Naakt over de schutting

64.

Telefonisch bleek Floor van de Terpen nergens te bereiken te zijn. Thuis nam hij niet op, op zijn kantoor ook niet. Op aanraden van Vast belde ik zijn scriptgirl en die zei dat hij vandaag in Brussel zou zijn en pas morgen weer terug zou komen. Wanneer wist ze, maar niet uit haar hoofd. Ze zou morgen de hele dag bij de opname van de Lili Lashoesshow zijn en, zij het met moeite, bereikbaar.

Vast nodigde mij uit de zondagmiddag met hem door te brengen en we reden naar een bar in Loenersloot. Het was bitter druk, op alle wegen, hele gezinnen in auto's probeerden niet harder te rijden dan de gemiddelde kinderwagen. In de bar beschreef Vast mij de bungalow nabij Bussum, waar Van de Terpen woonde, aan een vrij eenzame weg en min of meer in het Zevenbos. Het klopte met mijn theorietje. We dronken veel en gingen toen ergens uitgebreid paling eten en het was al bijna half tien toen ik eindelijk het huis van Vast verliet en op weg ging naar het reeds genoemde bos.

Aan het hek hing een brievenbus met in grote letters ‘F. van de Terpen’ erop. Ik reed nog ruim honderd meter en zette, waar de weg het bos weer indraaide, mijn Fiat tussen de bomen. De bungalow van Van de Terpen was een vierkant blok, zwart tegen de vallende avond. Geen hond blafte, geen mug zoemde, de maan liet zich niet zien. Heel in de verte het verkeer van de snelweg. Diepe stilte die padvinders naar de hand van akeela doet grijpen. Een eenzame oehoe riep zijn naam.

[p. 132]

Als Intshu tshuna bewoog ik mij over het grint en inderdaad, alleen een geoefend rood oor had mij kunnen horen. De achterdeur forceerde ik door mijn jasje uit te trekken en tussen de ruit en mijn schouder te plaatsen, waarna ik hard stootte. Het kraakte luid, maar er vielen geen scherven op de grond. Ik kon de stukken glas zonder moeite losmaken, al sneed ik door mijn handschoenvinger heen. Onder aan de trap stond ik stil en luisterde. Van boven klonk muziek, niet hard, maar duidelijk hoorbaar. Het leek het Tuschinski Theater Orkest dat een griezelfilm inleidt.

Ik ging voorzichtig naar boven. Onder een van de deuren zag ik licht. De vensters moesten wel goed geblindeerd zijn, want van buiten had ik geen licht gezien.

Ik keek door het sleutelgat. Dat kon, maar je zag alleen kamer. Ik bekeek de lichtrand, maar ik zag nergens de schaduw van een knip. Ik pakte de deurkruk en probeerde de deur open te gooien. Het ging niet. Het was een raar gevoel, daar in het donker te staan misgokken.

‘Wie is daar?’ Een vrouwenstem, vrij dringend.

‘Peter,’ zei ik.

Er werd heen en weer gelopen, daarna hoorde ik een sleutel in het slot steken. Toen de deur openging stond Celia Strumpf daar, in een zeer licht en lichtblauw negligé. Ze hield haar hoofd een beetje schuin. ‘Ik weet het weer,’ zei ze, ‘jij bent de lúl. Kom binnen. Ben je alleen?’

Ik knikte. ‘Ik wist dat je Peter niet was,’ zei ze, flauw glimlachend. ‘Peter zou nooit Peter gezegd hebben maar iets van Piempeltje of Pompeldepompje. Als ik hem zijn gang liet gaan werd hij weer vier jaar.’

Ze kwam naast me staan en legde een arm om mijn schouder. ‘Van dichtbij val je me mee. Je kijkt zo opgejaagd, ineens. En je kwam zo dapper binnen.’

Ik wist geen antwoord.

‘Heb je een auto bij je. Ik heb zin om naar Amsterdam te gaan om te dansen.’

Ik maakte me van haar los, liep de kamer door en nam een indrukwekkende stand aan, wijdbeens, armen over elkaar, Gary Cooper tussen de indianen. ‘Ik was gisteren bij je thuis,’

[p. 133]

zei ik, ‘en ik ontmoette meneer Floor die ineens een sleutel had. Ik dacht dat je best hier zou kunnen zitten.’

‘Wat geweldig! Je was zo geil op me dat je moést weten waar ik was.’

‘Ik wou alleen maar weten waarom ik een lúl was als ik “naakt over de schutting” zei?’

‘Je bent heel slim.’ Ze lachte spottend, met veel tanden. ‘Ik kan zeggen wat ik wil, maar jij weet het toch altijd beter. En trouwens, hoe kan ik je vertrouwen. Je zegt dat je alleen bent, maar de hele cavalerie kan wel om het huis heen staan.’

Ik haalde mijn schouders op. ‘Wie weet.’

