Naakt over de schutting

76.

Wiesje en Ansje Kunnekerke leken op elkaar, vrij mollig met korte benen, die naar boven toe snel breder werden om het stevige lichaam te dragen. Dezelfde popperige roombotergezichten met grote ogen, dezelfde kransjes van blond haar rond het hoofd, waaraan de arbeid om de krul erin te houden te zien was. Ze droegen uiteraard mantelpakjes. Ook hun huisje, naast een immens weiland, was echt snoezig. Overal

[p. 158]

lapjes en kussentjes en alles was blauw en geel en paars en met bloemen hier en planten daar en Van Gogh vanzelf aan de muur.

‘Lode is zo'n gekke jongen,’ zei Wiesje.

‘Een echte dot,’ zei Ansje.

‘Mijn God,’ zei Herman.

Hij begon manmoedig een pijp te stoppen, hij had ook niet gerekend op Joop ter Heuls spontane avonturen. ‘Laten we zakelijk blijven,’ zei hij, ‘heeft Lode Zaaijer hier gisteren de nacht doorgebracht of is hij alleen maar vader van de wens geweest?’

‘Hij is hier geweest,’ zei Wiesje, ‘dat mag toch wel?’

‘Prachtig vind ik het. Ik ben je moeder niet. Hoe laat kwam hij, hoe laat ging hij weg?’

‘Hij was hier al toen wij thuiskwamen. Dat was ongeveer halftwaalf. Hij heeft een sleutel, ziet u.’ (Wiesje)

‘Wij speelden in Haarlem, eerste nummer na de pauze. We kwamen uit Leiden, waar we het eerste nummer van de avond waren. We waren in Haarlem om kwart over tien klaar.’ (Ansje)

‘Hij is om tien uur vanmorgen weggegaan.’ (W)

‘En tussen halftwaalf gisteravond en tien uur vanmorgen is hij hier geweest?’

‘Zeker, inspecteur.’ (Ik weet niet meer wie.)

‘U stelt dus pertinent dat hij hier om halftwaalf was.’ Ze knikten beiden. ‘En u weet ook zeker dat hij vannacht het huis niet verlaten heeft?’

‘Nee, dat hadden we moeten merken.’ (Ansje)

‘We?’

‘Hij sliep tussen ons in, inspecteur.’

‘Zo. Ik wist niet dat hij zo'n krachtpatser was.’

Ze bogen allebei het hoofd een beetje en kregen op dezelfde plaatsen lichtrode vlekken op het gezicht.

‘Dat eh is hij ook niet, inspecteur,’ zei Wiesje, ‘hij is juist heel geremd op dat terrein. Wij hebben hem in de loop van de tijd min of meer eh over de drempel gekregen. Hij kan niet eens in slaap komen als zijn kleren niet overdreven netjes opgevouwen zijn, vandaar dat ik zelfs geloof dat hij 's nachts

[p. 159]

niet weggekund zou hebben; hij heeft speciale klemmen voor zijn schoenen en haakjes voor zijn interlock en weet ik al niet. U moet ook niet denken dat wij eh hier eh uitspatten of hoe zou je dat noemen. Lode is juist erg zielig, hij heeft een hele sterke prikkel nodig, als u begrijpt wat ik bedoel. En wij samen eh, een enkele keer wel 's, eh, als we samen, dan kan hij wel zover komen.’

‘Hij is zo zielig dat we graag aardig voor hem zijn,’ zei Ansje.

‘Als je hem hoort praten, krijg je een totaal andere indruk, is het niet Rutger,’ zei Herman. ‘Ja, de grote ritselaar,’ zei ik.

‘We pesten hem ook wel eens, hoor,’ zei Ansje. ‘Hij heeft hier ook eens naakt onder het balkon gehangen. Toen was hij al boven, want hij heeft zoveel tijd nodig voor het opvouwen. En toen kwam Davy, zijn fotograaf, net nog even op bezoek en toen ging Wiesje gauw naar boven om te zeggen dat het een controleur van de personele belasting was en dat hij via het balkon naar het tuinschuurtje moest vluchten. En toen hij naakt aan het balkon hing trokken wij ineens de gordijnen open. En toen riep Davy nog: exclusief voor ons blad!’

Herman glimlachte nauwelijks, ik zag aan zijn ogen dat hij het gevoel had in de boot genomen te worden.

‘Ik had begrepen dat je ze tegen elkaar ging uitspelen,’ zei ik, toen we terugreden.

‘Vertrouw nou maar op mijn ervaring. Voor negentig procent kun je zeker zijn dat Zaaijer daar vannacht geweest is. Ik moet alleen nagaan of dat halftwaalf klopt. Maar er is natuurlijk tien procent kans dat hun kinderlijkheid te geraffineerd is geweest.’

Vlak bij Amsterdam kwam de zoemer weer. ‘Schartenantinck hier.’

‘Tegenover Zaaijer woont een student. Die heeft omstreeks kwart voor twee iemand het huis van Zaaijer zien verlaten. Een vrij jonge man die in een Volvo-sport stapte, tenminste dat dacht hij. Ze hebben hem foto's van zo'n wagen laten zien en dat klopte.’

Herman keek mij aan en kneep in zijn kin, ik hoorde de baardharen om hulp schuren, ‘dus...’

[p. 160]

‘Otje Schuil,’ zei ik.

‘Volgens jou kende Harreke Meel Otje Schuil helemaal niet.’

‘Nou, én? Harreke was niet gek. Hij had tegen mij gezegd dat hij wat betreft Lode Zaaijer ging toeslaan voor die ook de pijp uit zou gaan. Hij ging, alleen of met helpers, de gangen van zijn slachtoffers nauwkeurig na. De avond na de moord op Lucien de Zwart heeft hij mij de hele tijd laten schaduwen en bij het huis van Johan Smeedouwer, waar ik was, heeft hij de hele nacht gepost. Je mag dus aannemen dat hij ook de gangen van Zaaijer naging, althans zijn gewoontes kende. Hij had alleen buiten de Swinging Sisters gerekend - toen Zaaijer met een paar van zijn mederedacteuren ging koffiedrinken verwachtte Meel dat hij naar huis zou gaan, als gewoonlijk neem ik aan. Harreke ging dus naar de kamer van Lode, maar die was er niet. Hij bleef wachten. Wie komt er?

Otje Schuil, als dat van die student en die auto klopt. Meel kent hem niet, maar stel dat Schuil zijn naam noemt. Ik heb die naam ook genoemd. Er is dan alle kans geweest dat Meel dingen is gaan zeggen, die Otje, die toch al doodsbang is, de stuipen op het lijf hebben gejaagd.’

‘'t Kan. 't Kan.’

We reden door de Coentunnel en we keken daarom allebei even trots uit het raam.

‘Het beroerde is,’ zei Herman, ‘dat we veel weten en ook heel weinig. We hebben de mensen, we kunnen raden wat ze deden - en dan stopt het. Waarom worden ze allemaal uitgeroeid? Waarom hebben...’

‘Nou, stop maar met dat soort kulvragen. Dat weet ik allemaal al.’

‘Toch ontbreekt er een schakel.’

‘Jazeker, er ontbreekt een schakel. En ik ben de klootzak die het verpest heeft. Dat weet ik. Als ik op die avond niet de tas van Lucien de Zwart gepikt had, maar hem rustig gevolgd was dan wisten we het allang.’

‘Ik weet het niet,’ zei Herman, ‘ik vraag me af of je met de drukker van die rotzooi ook de opdrachtgever van de heren had gevonden.’