Naakt over de schutting

41.

Het huis op de Prinsengracht was niet meer dan een huisje. Hoog en smal, het hing wat voorover als werd het moe het oude geveltje te dragen. Een stenen trapje leidde naar de deur, op de deurpost hingen drie kaartjes met namen naast drie bellen. Bij ⁱ: Lucien de Zwart, publicist, bij ⁱⁱ: L. de Mulder, bij ⁱⁱⁱ stond R. de Noos en daaronder met potlood Katja Ossenxofdg. Elke etage had niet meer dan één raam aan de voorgevel en die waren alle drie verlicht. Alleen het souterrain was donker, daar hield blijkens een miniem neonbordje overdag een fitter huis.

Detective spelen is gokken. Ik daalde van het bordes af en ging aan de overzijde, naast een geparkeerde auto, tegen een boom leunen. Achter mij dreef haast onmerkbaar oud-Amsterdam door de grachten, aangevoerd door een bananenschil. Over het feit waarom ik verkoos daar te gaan staan dacht ik niet na. De meeste overpeinzingen in detectiveromans of wat daarvoor doorgaat zijn bedoeld om de lezer op een dwaalspoor te lokken. Uitvoerig worden allerlei mogelijkheden overwogen. Het is een soort bladvulling, want de slechte detectivelezer slaat ze over en de goede laat zich er toch geen zand door in de ogen strooien, al krijgt hij er dikwijls slaap van.

[p. 83]

Het duurde niet lang, toen het licht achter het onderste raam uitging. De buitendeur ging open en een vrij jonge man trad naar buiten. Hij droeg een weekendtas en begon de Prinsengracht af te lopen. Ik volgde hem. Veertig meter verder, tegen een blinde muur, deed hij een fiets van slot en reed weg, langzaam de brug over de Brouwersgracht op, de tas met een hand achter zich op de bagagedrager houdend. Ik rende terug, deed in de haast mijn autootje op slot, omdat ik vergeten had dat ik hem niet op slot had gedaan om snel weg te kunnen rijden.

Het werd geen lange, maar wel een moeilijke tocht. Hij ging de binnenstad in en nam af en toe smalle stegen en straatjes met eenrichtingsverkeer of totaal geen gemotoriseerd verkeer. Bij de Nieuwmarkt verloor ik hem zelfs even uit het oog, maar pikte hem weer op halverwege de Gelderschekade waar hij iets in de brievenbus stopte van een klein boekwinkeltje. Het deed me veel genoegen.

Op zijn verdere tocht deed hij nog twee van deze winkeltjes aan. Bij het laatste van deze twee schrok hij duidelijk toen ik vrij hard remde, net op het moment dat hij zich naar de brievenbus bukte. Om me een figuur te geven stapte ik uit en begon in de etalage te kijken, die zeer flauw verlicht werd. ‘The male sex, a new direction’, las ik, al ben ik niet zeker van het laatste woord.

Maar Lucien de Zwart was alweer weg. Ik volgde hem op iets meer afstand.

Hij verliet de oude wijk en fietste door de Utrechtsestraat, richting zuid. Hij draaide om het Frederiksplein en reed het Oosteinde op. Op de brug moest hij stoppen voor het rode verkeerslicht. Hij wilde blijkbaar linksaf, naar de Amstel en sorteerde keurig voor. Toen het idee door me heenging, handelde ik meteen. Ik stopte naast hem, het linkervoorraampje geopend. Er was vrijwel geen verkeer. Ik greep de tas van zijn bagagedrager, hij liet hem zonder moeite los. Tegelijk gaf ik gas en reed door, hoewel het licht nog rood was. Ik klemde het stuur tegen mijn borst om met mijn rechterhand te schakelen, mijn linker hing nog uit het raampje met daarin de weekendtas.