Ze liep naar een spiegel en begon haar haar te kammen. ‘Ik zal je een voorstel doen,’ zei ze, ‘ik zit hier al vierentwintig uur zonder een man te zien. We doen tien minuten wat ik wil en daarna tien minuten wat jij wil. Dan zeg ik ook alles wat je vraagt. Ga zitten, ik zal iets voor je inschenken.

Ze schonk cognac uit een karaf die op een tafeltje stond, naast een nog half gevuld glas. ‘Het lijkt me verloren tijd,’ zei ik. Ze duwde me naar een lage stoel en ging op mijn schoot zitten. ‘Hoe heet je?’

Het was de derde keer dat ik een goed voorbereid vraaggesprek verloor. ‘Rutger.’

‘Rutger wat?’

‘Rutger Maria Lemming.’

‘Katholiek?’

‘Nee. Ik heet Maria, omdat een nichtje dat Maria heette op de dag dat ik geboren werd haar brevet parachutespringen haalde.’

Ze rook naar parfum en cognac. Haar make-up verborg haar slechte huid nauwelijks. ‘Je bent aardig,’ zei ze en kuste me. Haar tong drong de mijne opzij, haar hand kneedde mijn nek. Ik merkte dat mijn armen zich om haar lichaam klemden en voor ik erbij nadacht streelde ik haar over borst en heupen.

Niet lang. Dit gaat te ver, dacht ik, na enige tijd, alsof ik al jaren in de filmkeuring zat. Ik trok mijn mond van de hare weg. Ze lachte diep van binnen. ‘Ik heb nog acht minuten,’ zei ze en trok mij overeind. ‘Kom, ik wil nu met je dansen.’

[p. 134]

Ze draaide de muziek harder, legde haar armen om mij heen en duwde haar onderlichaam tegen het mijne.

Ik dans heel slecht, bijna niet. Ik wist trouwens ook niet wat ik doen moest. Half dansend en struikelend, waarbij zij steeds harder lachte, belandden wij tegen de boekenkast met onze hoofden in de afhangende slierten van een chlorophytum. Ze legde haar armen om mijn hals en kuste me. Het was geen half werk en daarom besloot ik haar niet te storen.

‘Rutger,’ zei ze zacht.

‘Ja.’

Op dat moment besefte ik wat ze deed, maar ik was te laat. Ze had het pistool dat ze uit de kast gehaald had in haar hand en stapte langzaam achteruit. ‘Rutger,’ zei ze nog eens, ‘je bent een lúl.’ Voor het eerst was ik het met haar eens.

‘Handen in je nek en van die kast vandaan.’

‘Liggen er nog meer?’

‘Dit is de beste. En het aardige is dat ik er, zoals je kunt zien, ook een geluiddempertje bij heb. Het is niet nodig, maar ik vind het zo'n aardig geluid. Als hij afgaat hoor je alleen maar plop. Zo'n gevoel moet het ook zijn als je geraakt wordt.’

Ze schroefde de demperbuis op het wapen, de loop in mijn richting.

‘Blijf rustig staan,’ zei ze, ‘dáár, in die hoek, daar kan je geen ongelukken maken. Ondertussen bel ik met je begrafenisondernemer.’

Ze ging op de sofa zitten, naast de telefoon en draaide op de tast een nummer. Na drie keer draaien had ze een kiestoon, ze belde dus waarschijnlijk met Amsterdam. Toen ze verbinding had zei ze: ‘Celia. Geef mij Moo.’ Het antwoord aan de andere kant was kort.

Celia glimlachte naar mij. ‘Je treft het,’ zei ze. ‘De balsemers zijn al in de buurt.’ Ze draaide een ander nummer. Vijf cijfers, Bussum dus.

‘Dag Moo. Je hoeft niet langer te zoeken. Ik heb hem hier.’ - ‘Nee hoor, hij is erg braaf. Hij wil ook geen vlekken op het tapijt.’ - ‘Wat is dat nou voor onzin? Je kunt hem toch gewoon komen halen?’ - ‘Rij dan zonder licht.’ - ‘Zeg

[p. 135]

maar dat hij gek is. Waarom moet ik dat doen?’ - ‘De zandafgraverij? Dat is een kilometer lopen.’ - ‘Nou, vijfhonderd meter dan.’ - ‘Ja.’

Een aardig gesprek, maar ik besefte dat op dat moment niet zo terwijl ik in de mond van het pistool keek. Vooral het idee dat niemand zou hóren dat ik sneuvelde stond mij tegen.

Celia legde de hoorn weer neer en keek mij lief aan. ‘Ben je klaar voor je laatste rustplaats?’

‘Hodie mihi cras tibi,’ zei ik.

‘Ik vind het leuk om te horen dat je nerveus wordt.’

‘Je bent oneerlijk. Ik zou nog tien minuten krijgen waarin ik kon zeggen wat ik wilde dat er ging gebeuren.’

