Naakt over de schutting

82.

Ik werd wakker met het gevoel dat ik een eeuwigheid had geslapen, onder een olifant en met de linkerkant van mijn gezicht op de Amersfoortse kei.

Iemand zei iets dat ik niet verstond, handen pakten mij op en legden mij neer in een lange, harde stoel, zonder kussens, want de rand begon onmiddellijk in mijn kuiten te snijden.

[p. 170]

Mijn hoofd lag ongemakkelijk ver achterover. ‘Drinken!’ Ze goten goor water in mijn mond, ik proefde een natuurbad, als je maar diep genoeg duikt.

De man die de verpleegstersdienst aan me bewees was Max, ik zag zijn hoofd vlak boven het mijne. Hij lachte door het optrekken van zijn mondhoeken. ‘Blai dat je nog leeft.’ Hij bedoelde het duidelijk als een vraag.

Ik knikte.

‘Wij hebben u zelfs speciaal in leven gelaten,’ zei een andere, zeer sonore stem, ‘het heeft Max moeite gekost, maar het is hem gelukt. Is het niet, Max?’

Max deed een stap achteruit en spuwde vol overgave op de grond.

De man die tegen me sprak zat in een stoel schuin tegenover me. Hij had een scherp gelijnd gezicht, met om de neus en langs de mond diepe plooien. Zijn oren stonden vrij ver van zijn hoofd, zijn haar was bijna wit aan de slapen en golfde schitterend.

Hij droeg een zwart pak, dat me iets te wijd leek en een donkergrijs vest. Hij had lange handen die in volkomen rust op de leuningen van zijn stoel lagen, de vingers vol met ringen. Hij rookte een lange, dunne sigaar en leek volkomen op zijn gemak.

‘Beste meneer Lemming,’ zei hij, ‘u hebt ons in de afgelopen week een beetje last bezorgd. Het lijkt me heel redelijk dat wij u nu wat last gaan bezorgen om het geheel weer in evenwicht te krijgen. U heeft al kennis gemaakt met mijn vriend Max, het is aan uw gezicht helaas nog te zien.’

Ik voelde met mijn vingertoppen aan de linkerkant van mijn hoofd en dat deed pijn.

‘En hier rechts van mij staat een andere vriend,’ hij bewoog zijn rechterhand. ‘Iemand die zich verheugt op een nadere ontmoeting met u. Wij noemen hem Kees, zijn vrienden en vriendinnen zelfs Bjoeti Kees en zelf noemt hij zich Dolmancé. U mag kiezen, als hij ingedeeld heeft waar u bijhoort. Dat is billijk, nietwaar. U ziet dat Kees al lacht bij het woord billijk.’

De man die hij bedoelde leunde tegen de muur, een hand in de zak en een sigaret in de tweede. Een jongensgezicht met

[p. 171]

felle ogen, onder zeer kort geknipt haar. Tussen zijn schouders zat ongeveer een meter stevig vlees. Hij leek op die Franse acteurs die hun hele leven geheim agent moeten spelen en blies zijn rook uit alsof hij voor de camera stond. Ik herkende zijn gezicht: ik had het in Krasnapolsky gezien, op de persconferentie, met Otje.

We waren in een vrij ruim vertrek, zeker acht bij vijf meter, met vier witte, geheel kale muren en aan de zoldering twee lange neonbuizen. Behalve het kreng waar ik in lag stonden er vier makkelijke stoelen.

‘We hebben de tijd, Lemming,’ zei de man, ‘ik wil eerst uitgebreid je positie schetsen. Ten eerste is het zo dat je hier al twee volle dagen bent en dat nog niemand je heeft gemist. Er is ook nog niemand naar je komen informeren. Dat is vervelend voor je, maar je zal er doorheen moeten. Ik heb hier een krant en wat daarin staat zal je interesseren. Zal ik het voorlezen, of wil je de krant?’

‘Ik kan lezen.’ Mijn stem klonk even rot als voordat ik hier kwam en dat maakte me een stuk blijer. In ieder geval werkte mijn strottenhoofd weer en dan was er alle kans dat de rest zou volgen.

‘Max!’ Max deed een stap naar voren, pakte de krant aan en stak hem mij toe. Het bericht stond aan de onderzijde van de voorpagina, dus ik kon niet zien van welke dag de krant was. Het weerbericht was in ieder geval als alle voorafgaande dagen: ‘ook morgen zonnig.’

inspecteur schartenantinck levensgevaarlijk gewond na mysterieus ongeluk nabij laren
en daaronder, in grote cursieve letters:
Rechercheur lag dood onder wegrijdend Volkswagenbusje.’
(van onze politieverslaggever)

De Nederlandse recherche is een massaal onderzoek begonnen naar aanslagen op twee politiemannen, waarvan inspec-

[p. 172]

teur Schartenantinck en de rechercheur B. Biesheuvel het slachtoffer werden. De rechercheur werd zwaar verminkt aangetroffen onder een Volkswagenbusje dat gistermorgen wegreed bij Studio E3 in Bussum. Het lichaam van de met messteken om het leven gebrachte politieman was vastgebonden aan de vooras van een vw-busje, dat bestuurd door de technicus R.F., wegreed om naar Amsterdam te gaan. Na signalen van voorbijgangers stopte de bestuurder en ontdekte dat hij het lijk zeker tweehonderd meter onder zijn busje had meegesleept...’

