Naakt over de schutting

71.

Schartenantinck was het eerst gekomen, daarna een rechercheur en een dokter. Even later nog iemand die een foto nam.

‘Zo meteen komen ook de commissaris nog en de Officier,’ zei Herman. ‘De Officier wou er beslist bij zijn. Het gaat hier om een journalist van een dagblad dat ze niet graag tegen zich hebben. Als de Officier een klein foutje maakt hebben ze voor de komende zes maanden de pik op hem. Dan heet mr. Utendonck in al hun rubrieken mr. Utendonck-Blunderstronck.’

‘Belt Poot-Akkerleven in zo'n geval altijd de Officier?’

‘Ja. Maar Poot is er vandaag niet. Klantinga komt.’

Ik had commissaris Klantinga al eerder meegemaakt. Niet zo'n slimme man, rond, pufferig en verdomd ijdel. Zijn specialiteit was het stellen van belachelijke vragen, zoals die in boekjes staan. In het korps wordt nog vaak een berucht geworden zin van Klantinga geciteerd. Hij was eens bij een moordzaak geroepen, ergens in een bovenhuis, in de Helmersstraat geloof ik, waar hij tegen een van de al aanwezige rechercheurs zei: ‘Wat hoor ik, Karel, is hier een man vermoord?’

Apocrieve toevoegingen willen dat Karel toen gezegd heeft: ‘Dat weet ik nog niet commissaris, want ik mag de vermoorde niet aanraken tot u er bent.’

De Officier en de commissaris kwamen tegelijk, de eerste een beetje zenuwachtig door al het bloed. Hij wendde zich zoveel mogelijk van het lijk af en toen Herman dat doorkreeg begon hij nadrukkelijk veel details op te noemen over de positie waarin het lichaam lag.

[p. 148]

Ik zat al die tijd in de bureaustoel en werd aangeduid met hoofdknikken en met ‘de man die hem gevonden heeft.’ Toen de Officier even de gang op moest kwam Klantinga naar me toe en vroeg bars: ‘Wat kwam u hier doen?’

‘Ik wou Lode Zaaijer spreken, de man die hier woont.’

‘Waarover?’

‘Ik wou hem wat vragen.’

‘Juist,’ hij trok hard aan zijn pijp, ‘ik hoor dat u, toen de deur gesloten bleek, via de badkamer naar binnen bent gelopen. Is dat uw gewoonte?’

Ik keek naar Herman, die ironisch lachend naar ons luisterde.

‘Soms, commissaris. Wees blij dat ik het gedaan heb. Anders was het lijk veel later ontdekt. Het scheelt weer kostbare opsporingstijd.’

‘Hmmm,’ hij wendde zich tot Herman, ‘hoever zijn we nu?’

‘Wat zegt u, dokter?’ wierp Herman de vraag verder.

‘Ik kan het niet goed zien. Ik vermoed dat er drie kogels in het lichaam zitten. Een in het rechterdijbeen, in de lies bijna, vandaar het grote bloedverlies, een tweede zit in de nek en de derde in de rug, bij de vijfde rib. Die laatste twee schoten kunnen van hier afgevuurd zijn.’ Hij ging bij de bank staan. ‘Of ik van hier de lies geraakt kan hebben weet ik niet, het lijkt me van niet. Het kan zijn dat de jongen eerst in de dij is geraakt en toen is gevallen of omgevallen en dat ze hem daarna in rug en nek geschoten hebben. Het liefst zou ik hem met poef en al meenemen. Zo verwrongen als hij nu ligt kan ik niet veel meer zeggen. Is de volgorde van de schoten van groot belang?’

‘Het kan allicht helpen,’ mompelde Schartenantinck.

‘Is er een wapen gevonden?’

‘Nog niet, commissaris,’ zei de rechercheur.

‘Ha, meneer de Officier,’ zei Klantinga, ‘heeft u nog belangstelling voor wat de dokter zei?’ De binnenkomende wierp een bleke blik op het lijk en slaagde erin zijn hoofd te schudden. ‘Vertelt u mij dat op kantoor maar,’ zei hij. ‘Wat die journalist betreft, kunt u nu al zeggen in hoeverre hij hierin gemengd is?’

[p. 149]

‘Hoogstens als moordenaar,’ zei Herman.

‘Goeie grap,’ bromde Klantinga, gaf een vette knipoog en begon een bassend gelach, waar de rechercheur mee instemde. Ik vond het trouwens ook best aardig.

‘Ik doe de inbeslagneming wel,’ zei de commissaris, nadat de Officier afscheid had genomen, ‘en ik wacht op de vingerafdrukken. Ga jij maar even beneden kijken, Herman.’