Naakt over de schutting

[p. 153]

74.

Lode had een heftiger zenuwtic dan gewoonlijk, soms trilde nu zijn hele kaak mee. Ook streek hij dikwijls met zijn hand zijn haar recht, zonder dat dat nodig was want het lag er als geploegd bij.

‘Is dit een officieel verhoor?’ vroeg hij, nadat Herman hem bars een stoel had opgedrongen.

‘Welnee, we gaan maar wat praten. We onthouden alleen wel wat u gezegd heeft en ik laat ook iemand komen om op te schrijven wat u zegt.’

‘Heeft hij iets tegen mij aangebracht?’ Lode strekte zijn wijsvinger dreigend naar mij uit.

‘Helemaal niet,’ Herman keek olijk verschrikt, ‘meneer Lemming is juist zo aardig geweest om u en ons te helpen.’ Hij stond op en riep om de hoek van de deur: ‘Kom jij even schrijven, De Jong.’ Een kleine, tevreden man in een grijs pak en met een oranje kokarde op de rever kwam in de hoek zitten met een blocnote op de leuning van zijn stoel. Hij knipoogde naar mij; ik kende De Jong vrij goed, hij was een uitstekend en vooral menslievend rechercheur. In zijn vrije tijd wandelde hij langs de grachten in de hoop dat hij er een kind in zag drijven, want hij wilde zijn medailles opvoeren tot tien.

‘Meneer Zaaijer,’ zei Herman ernstig. ‘Meneer Lemming kwam vanmorgen bij u op bezoek, hij had iets met u te bepraten. Maar daar komen we straks op. Hij kwam in uw kamer en trof daar, op een poef liggend, het lijk van een vermoorde man aan.’

Lode's mond zakte open, hij zag er nu uit zoals ik hem me vroeger altijd had voorgesteld. Zijn hoofd werd rood als een zieke tomaat. ‘Dat is niet waar,’ hakkelde hij, ‘ik heb niemand vermoord.’

‘U hoort mij toch ook niet zeggen dat u hem vermoord hebt? Ik wilde alleen weten of u op de hoogte was van het feit dat het lijk daar lag en zo ja, waarom u dat voor de autoriteiten verborgen hebt gehouden?’

‘Ik weet er niets van af.’

‘Vertelt u mij 's precies wat u gisteren hebt gedaan? Wanneer bent u opgestaan?’

[p. 154]

‘Dat was zondag, he. Ik ben om een uur of elf, half twaalf opgestaan. Toen ben ik naar de Hot Corner gereden en daar heb ik ontbeten, of geluncht zo u wilt. Ik had daar om een uur een afspraak met mijn fotograaf Davy van Hamelen. We zijn samen naar Arnhem gereden. En bij Gerry Borms thuis en in zijn theatertje; daar hebben we de middag doorgebracht. Tot ongeveer halfzes. We hebben gegeten in motel Maarsbergen, ik heb de bon nog in mijn zak voor de declaratie. Ik was halfacht op de krant, ik had mijn verhaal klaar om negen uur. Daarna ben ik met een paar mensen koffie gaan drinken en daarna ben ik naar IJdorp gereden. Daar wonen The Swinging Sisters en daar had ik een afspraak mee.’

‘En toen?’

‘Daar ben ik gebleven. Tot vanmorgen, bij hun thuis.’

‘Dat was een lange afspraak, dan.’

‘Ik ken ze erg goed, ik blijf daar wel meer slapen.’

‘We zullen eens kijken of uw verhaal bevestigd kan worden.’

‘Maar ik heb niemand vermoord. En wie is er vermoord? Ik heb toch het recht dat te weten?’

‘Zeker, en ik zal u dat ook vertellen. Maar ik wil alleen maar nagaan of u inderdaad sinds zondagmorgen niet meer thuis bent geweest. Voor u naar IJdorp ging misschien. En hoelang u over zo'n verhaal schrijft.’

‘Ik schrijf erg vlug, maar wat zou dat. Simenon schrijft ook vlug.’

Herman haalde uit een la van zijn bureau de ‘Ochtendrune’, opengevouwen bij de ‘Amusementswijzer’. ‘Exclusief gesprek met jonge cabaretier Gerry Borms.’ las hij voor, ‘De jongere generatie wordt met het jaar nerveuzer.’ Dat is een heel mooie kop, meneer Zaaijer, van uzelf?’