‘Wat is oneerlijk? Trouwens, ik héb een verdomd slechte reputatie. En waar jij heengaat weten ze dat al lang. En als ik je tien minuten gaf dan zouden we leuke dingen doen, maar ik zou toch niets zeggen. Dat ik met dit ding in mijn hand sta is omdat we zekerheid willen hebben. Als je straks opgeruimd bent is dat een zekerheid: de heer Lemming is opgeruimd. En dan kunnen we nog alleen maar bidden dat je niet tegen Piet en Pies je mond hebt opengedaan.’

‘Wat zou ik gezegd moeten hebben?’

‘Doe niet zo dom. Je loopt ons niet voor niks voor de voeten. Je bent voor zover ik weet zelfs de eerste die Max verrast heeft. Ik heb hem al eens gezegd dat hij teveel vrat, dat hij zijn reactiesnelheid kwijt raakte. Hij had een pens van tien kilo overmoed.’

‘Je bedoelt dat jullie iedereen waar ik tegen gepraat zou hebben uit de weg zouden ruimen?’

‘Zodra wij hem kennen en hij vervelend wordt, ja! We zijn niet uit op de wereldheerschappij, alleen op ons deel van de rust. En wie in de weg staat verdwijnt. En vakkundig. Er wordt wel eens gezegd dat Nederland geen vakmensen heeft op dit terrein, maar kijk uit. We zijn zo goed dat we nauwelijks worden opgemerkt. Af en toe gooien we een hoofd in de Amsterdamse grachten, om te laten merken dat we er nog zijn.’

Ze liep naar een kast en haalde er een gele kamerjas uit.

[p. 136]

Het pistool bleef op me gericht terwijl ze die aantrok. ‘Het is geen zonde dat we je afmaken,’ zei ze, ‘er zijn mannen genoeg.’

‘Mag ik niet nog een laatste sigaret?’

Ze lachte uitbundig, waardoor ze een fascinerend gezicht kreeg, met haar spitse neus en v-vormige mond. ‘En dan met de sigarettenkoker gooien zeker. Ik kan schieten, het heeft geen zin.’ De loop van het pistool veranderde niet veel van richting, maar schokte even. Er was haast geen glasgerinkel, het leek of iemand de schemerlamp naast mij gewoon uitdeed.

Ik keek naar de schemerlamp. ‘Je hebt zeker aandelen Philips?’

‘Laten we gaan, voordat ze hier morgen nog méér aan de werkster moeten uitleggen.’ Ze deed de kamerdeur open en beduidde met het pistool dat ik de gang op moest. Ze bleef, ook op de trap, twee meter achter me. Beneden uit de gangkast haalde ze, vrijwel op de tast, een staaflantaarn.

We gingen de keukendeur uit. ‘We gaan nu een stukje over het bospad lopen. Ik houd je in de lichtbundel. Je hebt gezien dat ik aardig kan schieten. En ik doe het met plezier.’

‘Pas maar op, dat ze je dan niet bekeuren wegens stropen.’ Het is bedroevend te bedenken hoe wanhopig humoristisch je wordt in zulke situaties. Ik had het gevoel plechtig achter mijn eigen lijkbaar aan te stappen.

Het bospad liep door een dennebos, en lichtte gelig op. We klommen langzaam. Zo stapten we een paar honderd meter, achter elkaar, het licht van de lantaarn viel langs me heen op de grond. Bovenop de lage, sterk glooiende heuvel moest ik naar rechts afbuigen, we kwamen tussen hoog hakhout en loofbomen. Recht voor me zag ik nu het knipperen van een licht, steeds vier signalen achter elkaar. ‘Kijk,’ zei Celia, ‘ze staan al op je te wachten.’

Nog een meter of vijftig, toen liepen we in het zand. ‘Stop maar,’ zei ze, ‘dit is de zandafgraverij.’ Haar lantaarn liet even mijn rug los en zwaaide snel over een afgrond. ‘Licht weg,’ riep een stem in de verte.

De mannen aan de overkant hadden een veel krachtiger

[p. 137]

lantaarn. Celia en ik stonden even later in het licht van die bundel, die aan kwam schijnen over de zandafgraverij. De mannen - hoeveel wist ik niet - begonnen om de kuil heen te lopen in onze richting. Ze waren hoogstens veertig meter van ons vandaan toen het schot viel. Ik zag Celia haar lantaarn laten vallen, tien centimeter onder haar hals werd een rode vlek zichtbaar. De lichtbundel van de andere kant zwaaide heen en weer, ik was even in het donker en maakte daarvan gebruik door achteruit de struiken in te springen. Twee kogels zoefden over mijn hoofd. Gebogen liep ik verder, tussen het hakhout en liet me ten slotte vallen, onder een dicht stukje jonge struiken. Voor ik ging liggen had ik in de lichtbundel, die nu heen en weer gleed om mij te zoeken, Celia zien liggen. Achterover, een donkere vlek op haar gele kamerjas.