Naakt over de schutting

[p. 161]

77.

Het werd kwart over negen voordat Lode Zaaijer voor de tweede keer tegenover Herman kwam te zitten. ‘Beste jongen,’ zei Herman, ‘omdat je vanmiddag zo boeiend bent flauwgevallen hebben we je maar even wat laten rusten. Je hebt vannacht niet veel slaap gehad, heb ik begrepen uit de verklaring van je Swinging Sisters.’

‘Wat hebben ze gezegd?’ Lode sprak fel.

‘Aardige dingen vooral. Het zijn aardige meisjes. Wie van de twee is je favoriet?’

‘Ik wens niet zo verhoord te worden.’

‘Dan zullen we het anders doen. Meneer Zaaijer, als de verklaringen van de meisjes Kunnekerke kloppen, dan heeft u Harreke Meel niet gedood. Maar de vraag blijft waarom deze man op uw kamer was. Ik heb gegronde redenen om aan te nemen dat dat verband hield met een groepje mensen dat pornografie vervaardigt, zowel tekst, als film en foto. En even gegronde redenen om aan te nemen dat u lid van dat groepje bent, zo niet de baas.’

Lode Zaaijer leek maar een klein moment in verwarring. ‘Ik herhaal inspecteur, dat ik niet zo verhoord wil worden. U zegt dingen die nergens op slaan. Dingen waar u niks geen bewijs voor heeft. Ik wil onmiddellijk vrijgelaten worden. Ik wil mijn hoofdredacteur bellen en die zal een stuk tegen jullie schrijven. Ik weet precies hoe dat hier in elkaar zit.’

Herman begon luid te lachen, stond op, leunde over het bureau, pakte Lode met de volle hand in zijn overhemd en trok hem tien centimeter overeind:

‘Luister goed, kleine verwende opsodemieter dat je bent. Dat zal ik in functie nooit zeggen, maar nou je begint te dreigen met je hoofdredacteur wil ik ook wel wat kwijt. En jouw hoofdredacteur en jij en je hele krant die mogen dan wel een grote kankerbek opzetten tegen alles en iedereen, maar als het om de politie gaat is jouw hoofdredacteur heel kleintjes en dat is maar goed ook. Want alle hoofdredacteurtjes van kankerkrantjes die hebben een klein hartje maar een verdomd grote automobiel. En als er geen politie is dan is hij verdomde bang dat er een krasje op die grote automobiel

[p. 162]

komt. En als hij bij god ook nog een dochter heeft dan zit hij elke dag achter zijn bureau te krumpelen van angst dat een of andere nozem zijn ongewassen vinger in haar broek steekt. En als wij jou hier hebben omdat jij de hele maatschappij vergiftigt met geile foto's dan heeft jouw hoofdredacteurtje geen pest meer te zeggen en alleen maar dankbaar te zijn. Dan laat hij je vallen, als een baksteen in een kledder koeiestront. En als je niet onmiddellijk je bek opendoet dan laat ik je hoofdredacteurtje hier komen en dan kan hij naar het bewijsmateriaal kijken tot zijn pik zo stijf staat als zijn vulpen. Begrijp je dat?’

Hij smakte Lode terug in zijn stoel en haalde diep adem, begon zijn pijp uit te kloppen. Er viel een mooie stilte, ik wachtte erop dat in de verte het angelus zou gaan kleppen.

Ik keek naar Herman, wiens borst nog op en neer ploegde en had hem een beetje lief. In zijn hart meende hij vast en zeker met grote stelligheid dat geile foto's een maatschappij kunnen vergiftigen.

‘Goed, Zaaijer,’ zei Herman, ‘je vertelt me rustig wat je weet. Wat had je met Lucien de Zwart te maken. Wat deden jullie samen?’

‘Eh...’ Hij zweeg verder.

‘Neem rustig alle tijd. Je hoofdredacteur zal nooit kunnen zeggen dat je de tijd niet hebt gekregen. En als ik een goed woordje voor je doe bij de Officier mag je vast hier twee maanden blijven. Lucien de Zwart dus.’

‘Die ken ik niet.’

‘Hoe bedoel je dat. Ik weet zeker dat je telefonisch met hem gesproken hebt. Ik kan nagaan waarover.’

‘Ik heb hem nooit gesproken ook.’ Lode scheen over een aarzeling heen te zijn.

‘Goed, ga je het zo spelen. - Otje Schuil?’

‘Dat is een journalist van de “Middagwende”. Ik ken hem verder niet.’

‘Floor van de Terpen?’

‘De manager van Lili Lashoes. Ik heb hem 's een keer geinterviewd. Verder ken ik hem niet.’

‘Dus u ontkent verdere contacten met hem?’

[p. 163]

‘Ja.’

‘U weet net zo goed als wij dat u zit te liegen. Maar helaas mogen wij geen krachtdadige middelen toepassen om u aan het spreken te krijgen.’ Herman grinnikte. ‘Maar het aardige is dat wij hier op het bureau een vent hebben rondlopen, die af en toe een klusje voor ons opknapt. Hij is vroeger bij het korps geweest, maar we konden hem niet handhaven. Hij was geen agent, maar meer een bruut. Hij heeft 's een arrestant een oog uitgeslagen, ja, dat was een Griek en die kon niet zo gauw zeggen waar het pijn deed. Hij heeft van een bezopen patateter wel eens een duim gebroken.

Dat zijn van die kleine eigenaardigheden van die man. Hij is niet meer bij de politie, dus wij staan erbuiten zogezegd. Stel nou 's dat meneer Lemming en rechercheur Biesheuvel en ik een lekker kopje koffie gaan drinken en we laten u hier zitten en die man komt toevallig binnen - dan kunnen wij later ook alleen maar zeggen dat wij niet wisten dat hij in het bureau rondscharrelde. Maar misschien zit uw tong dan wel veel losser. Wie heeft de wacht, Bies?’

‘De Kadt, inspecteur.’

‘Oh, die maakt heerlijke koffie.’ Herman stond op. ‘Gaan jullie mee, jongens?’

‘Mocht die man binnenkomen, Zaaijer, dan hoef je tegen hem niks te zeggen. Hij is hartstikke doof. Alleen hard gillen, dat hoort hij uitstekend en dat activeert hem enorm.’

‘Ik mag niks zeggen. Dat heb ik gezworen,’ zei Lode, toonloos.

‘Dat geeft niks,’ zei Herman, ‘dat interesseert die man toch geen barst.’

‘Otje en ik maakten de series. En Otje zei wanneer het moest. Er was geen organisatie.’

‘En van wie kreeg Otje dan te horen wat voor serie het moest zijn?’

‘Dat weet ik niet.’

‘Mooi, dan vragen we je dat straks nog 's.’

‘Van Floor.’

‘Als je in lettergrepen blijft praten, dan gaan wij toch maar... verdomme.’ Lode gleed, spierwit, langzaam van zijn

[p. 164]

stoel. Biesheuvel ving hem op en wreef met zijn vinger over Lode's voorhoofd. ‘Hij verzuipt in zijn eigen zweet.’

‘Toch lukt het wel,’ zei Herman, ‘hij zal er alleen tien keer voor moeten flauwvallen.’