Naakt over de schutting

45.

Het sloeg zeven uur toen we in een klein kroegje op de Prins Hendrikkade zaten. De jongen haalde zwarte koffie en cognac aan de toog en kwam naast me zitten aan een tafeltje in de hoek. Hij droeg een blauwe spijkerbroek met bijbehorend jek, al waren daarin de spijkers van koper. Hij had korte, vooroorlogse slagen in zijn veel te vette haar, ze liepen erg ver door en hadden een zwarte rand gebakken in de rand van zijn opstaande kraag. Zijn neus was scherp als een snavel en zijn ogen stonden te dicht bij elkaar.

‘Jij bent een hippe vogel, jongen, jij,’ zei hij, zijn ellebogen op tafel en dicht naar mij toe leunend. ‘Ik had verwacht dat je in een brillekoker de deur daar uitgesjouwd was. As a bloody body. Die Max is een kouwe, een ketchup-eter. Dan moet je uitkijken, weet je wel. Toen ik je zag aanbellen, weet je wat ik toen dacht? Dat je een gun had. Dat je ging blaffen, weet je wel. Dat je wist dat Max binnen was. Hij kwam vijftien minuten vóór jou. Ik dacht dat je de hele troep ging spoilen.’

Ik had mijn cognac leeggedronken en hij stond onmiddellijk op om een nieuw glas te halen. ‘Heb je 't tough?’ vroeg hij terwijl hij het glas voor me neerzette.

‘Hartstikke tough,’ zei ik. ‘Vertel me eerst wie je bent, dan zal ik daarna dankbaar doen.’

‘Ik heet Harreke,’ zei hij, even zijn neus ophalend. ‘Har-

[p. 91]

reke Meel. Misschien heb je nooit van me gehoord. But the time cums dat iedereen van me zal horen. Ik ben min of meer stuntman, weet je wel. Als ik niet schilder, of als ik niet paint, dan ben ik stunter. Als ik m'n energie kwijt wil, of als ik in de rotzooi heb gezeten, dan paint ik. Het mag geen naam hebben, dat niet, weet je wel. Als ik op mijn doeken kak, dan heb ik nog het meeste succes. Er zijn al geurententoonstellingen geweest, anders begon ik vandaag, weet je wel. De kakschilderijen van Harreke Meel. Ruikt en koopt. Mooie stunt. Ik zou eerst gaan rijsttafelen in Bali en dan twintig pilsjes drinken - dan schijt ik een doek van twee bij drie vol, weet je wel.’

‘Wat deed je daar in dat huis? Wat weet je van die Max?’ Ik vroeg het heel gewoon, langs mijn neus en tussen twee slokken koffie door. De pijn in mijn rug werd steeds erger, ik voelde me of ik achtenveertig uur achter elkaar had moeten typen en mijn hoofd voelde aan alsof ze daarna de machine erop gegooid hadden.

‘Cum nou, don't lick me. Ik ben niet gek, weet je wel. Ik word pas high als iedereen naar huis is. Harreke Meel ben ik. Ik heb gezien hoe je achter ze aan zat. Ik dacht dat je de hele bloody troep ging spoilen. Haha, wie is die Max? Blijf van me navelstreng, cum nou. Nee, ik heb je uit de rotzooi gehaald omdat de zaak nou net goed ging lopen. Don't blow it up, weet je wel. Ik maak een diel met je. Een diel - we splitten eerlijk, zelfs al heb je de hele bloody bisniss nou verziekt. Wat ging je daar nou doen?’

Ik voelde me te moe om verder te praten en dat zei ik ook. De cognac voelde ik branden in mijn wangen.