Naakt over de schutting

65.

Eén van de mannen had hardop gevloekt toen ik in de struiken was weggedoken. Ik had me daaraan geërgerd. Ik erger me niet aan vloeken, wel aan overbodige vloeken. Die man had kunnen weten dat ik mijn best zou doen om weg te komen.

In dienst zaten wij met z'n achten aan een bepaalde tafel voor de maaltijden en onder die acht was ook zo'n overbodige vloeker, geef me gvd het zout 's aan, godzammelazere als dit juliennesoep is. Op den duur legden de andere zeven demonstratief het bestek neer als hij zo vloekte en dat hielp uitstekend, hij leerde het in korte tijd af. Alleen op maandagmorgen ving hij het ontbijt aan met hier ben ik dan godverdomme gvd voor de hele week weer.

Ik lag nu dertig meter van de plaats waar Celia was doodgeschoten. Steeds als de lichtbundel in een andere richting zocht, was ik achteruit gegaan. Ik kon niet goed zien hoeveel mannen er waren. Af en toe doofden ze de lantaarn en dan bleef het doodstil. Ze luisterden waarschijnlijk of ze me konden horen. Ik durfde op mijn beurt dan nauwelijks ademhalen.

Toen de man die hun lantaarn droeg in cirkels begon te

[p. 138]

lopen zag ik af en toe het silhouet van zijn lichaam en een gedeelte van een buks of karabijn die hij in zijn andere hand had. Af en toe stond hij stil om de lantaarn dicht bij de grond te houden en onder de struiken door te schijnen. Een goed woudloper was hij niet, hij maakte lawaai als Old Wobblefoot. Ik wilde net overeind komen, toen ik veel dichter bij me nog een silhouet zag, dat langzaam van boom tot boom bewoog tegen de grijze nachthemel. Als ik was opgestaan had hij mij ook moeten zien - het was een goede tactiek. Old Wobblefoot leidt de aandacht af en Old Firehand wandelt in de richting waar ze mij vermoedden.

Ik legde mijn hoofd op mijn handen, om alle blank zoveel mogelijk te bedekken. Met mijn linkeroog zag ik de twee radiumvlekjes op mijn horloge: zeven voor elf.

Ik keek pas weer op toen ik Old Wobblefoot niet meer hoorde. Zijn zoekende licht was ook weg. De man vlak bij me zag ik niet, wie weet stond hij nu vlak bij me even boom te zijn.

Ik kreeg overal kriebels. Waarschijnlijk had de plaatselijke nru aan al het kruipend gedierte laten weten dat ik hier lag. Tegen mijn linkerbil begon nu al een vijfde colonne op te marcheren. Twee of drie mannen, misschien vier zaten ergens voor me in het bos en wachtten op een kans om die zachte plop in mijn lichaam te jagen. Ik begon te begrijpen hoe konijnen zich voelen als het tegen kerst gaat lopen en de stropers laag vliegen.

Vijf over elf. In de verte - of was het niet in de verte - sloeg een autoportier dicht. Over de zandgraverij zag ik het rood van de achterlichten. De motor begon zacht te draaien en de achterlichten zakten onder mijn horizon.

Ik bleef een kwartier liggen. Daarna schoof ik twee meter achteruit, vanonder de struiken. Ik hees mezelf op handen en voeten en begon te kruipen langs een dichte rij varens. Ik schatte dat ik me bewoog in een richting loodrecht op de lijn huis-zandafgraverij, die ik daarnet lopend had moeten afleggen.

Het wegrijden van de auto was een truc geweest. Ik hoorde de kogel aankomen. Voor mijn gevoel sloeg hij precies tussen

[p. 139]

mijn handen in de grond, als een druppel op een gloeiende plaat.

Ik rende weg als een waanzinnige, ik drong met geweld door de varens, zigzagde tussen de bomen en bereikte een terrein waar de hemel helderder was omdat er alleen jonge aanplant en heesters stonden. Tweemaal pioewde een kogel over me heen.

Ik bleef rennen, snakkend naar adem. In de verte zag ik de vierkante silhouetten van huizen en ik liep die kant op. Tweehonderd meter verder bereikte ik een pad, stak dat over en rende tegen een hoog gazen hek op. Mijn rechterhand sloeg er het hardst tegenaan, ik had de indruk dat mijn vingers op de grond lagen. Er begon een hond te blaffen, zeer onvriendelijk. Achter me hoorde ik niets. Ze wisten nu in ieder geval waar ik was. Verderop begon een andere hond mee te huilen. Ik liep op een sukkeldrafje langs het hek, dat langzaam in de richting van de huizen boog en overging, na een bocht, in de tuinheiningen van de woningen. Bij het vierde huis dat ik passeerde hoorde ik geen hond. Ik klom over het hek en rende door de tuin. Op de eerste etage was licht achter dieprode gordijnen. In de aangrenzende tuin werd een klein hondje zenuwziek. Er ging een raam open: ‘Patty, koest, stil, rothond, koest!’ Ik stond toen al op de Bosch en Vreedeweg en begon in de richting van de grote weg te lopen. Een paar minuten later kwam een auto me achterop en ik kroop achter een tuinhek. Maar de auto was gevuld met schreeuwende en vrijende tieners. Vijftien minuten later stond ik bij het benzinestation en belde Hans Vast.