Naakt over de schutting

54.

Er lag een briefje op mijn broek. ‘Ik moet weg. Dag Lievert. Erm. Pas goe lup jegelf,’ tenminste zo kwam de boodschap aan mij over. Nadat ik me lange tijd verwonderd had dat er uit de kraan boven Johans zeer wrakke fonteintje water kwam, waste ik mezelf en kamde mijn haren met zijn kam, aan zijn haren te zien.

Ik ging de vier lange, smalle trappen naar beneden af, door het - op zaterdagmorgen - nog stille huis. Ik kwam beneden in het wat bredere portaal, dat ook toegang geeft tot gelijkvloerse kantoorruimten en waar fietsen en een kinderwagen en andere rommel stonden. Ik bladerde een van de ochtend-bladen-op-de-mat door en opende daarna de deur.

Ik was klaarwakker. Ik herkende onmiddellijk de man in de regenjas met de hoed op het voorhoofd, die op het duin zo schietlustig was. Hij stond aan de overkant van de straat tegen een boom en rende onmiddellijk in mijn richting. Ik had de deur alweer dicht en stond verbijsterd in het portaal.

Ik hoorde hoe hij zijn snelheid afremde en tegelijkertijd stootte zijn vuist door het raampje in de deur. Ik zag zijn arm en de hand die graaide naar de hendel van de deur. Het gebeurde allemaal zo snel dat ik paniek in me voelde op-

[p. 110]

komen. Achteraf gezien iets als de toerist moet ervaren als de cobra uit de mand van de slangenbezweerder niet netjes gaat wiebelen, maar recht op hem af komt.

Ik trapte zo hard als ik kon op de hand, mezelf aan een fiets in evenwicht houdend. Ik schopte nog eens. De arm hing nu stil langs de deur, waarschijnlijk waren de spieren van de man niet in staat zich samen te trekken. De vingers kromden zich een paar maal. Met een ruk verdween de arm door het raampje.

Ik durfde niet naar buiten te kijken. Met mijn rug tegen de muur schoof ik een paar decimeter naar voren en deed de knip op de deur. Daarna rende ik zo hard ik kon naar boven, vier trappen op, naar Johans zolder. Ik trok al zijn kasten open om een wapen te vinden, want ik weet dat hij tot de zeer vreesachtigen behoort. In de la van zijn bureau vond ik twee dolken, een fietsketting en een afgebroken wapenstok. Ik koos de fietsketting.

Ik verzamelde moed, toen de telefoon ging.

‘Yip,’ zei ik, uiting gevend aan de luchthartigheid die ik liep te kweken en ook niet geheel vrij van Amerikaanse invloeden, want als ik onze filmkeurders mag geloven zijn het juist de films die ons criminele gewoonten bijbrengen.

‘Ben jij dat, Rutger Lemming?’ vroeg een zachte stem.

‘Yip.’

‘Dacht 'k al. Je zit weer in de rotzooi, is het niet? You need some protection, he?’

‘Ach...’

‘Cum on, lazy bird. Geef maar toe. Je bent een amateur. Maar ik wil toch een diel met je maken. Zeg ja and I get you out. Toevallig heb ik hier een bisnis in de buurt. Zeg yes or no.’

‘Yes,’ zei ik.

‘Kun je op het dak komen?’

‘Ja.’

‘Voor of achter?’

‘Voor.’

‘Ze staan aan deze kant van de gracht, dus als je outlookt, dan kan het. Klim dan naar de achterkant en ga over het dak

[p. 111]

zeven huizen in de richting Leidsestraat. All right? Cum op. Quiek.’ De telefoon ging kwuick over in een rusteloos ingesprek.

De ramen hingen stoffig in een wrakke koekoek, maar ze gingen makkelijk open en even later zat ik daarop. Het was een soort vergaderzaal voor duiven, het glibberde tussen mijn vingers. De pannen waren oud en ik brak er enkele voor ik op de dakrand zat. Vandaar liet ik me zakken tegen een schoorsteen aan en stapte in de dakgoot. Diep beneden me waren miniscule tuintjes, in een ervan stond een soort bakker aan zijn achterwerk te krabben.

