waar hij is. Je eerste reactie zal wel weer zijn dat je dat niet weet, maar ik wil een dringend beroep op je doen om die episode over te slaan. Max hier bij voorbeeld kan mensen snel over zo'n geheugenstoornis heenhelpen. Soms zo goed dat ze het niet meer kunnen zeggen en het moeten opschrijven.’

Max was tijdens deze laatste zinnen naast me komen staan. Op mijn ooghoogte stelde hij zijn linkerhand opzichtig ten toon: de duim stak in de broekzak, de vier zware vingers trommelden op zijn dijbeen. Hij had zeer zwarte nagelranden, blijkbaar wilde hij laten zien dat er ook kans op infectie bestond.

Het was ook Max die de stilte brak: ‘Laten we ophouden met zeiken.’

De man was het daar niet mee eens, hij keek geïrriteerd. ‘Je zult denken dat wij lichtzinnig met mensenlevens omspringen. Dat is ook zo, als het om onze veiligheid gaat. We hebben nu twee doden gehad - zo om en nabij - en met jou en Van de Terpen worden het er wel vier. Maar dat kan ook minder worden, dat hangt voor een groot deel van jou af.’

‘Nou, het is nu wel genoeg,’ zei Bjoeti Kees, naar voren komend, ‘we hebben verrekt weinig tijd.’

‘Meneer Lemming is onze gast,’ zei de man, ‘wat is er tegen om met elkaar te praten? Laten we toch normaal doen.’

‘Zeikert,’ hoorde ik Max mompelen. Hij hield van dat woord. Zeojkert, werd het in zijn mond, trouwens.

[p. 176]

‘Twee doden?’ zei ik tegen de man, ‘ik heb het gevoel of ik er de laatste dagen in moest pootjebaden.’ Ik telde op mijn vingers af: ‘rechercheur Biesheuvel. Celia Strumpf...’

‘Wát?’ donderde de man. ‘Is Celia dood? Hij liegt toch zeker?’ Hij kwam half overeind in de richting van Bjoeti Kees.

‘Kalm nou maar,’ zei deze. Hij kwam wijdbeens tussen mij en de man instaan. ‘Het was absoluut nodig. Ze was op weg ons te verraden. Ze was met hem op weg naar Amsterdam. We durfden het je niet meteen te vertellen.’

‘Ben je nou helemaal besodemieterd. Dan maak je d'r toch niet dood. Dan breng je haar toch hier. Smeerlappen, schoften, dat jullie zijn.’ Hij wilde opspringen maar Kees gooide hem in de stoel terug. De man sloeg zijn handen voor zijn gezicht en kreunde hard.

‘Hou je gemak,’ zei Kees. ‘Goed, we zullen daar even over praten alhoewel dat vele kletsen me de strot gaat uithangen. Je moet niet denken dat je de zaligmaker bent met al je gezeik. Hou je stil, anders worden we kwaad.’

De man werd stil. ‘Nou?’ gromde hij.

‘Eerst moet die lul weg. Roep Moo even.’

Max beende naar de deur en riep: ‘Moo! Moo!’ Vrijwel onmiddellijk kwam een cowboy binnen. Hij droeg een grote wildwesthoed boven een vrij jong, smal gezicht, met een blond donzen snor. Een zwart en kort leren jasje boven een nauwe zwarte broek die uitliep in korte laarzen. Om zijn heupen een brede riem met kogels in leren huisjes en daaraan weer twee banden waaraan holsters hingen met revolvers. ‘Neem hem mee en hou hem in de gaten. Ga maar in de zijkamer,’ zei Kees. En tegen mij. ‘Moo houdt van spelen met revolvers. Hij doet graag stoer. En het leuke is dat hij hier in huis stoer mag doen. Als het moet schiet hij een strontvlieg van je neus.’

‘Die blijven wel hier, als jullie hier blijven,’ zei ik terwijl Max me overeind trok. De cowboy plantte een van zijn revolvers in mijn rug en duwde me de kamer uit. We kwamen in een met hout beklede gang. Twee deuren verder gingen we een kamertje in. Het was even licht en leeg als het vertrek waar ik vandaan kwam. Er stond in de ene hoek een houten stoel. In de andere hoek was een fonteintje. De derde hoek

[p. 177]

werd in beslag genomen door de deur, die Moo nu achter zich dichtdeed. Daarna ging hij in de vierde hoek staan, leunend tegen de muur, de revolver in zijn naar beneden hangende hand.

‘Hou je echt veel van koeien?’

Hij stootte een kort lachje uit. Er zaten twee rode pukkels op zijn linkerkaak. ‘Je hebt een hoofd om hoeven te hebben,’ zei ik. Hij gaf geen antwoord en keek naar me. Hij had echt een jongensgezichtje, zo eentje die van zijn moeder een alpinootje op moet en die het liefst de juffrouw zou vasthouden als hij durfde. Hij bewoog de revolver omhoog en schoof met de loop zijn hoed wat naar achter. Hij leunde niet gemakkelijk want de rand raakte steeds het behang.

‘Het iz jammer dat we niet in de geluidzztudio mogen. Daar kan je lekker zchieten,’ zei hij. ‘Van mij hoef je niet te schieten,’ zei ik.

Hij grijnsde breed, stak de revolver in de holster, stelde zich vrij van de muur op, wreef in zijn handen en trok inderdaad fabelachtig snel de beide wapens. Ik keek in de lopen en slikte.

