Naakt over de schutting

70.

Lode Zaaijer woonde in de bomenrijkste buurt van wat ik nog oud-Zuid noem, niet ver van het Apollopaviljoen. Hij had daar, naar mij wel eens verteld was, de beschikking over de hele (2de) etage van een alleenstaand herenhuis. Dat bleek ook zo te zijn. Op de deurpost zat een naambordje, L. Zaaijer, maar geen aparte bel. Een oude, statige dame deed open.

‘Ik kwam voor meneer Zaaijer.’

‘Ik weet niet of hij thuis is. Gaat u zelf maar even kijken, het is op de tweede etage. Zijn naam staat op de deur. Wilt u wel uw voeten vegen.’ Het klonk snibbig, maar ze keek er erg vriendelijk bij. Ze had een soort krop aan haar kin hangen die heen en weer bewoog als ze sprak. Vandaar dat ze waarschijnlijk alles er zo gauw mogelijk uit wilde gooien.

Een visitekaartje met Lode Zaaijer. Ik klopte een paar keer. Toen ik niets hoorde probeerde ik de deur te openen. Het lukte niet.

Op de overloop waar ik stond waren nog vijf deuren. Een gangkast was niet op slot en ook de badkamer, aan het eind van de gang, kon ik binnenlopen. Om het bad hing een plasticgordijn met lammetjes en bloemetjes. De wastafel bood ruimte aan zes verschillend gekleurde stukken zeep. Lode Lodaline.

Via een op een kier staande deur kwam ik in een vrij grote slaapkamer. Gesloten glazen tussendeuren sloten deze af van een nog grotere zitkamer - ik kon van hier het dak van het huis aan de overkant zien. De slaapkamer was merkwaardig ingericht. De wanden waren zacht roze, evenals de sprei op het bed. Het behang boven het bed, tot op ongeveer anderhalve meter hoogte was goudkleurig. Tussen de marmeren schoorsteenmantel en de tussenmuur was een bar met vijf krukken ervoor en vele smalle planken met flessen erachter. Maar tegen de tegenoverliggende muur, aan deze zijde van de badkamer stond een hoge hardbruine klerenkast met bal-

[p. 146]

letjes-ornamenten op de deuren - zo'n kast uit een advertentie waarin het hardbruin ‘royaal en gedistingeerd’ genoemd wordt en een sieraad voor uw vertrek. Het bed lag er rein als een meisjesboek bij. Ik opende de glazen tussendeuren. Ook in de zitkamer was het behang voor het grootste deel roze, behalve aan een muur waar het lichtgroen was. De ruimte werd verpest door knotsen van meubelen, die in een woord samen te vatten zijn: bankstel. De bekleding was groenig-grijs met ingeweven bloemmozaïek en veel franje dat de knollige poten gelukkig aan het gezicht onttrok. Om de knotsen heen stonden overal iele, glazen bijzettafeltjes met gedraaide koperen pootjes, die leken te verdrinken in vlammende Perzische kleedjes. In de hoek, schuin natuurlijk, een breed bureau met een hoge schrijfmachine en een ingelijste foto van Deanna Durbin in zomerjurk met balletjes, en een witte telefoon.

Op dezelfde hoogte als in de slaapkamer ook weer een schoorsteenmantel, maar nu van natuursteen in onnatuurlijke kleuren. Daaronder ruimte voor een open haardvuur. Om de vuurplaats een koperen hekje. Tegen dat hekje stond een blauwrode poef geschoven. Half over deze poef lag het lichaam van een jongeman, zijn hoofd en zijn voeten op de vloer. Rondom het lichaam, over het grijze vloerkleed en nauwelijks gestuit door een scheefliggend perzisch kleedje een grote plas paarsachtig bloed.

Ik zag hem pas toen ik de kamer was ingelopen want de bank van het bankstel had mijn gezichtsveld eerst sterk beperkt. Tegen de bank aan lagen een bijzettafeltje, een kopje, een asbak, losse sigaretten, peukjes, as.

Aan de kleren wist ik wie de dode was, het zwarte jek en nu grotendeels rode broek, maar ik knielde toch bij hem neer om zijn gezicht te kunnen zien. Over de bloedplas heen probeerde ik zijn arm iets te verleggen, maar het lukte niet, het lichaam steunde erop. Hij was al uren dood, de haai van 't Singel.

Ik nam de hoorn van de telefoon in mijn zakdoek en draaide met mijn ballpoint het nummer van bureau Spiegelgracht. Herman zat op het hoofdbureau. Hij was in een dringende

[p. 147]

bespreking, zei de telefoonagent, maar ik kreeg na enig doorzeuren hem toch aan de lijn. ‘Ik ben tot je beschikking,’ zei ik, ‘je kunt me komen arresteren. Maar hij was al dood voor je vanmorgen boos op me werd.’

‘Je neemt me niet in de teil, he?’

‘Ik neem je niet in de teil.’ Ik gaf hem het adres en ging achter het bureau zitten wachten. Deanna Durbin had kleine lichtjes in haar ogen.