Door de dakgoot lopend, schuin naar rechts hangend met één hand op de pannen probeerde ik de huizen te tellen. Het hoofd van Harreke Meel stak vuil lachend uit een zolderraam.

‘Dat is al de tweede keer dat ik je uit de gele prut moet trekken,’ zei hij. ‘Het is net of ik geld zet op een bokser die al tien jaar blind is. Cum in, stupid.’

Hij maakte plaats, zodat ik me in het zolderraam kon laten zakken. Ik kwam in een vrolijk behangen zoldervertrekje met een breed, laag bed met gele sprei. Er zat een jongen op met schapekrullen, die keek alsof er kroos uit mijn mond hing.

‘Cum on. Lets make it snappy.’ Hij ging mij voor de gang op en de trappen af. Op een van de overlopen stond een mooie jongen in een ovale spiegel naar zijn vierkante rug te kijken. ‘O Har,’ zei hij, ‘ik wou zondag toch maar naar mijn ouders; hoef ik dan niet?’ ‘Ik kom over een uur weer terug,’ zei Harreke en even later, een trap verder tegen mij: ‘op die maken we het meeste geld. Hele stoten money. Bij hem komen nou weer wijven. De nieuwe kick. Die komen vertellen waar ze allemaal bang voor zijn. Ik heb al tegen hem gezegd: schrijf er ook een boek over, wat grien ik...’ Beneden in de voorkamer aan de gracht zat nog een jongen, in een romige spijkerbroek en tuurde met een verrekijker door de vitrage. ‘Ze zijn er nog,’ zei hij, op een toon alsof het matrozenkoor begon. ‘Hebben ze nog ruzie?’ vroeg Harreke, de kijker overnemend. - ‘Ze hadden daarnet grote trouble met elkaar. Ik denk dat die vent die naar jou toevloog veel te

[p. 112]

impulsief handelde. Als ze je de nek hadden willen breken hadden ze de hele nacht de tijd. Vannacht toen je daar kwam heb ik jou gezien, met dat kind en hén ook.’

‘Hoe zo: ze hadden ruzie?’

‘Er zaten er twee in die Galaxie daar,’ hij wees naar vijftig meter verderop, ‘en er stond er een tegen het huis waar jij was. Door een toeval was hij net naar de overkant toen jij naar buiten wilde. Hij kwam terug, moest de auto in en terwijl hij instapte kreeg hij van een van de twee een geweldige klap tegen zijn kop.’

Ik mocht nu ook door de verrekijker kijken. In de auto zaten twee figuren, die niet verder te onderscheiden waren. Een derde was niet te zien.

‘Honey,’ zei Harreke, ‘haal 's een jas en hoed uit de garderobe.’ Hij liep naar de telefoon, draaide een nummer en vroeg om een taxi. ‘We zullen je aankleden als een ouwe vent, Rutger, ze komen van het Leidseplein, dus ze zijn er zo.’

Honey was al terug, met een zware jas en zo'n hoed als oude boeren dragen als ze hun bevroren bieten ter aarde gaan bestellen. ‘Er zijn er af en toe,’ zei Harreke, mij goedkeurend bekijkend, ‘die terwijl ze nog hier zijn het zondebesef al weer hoog in de benen voelen opwellen en dan verdwijnen ze zo vlug dat ze hun jassen, tassen en koffers en zelfs rechthouders hier laten. En ze komen er ook later niet meer om.’

De taxi was er binnen de minuut. Harreke ging eerst en nadat hij de achterdeur van de auto had geopend, stapte ik naar buiten en meteen weer binnen. De taxi trok meteen op. Ik liet mijn hoofd op mijn borst zinken en trok de hoed dieper in mijn ogen. ‘Er staat er één naast de deur,’ zei Harreke ‘en er zitten er twee in de auto. Precies zoals ik zei. Jammer dat je niet kon kijken, misschien herkende je ze.’

Ik haalde de uitvoerige schoudervullingen van de jas op.