‘Ik zou maar geen trucjez proberen,’ zei hij.

‘Ik ken geen trucjes, behalve die met de laatste sigaret,’ zei ik.

‘Ik rook geen zigaretten, ik rook zjek.’ Hij haalde het builtje uit zijn borstzak en begon een sigaret te rollen, met één hand, op zijn dij. Om het beeld te vervolmaken trok hij de veter dicht met zijn tanden, zoals we dat zo vaak op het scherm mogen zien als Rawhide de stieren weer in de looppas heeft gekregen.

‘Laat mij er ook een rollen?’ vroeg ik, vastbesloten alles te proberen om weg te komen. Met zo'n jongetje moest het toch lukken. ‘En dan zeker de zjek in mijn gezicht gooien,’ zei hij, alsof hij me door had.

‘Welnee, dat is toch een heel oud trucje. Ik beloof je dat ik de shag niet in je gezicht zal gooien.’ Hij weifelde. ‘Echt, ik doe het niet.’

‘Er kan nikz gebeuren,’ zei hij, ‘ik zchiet hem gewoon overhoop. Als ik het zakje gooi kan er nikz gebeuren.’ Hij haalde

[p. 178]

het builtje uit zijn borstzak en wierp het naar mij. Ik ving het op en wierp het onmiddellijk naar zijn gezicht terug. Zijn eerste impulz was de foute, hij bracht zijn handen voor zijn gezicht. ‘Over het zakje heb ik niks gezegd,’ zei ik terwijl ik met mijn voet tussen zijn buik en maag stampte. Hij had zijn handen al op zijn revolvers maar doordat hij iets in elkaar kromp kwamen ze niet uit de holsters. Ik sloeg met de vlakke hand van onder op zijn gezicht en schopte tegen zijn buik. Hij viel in de hoek van de kamer en maakte het geluid van het laatste water dat uit een bad loopt. Ik sloeg met al mijn kracht tegen zijn kin. Hij gleed onderuit en bleef stil liggen.

Ik viste een van de revolvers op. Het apparaat paste niet in mijn broekzak. Ik hield het in de hand en ging de gang op. Ik ging dezelfde weg die ik daarnet gegaan was met Cisco Kid achter me. In de projectiekamer hadden ze nog ruzie, aan de stemmen te horen. Ik passeerde de deur op mijn tenen en daalde de vrij brede trap af, die bedekt was met een dik kleed.

De overloop waar ik kwam werd verlicht doordat een deur openstond. Deze gaf toegang tot een klein kantoortje. Door het raam zag ik de bovenkant van een brug die ik kende, de magere brug.

Ik wilde net de volgende trap afgaan toen ik in de gang onder mij iemand hoorde lopen, er sloeg een deur dicht. Ik opende de deur tegenover de trap en kwam in een ruime kamer met donkere, zware meubels en donkere gordijnen die half dichtgeschoven waren. Voor het raam stond een bureau. Ik liep er voorzichtig naar toe - ook in de oudbouw willen de vloeren wel eens gehorig zijn. Ik nam de hoorn van de telefoon. Ik kreeg geen zoemtoon. Het was zo'n ingewikkeld apparaat met knopjes en toetsen en celluloidraampjes. Ik hoorde voetstappen op de trap. Ik drukte op een knopje, er werd een raampje rood, verder gebeurde er niets.

De deur van de kamer werd opengegooid. Er stormde een meisje naar binnen. ‘Pa,’ riep ze, ‘pa, bent u hier?’ Ze stond stil en zweeg toen ze mij zag. Ze was jong en slank. Pril zou misschien nog een beter woord zijn. Ze droeg een lichtblauw jurkje dat los en toch nauw om haar lichaam sloot. Ze had een hoge, niet te grote boezem en lange benen. En veel blond

[p. 179]

haar tot op de schouders. ‘Pa,’ zei ze nog eens, maar misschien alleen omdat ze haar mond nog moest sluiten. Ze keek naar de revolver in mijn hand en om me een houding te geven richtte ik die op haar. Op hetzelfde moment rende ze de kamer weer uit: ‘Help. Pa. Help!’

Ik voelde me belazerd, de grote revolver doelloos in de hand. Ik liep naar het raam en deed dat open. Het was zeker vijf meter naar de tuin en ik zou neerkomen op een straatje van grijze tegels. Ik ging daarom naar de deur, maar vertraagde toen ik buiten de kamer mensen hoorde lopen. Ik kon me nog verschansen achter het bureau, of achter de grote, groene sofa die naast de schoorsteen tegen de muur stond. ‘Lemming,’ riep iemand op de gang.

Ik gaf geen antwoord en bleef maar staan.

‘Lemming. Wees verstandig. Je komt hier niet weg.’ De deur, die nog openstond ging nu verder open. Ik zag opnieuw het meisje en keek in haar opengesperde ogen. Over haar borst en haar mond was een arm en een grote hand gekneld. De andere hand van de man was ter hoogte van haar middenrif, onder haar arm door en hield een pistool vast.

‘Kom aan, Lemming. Laat die revolver vallen. Je schiet alleen maar een meisje dood.’

Ik liet de revolver vallen.

Bjoeti Kees liet het meisje los en schoof haar opzij. ‘Max, pak hem maar,’ zei hij. Max kwam binnen, greep mijn linkerarm en draaide die op mijn rug. Hij kon armen op ruggen draaien.

‘Lazer hem in de kelder,’ zei Kees.

Ik voelde me op alle manieren een zak.