Naakt over de schutting

72.

‘Gaat dat bij jullie altijd zo?’ vroeg ik, toen we beneden in de keuken van mevrouw Blokermann zaten (met één o en twee ennen, inspecteur. Het wordt zo vaak verkeerd gespeld dat het me weinig kan schelen. Maar nou is het officieel, nietwaar). We waren met zijn tweeën want mevrouw Blokermann was uit agitatie al voor de tweede maal naar het toilet.

‘Ach, we hebben ook goeie commissarissen. En deze is ook niet kwaad. We sturen hem altijd naar de pers als de reglementen moeten worden uitgelegd. Daar is hij steengoed in. Die meneer Meel van hierboven, reken erop dat die in zesvoud naar de sectiekamer gaat.’

Niet mevrouw Blokermann kwam binnen, maar een jonge rechercheur die toch al aardig op haar begon te lijken. ‘Die Zaaijer wordt over een kwartier op zijn redactie verwacht,’ zei hij.

‘Goed, ik denk niet dat hij er komt, maar stuur een wagen om hem op te halen. Vraag maar of Biesheuvel en De Jong dat kunnen doen, die vallen in burger niet zo op. En dan naar mijn bureau. En vraag of die mevrouw van de plee wil komen.’

Ze ging zitten en vouwde haar handen in haar schoot.

‘Mevrouw Blokermann, u heeft de heer Zaaijer gisterochtend voor het laatst gezien?’

‘Jawel inspecteur, dat heb ik u al gezegd.’

‘Dat weet ik. Hij ging toen weg. Kan hij daarna nog hier geweest zijn?’

‘Natuurlijk, hij had toch een sleutel.’

‘En dan ziet u hem niet, als hij binnenkomt?’

‘Ik zie hem soms wel en soms niet.’

[p. 150]

‘Heeft u veel contact met hem?’

‘Soms spreek ik even met hem in de gang. Of hij komt een kopje koffie halen. Toen hij hier kwam huren vond ik hem zo innemend en beschaafd dat ik gezegd heb: als u een kopje koffie wil, komt u dan gerust. En daar maakt hij graag gebruik van. Hij is zó aardig...’

‘Hij is een schat, daar twijfel ik niet aan. Maar ja, er ligt nu toch een lijk op zijn poef.’

‘En het is juist zo'n leuke poef. Ik begrijp niet hoe zo iets kan gebeuren. Maar meneer Zaaijer staat er vast en zeker buiten, inspecteur. Die moord is natuurlijk gepleegd door die enge man die hier gisteravond was. Die had lang haar in zijn nek, begrijpt u wel.’

‘Hoe laat kwam die man?’

‘Vlak voordat ik naar bed ging. Tegen twaalf uur.’

‘En die hebt u zomaar binnengelaten?’

‘Ik moest van meneer Zaaijer iedereen binnenlaten, inspecteur. Zeker om die tijd. Dat konden artiesten zijn, die hadden opgetreden. Meneer Zaaijer had contacten met alle grote kunstenaars. Op die voorwaarde kon hij alleen de kamer huren, zei hij toen hij hier kwam, dag en nacht moest hij kunstenaars kunnen ontvangen. En u weet zelf wel dat voor kunstenaars de nacht en de dag in elkaar overlopen.’

‘Zijn deur was dus nooit op slot?’

‘Als hij weg was, nooit. Wel als hij een enkele keer bezoek had van een meisje.’ Ze gaf een onzeker glimlachje af terwijl haar krop wiegde. ‘Ik heb daar geen bezwaar tegen, meneer de inspecteur, als het met mate gebeurt. Dat is de moderne tijd, zeg ik maar. Leven en laten leven.’

‘U bent de hele nacht paraat om die mensen open te doen?’

‘Nee. Ik kan de deur opendrukken, als er gebeld wordt en door de bumifoon vragen wie er is. Als ik in bed lig te lezen doe ik dat nog wel. En als ik ga slapen, dan zet ik de bel over op zijn kamer.’

‘En nu vraag ik u voor de tweede maal, is er vannacht, zover u weet, nog iemand hier geweest. Hebt u iemand opengedrukt? Hebt u iemand gehoord?’

‘Ik weet het echt niet precies meer, inspecteur. Er komen

[p. 151]

er zoveel. Misschien. Maar ik weet niet of het gisternacht was of de nacht ervoor, toen kwam er tegen één uur nog iemand. Ik vroeg wie het was en toen zei hij “De fotograaf”. Maar ik weet niet zeker of het gisteren was. U moet begrijpen, ik druk zo vaak open. Meneer Zaaijer heeft wel een eigen bel willen hebben, maar ik heb gezegd: álles, maar geen twee bellen aan mijn deur. Dat kan ik me in deze buurt niet permitteren. En nu gebeurt dit.’ Er kwam een soort snikje in haar stem.

‘U heeft ook geen schoten gehoord?’

‘Nee, inspecteur.’