Naakt over de schutting

49.

Een blauw busje met een fluitende agent reed ons naar de Wibautstraat. Er stond een groep mensen vlak bij een stilstaande tram. Het openbare vervoermiddel was onder het spoorviadukt doorgekomen, richting stad, en een kleine honderd meter voorbij de spoorbaan stond hij stil. Ongeveer tien meter achter de tram, langs de rails lag, in een vrij ruime kring van kijkers, het lichaam waar het om ging. Een gehelmde motoragent leidde het verkeer zo dicht mogelijk langs de stoeprand, een andere hield de kring wijd.

In de tram zaten nog drie oudere dames, die een beetje boos leken dat ze niet meer zo vlot ter been waren dat ze er voor de sensatie uit konden wippen. Even na onze aankomst kwam een ambulance aangescheurd, de drietonige hoorn deed of het karnaval was.

Herman had eerst een kort gesprek met de bestuurder, een niet zo jonge man meer, die tegen zijn tram geleund nog geregeld wit weg stond te trekken. Zijn verhaal was gauw verteld, hij kwam met de voorgeschreven snelheid onder het viadukt door, zag ineens twee benen boven tegen zijn ruit slaan en daarna viel een man schuin voor zijn voorruit weg. Bijna automatisch had hij geremd, was uitgestapt en had de man achter de tram langs de rails zien liggen. Toen hij dichterbij kwam was hij zo geschrokken van wat hij zag dat hij weer terug was gegaan.

Jongenou, de politiedokter, die zich ongemerkt bij ons had

[p. 99]

gevoegd, bood Herman een goeie sigaar aan. ‘Henk is over uit Canada,’ zei hij verheugd. ‘Ik heb vandaag voor het eerst mijn kleindochter gezien.’

‘Stil maar, je zag er al een hele tijd uit als grootvader. Hoe kwam die knaap op die tram?’

‘Loop even mee - hoewel het niet zo mooi is om naar te kijken.’

De dokter had gelijk. Na één korte blik draaide ik me om en keek maar naar de mensen die door de agenten nu op het trottoir gedreven werden. ‘Hij is met zijn hoofd en rechterarm onder de tram geschoven, zie je, daar is niks meer van over, zijn rechterheup heeft ook nog een flinke tik gehad, de rest is alleen meegesleurd. De benen zijn alleen een paar keer gebroken, maar verder nog gaaf. En dit is het antwoord op je vraag Herman, kijk, om zijn enkels zit een touw gebonden en aan de knoop zit nog dit stuk touw, een meter of drie. Ik geloof dat je wel kan aannemen dat om de hals ook zo'n touw heeft gezeten en dat ze hem op de draad hebben laten zakken, vanaf het viadukt.’

Hermans gezicht bleef volkomen effen, al durfde ik aannemen dat hij verrast was. Hij blies een verrukkelijke wolk van rookgenot uit en wenkte een smalle man in een bruine visgraatjas. ‘Diepenhorst, heb jij de verklaring van de bestuurder al? Goed, kijk dan of je onder de tram een stuk touw vindt. Als je 't niet ziet laat hem dan een stukje optrekken.’

‘Mag het lijk weg?’ vroeg Jongenou. Herman bukte zich, ‘is er niets verbrand, of zo?’

‘Er zitten een paar schroeisporen op de trui, en hier aan deze rand van de broek.’ Ik keek over de schouder van Jongenou mee. ‘o.k. Pak het maar in en neem mee.’

De beide mannen wandelden langzaam langs de tramrails, Herman had zijn handen in de zakken en de sigaar machtig in de mond. ‘Als je 't mij vraagt,’ zei Jongenou, ‘maar ik moet 't nog eens beter bekijken, is hij al een hele tijd dood. Zeker een uur of zes, zeven. 't Is een jongen van hooguit vijfentwintig jaar.

Ze hebben hem over de draad gehangen en de beugel is met een klap tegen hem aangeslagen, de beugel is waarschijn-

[p. 100]

lijk daarna teruggebogen, er is heel even aardecontact geweest, vandaar de schroeivlekken, maar dat is haast niets geweest. Op de een of andere manier is hij op de beugel blijven liggen en die heeft hem, door de snelheid die hij toch had, naar voren gekatapult. Of, maar die kans acht ik veel geringer, is een van de touwen aan de jongen blijven haken en heeft hem naar voren geslingerd.’

Diepenhorst kwam terug met een stuk touw van hooguit een meter, aan een kant bebloed, aan de andere kant sterk gerafeld. ‘Dit kon ik er zo onderuit trekken, chef.’

‘Mooi werk, stop 't maar in het juwelenkistje en haal een lantaarn. Dan gaan we even op het viadukt kijken.’

Ze stonden even zwijgend in de komende schemering.

Herman keek naar de tramdraden. ‘Wat een rotmoeite,’ zei hij.

‘Veel mensen zouden die vergissing begaan,’ zei de dokter, ‘er zijn hele volksstammen die denken dat je, als je aan de tramdraden komt te hangen, verkoolt. Maar dit voltage valt nog best mee. Maar ze wilden wel radikaal van hem af.’

‘Nou, ze hebben tenslotte toch bereikt dat hij goed onherkenbaar is.’

Diepenhorst kwam met de lantaarn, bij het hek gaf hij Herman een kontje. Even later liepen ze, de lantaarn in de hand, langzaam over de spoorbaan heen en weer.

De ambulance reed weg, zonder toeter. Het politiebusje werd naar de kant van de weg gereden en de trams mochten verder. Een motoragent begon het publiek te manen door te lopen. ‘Er is niks meer te zien, mensen. Als je opschiet kun je thuis het tweede journaal nog halen.’

Ik heb altijd een wantrouwen gehad tegen mannen met witte helmen op, maar deze had een zeer menselijk gezicht. De tragikomische kop van een man die best op zijn kruin zou willen krabben, maar het niet kan.