Max trok het dagblad uit mijn handen. ‘Zoals ik zei,’ ging de man verder, ‘kom jij helaas in het bericht niet anders voor dan ‘Inspecteur S. en een andere man kwamen in de regisseurscabine voor een gesprek met producer T.’; en niemand vraagt zich verder af waar je gebleven bent. Dit vertel ik je dus om je positie hier aan te geven. Die heeft iets weg van een paardevijg. We ruiken je alleen maar en straks vegen we je op.

Maar voor die tijd moet je nog iets doen voor ons en om dat te omlijnen heb ik een heel aangename manier voor je uitgezocht. Max, hou jij een oogje op meneer Lemming, want we gaan het even donker maken.’

Bjoeti Kees maakte zich van de muur los en liep naar achter in het vertrek. Het licht ging uit en op de muur projecteerde zich een wit vlak. ‘Een stukje ruwe film nog, je zult je wel kunnen voorstellen dat het met montage nog een heel stuk zal winnen.’

Na het gebruikelijke 1-kruisje-2-vierkantje-2-cirkeltje-etc. kwamen twee borsten in beeld met daaronder handen die de borsten één voor één in de richting van de camera duwden. Het waren mooie borsten.

Daarop zakte het bovenlichaam van de vrouw achterover en de camera reed langzaam achteruit, waardoor de borsten veranderden in heuvels achter tegen de horizon aan. Even zag men de schaduw van de navel en daarop kwam de camera tussen haar gespreide benen waardoor er een fraai kiekje ontstond van een gezonde akker met schaamhaar. De camera

[p. 173]

ging nu langzaam opzij en in het beeld kwam gelopen het onderlijf van een man met een zeer stijve roede, waarlangs een scheerkwast aan een lange steel was bevestigd. De kwast bevatte overvloedig scheerzeep en onhandig begon de man de liesstreek van de vrouw in te zepen.

Ondanks de pijn aan mijn gezicht schoot ik hardop in de lach. ‘Doordraaien maar, Kees,’ zei de man, ‘dit duurt te lang. Meneer Lemming, dit is maar een voorproefje. Materiaal voor een komisch voorfilmpje. Mijn publiek ziet dit als - en liever dan - een tekenfilmpje.’

Ik lachte nog wat, maar niet van harte, want alle spieren in mijn gezicht verzetten zich daartegen. Ik voelde me als een schol die ze proberen op te zetten.

De film werd met veel lawaai snel doorgedraaid. Toen de beelden tot bedaren kwamen zag men de benen van een vrouw langzaam van een trapleer neerdalen, waarna ze haar schaambeensvoeg wiegend in de richting van de camera begon te bewegen. Daarboven een klein zwart gordeltje met jarretellen en idem kousen, die de knieën weer vrijlieten waar met een tekenstift weer zgn. schuttingsymbolen op waren aangebracht. Prikkelpop-art.

De vrouw ging liggen op een stukje schaapsvacht, als een pasgeboren baby, de benen opgetrokken. De randen van het scherm kregen een kartelrandje, het beeld ging over in een still, en met de hand geschreven kwam er een sub-titel onder: ‘Mammie, mag ik de fles?’

Ik laat aan de verbeelding van de consciëntieuze lezer over wat de baby met de fles deed. Om niet te geconcentreerd te raken keek ik om mij heen, maar de man achter mij, (Max?) draaide met stevige hand mijn hoofd weer naar voren. De man in het zwarte pak die mij zo mooi had toegesproken lag met het hoofd achterover in een fauteuil en keek met gesloten ogen in mijn richting.

De camera was hierna ingereden op de linkerborst en er kwam op dezelfde manier als onderschrift de vraag: ‘Nog een foto?’

Men zag daarop een geheel blote man, wiens hoofd in het duister bleef, bezig met het op uiterst ineffeciënte wijze uit-

[p. 174]

trekken van een fototoestelstatief, waarbij hij zich af en toe komisch vergiste en zijn eigen geslacht greep. Toen het statief stond zag men dat hij een foto wilde maken van twee blote figuren die zijn aanwijzingen steeds verkeerd begrepen. Het ergerde me dat er zo slecht en houterig geacteerd werd, als men dat woord mag gebruiken. De hele scène deed me denken aan een stuk pornografie van Josephine Schmutsenbacher, dat voor veel geld in de niet-erkende handel verkrijgbaar is en waarin een fotograaf steeds wanhopiger wordt omdat de groep blote mannen en vrouwen die hij op de gevoelige plaat wil vastleggen niet willen stilstaan en voortdurend schuine en andere paarbewegingen blijven maken. Ik las de Duitse versie: ‘Nur markieren! Nur markieren!’, roept hij steeds.

Hoe aangeslagen ik was door de gebeurtenissen kon ik merken aan het feit dat mijn lichaam nauwelijks reageerde op het tentoongestelde. Midden in de bezigheden op het doek gleed de camera langzaam langs het lichaam van de vrouw omhoog, buik, borsten, hals en daarop, met een iets vertrokken gezicht en gretige ogen, het gezicht van Jannie Detube.

‘Stop,’ zei de man. Het geratel van de projector hield op.