Lode ticte met het oog.

‘Ik heb een passage aangestreept,’ ging Herman, erg lief, verder, ‘luister: “Ik heb, zegt Gerry Borms, veel over de jeugd van nu nagedacht. Ik geloof dat de jeugd ontevreden is. En dat die ontevredenheid voortkomt uit de onzekerheid waarin we leven. Dat is mijn theorie, die ik nog nergens anders gehoord heb. De ouderen zijn onzeker geworden en ze kunnen dus niet met overtuiging tegen hun kinderen spreken. Dat

[p. 155]

brengt twijfel. En die twijfel leidt tot losbandigheid bij de jeugd. Ze denkt wel na, de jeugd. Maar is het niet zo dat hoemeer je ontleedt, hoe onzekerder je wordt? Drs. Gerry Borms, die zes jaar gestudeerd heeft alvorens groot cabaretier te worden zegt dit met overtuiging.”

Als u de moeite zou doen dit te ontleden, meneer Zaaijer, dan wordt dit zo onzinnig, zo vol halve waarheid, dat ik me niet kan voorstellen dat een zinnig mens dit gezegd kan hebben. U zult wel beseffen dat u meneer Borms echt als getuige nodig hebt.’

‘Maar u leest het op een gemene manier voor. Toen ik het schreef klonk het precies zoals hij het gezegd heeft. En de jeugd ís toch losbandig?’

‘Kom nou, meneer Zaaijer. Acht van de honderd. Afijn, vertelt u mij eens, wie is Harry of Harreke Meel?’

‘Die ken ik niet.’

‘Weet u dat zeker? Want wat zou hij anders in uw kamer doen?’

‘Dus hij is...’

‘Hij lag op uw poef. Erg dood.’

Lode zat nu helemaal in elkaar gezakt. Hij schudde zijn hoofd en fluisterde: ‘Ik ken hem niet.’

‘Er zijn toch dingen die mij nieuwsgierig maken. Ten eerste, meneer Lemming heeft dat ook al gemerkt, ontkent u erg veel. En ten tweede, daarom zult u toch wel moeten praten, was meneer Meel bekend als souteneur en chanteur. Ik heb het dossier nog niet, maar op grond van dingen die ik zo gehoord heb, kan ik dat wel zeggen. En niet zozeer wat de vrolijke vrouwtjes betreft, maar uitsluitend op het terrein van het mannelijke geslacht.’

Het drong langzaam tot Lode door. ‘Ik had niets met hem te maken, inspecteur, ik weet nergens wat van. Gelooft u mij toch: ik ben echt geen homoseksueel. Echt niet.’

‘Er is ook niemand die u dat kwalijk neemt, meneer Zaaijer.’

Er werd geklopt. Een agent kwam zeggen dat er in een andere kamer telefoon voor Herman was. ‘Blijf hier even bij die meneer zitten,’ zei hij tegen de agent, ‘De Jong, laat jij die tijden van Zaaijer nachecken. Jij gaat met me mee, Rutger.’

[p. 156]

Op de gang zei hij: ‘Het leek me niet verstandig om jou bij hem te laten. Ik wil geen rotzooi als hij een beklag zou indienen.’ ‘Beklag, waarover?’ ‘Weet ik veel wat zenuwpezen zich in hun hersens kunnen halen.’ Het telefoongesprek in de andere kamer duurde niet lang.

‘Celia Strumpf is dood.’

‘Professor Krammer?’

‘Nee. Die zou pas vanavond iets aan haar doen, hoewel naar ik begreep haar hele borstkas in elkaar was gedrukt. Voor zover de politiedokter nu kon nagaan had de kogel haar longen niet geraakt. Ze was wel flink verkreukeld, maar volgens hem had ze nog best een kans gehad.’

‘En waarom...’

‘Een kans gehad, als vanmiddag tijdens het bezoekuur niet iemand die zaal op was gewandeld, een man die alleen gezien is door een half dizzy patiënt, en als die man niet de zuurstofslang had doorgeknipt en de bloedtoevoer uit haar arm had getrokken. Ze is doodgegaan in een plas bloed van een ander.’