Naakt over de schutting

40.

De persbijeenkomst begon te verlopen, de journalistenkring was sterk gedund, de meesten wilden nog wat tijd overhouden voor de gratis borrel. Een oudachtig meisje zat nog ijverig te pennen. ‘Kookt u zelf?’

‘Jazeker,’ zei Lili, alsof haar een diamant werd aangeboden.

‘En wat kook u dan?’

‘Nou, van alles, he? Lekkere dingen. Flensjes. Enne kalfsragoût. En koninginnesoep. En ik ben ook heel goed in een kwarktaart, nietwaar, Floor?’ De man met de zwarte lok knikte gramstorig. ‘Zet u maar,’ zei hij zuchtend, ‘dat Lili Lashoes in haar flat een geheel moderne keuken heeft en dat het haar o zo spijt dat zij door haar drukke leven met elke avond optreden daar te weinig gebruik van kan maken. Maar op een vrije dag wil zij natuurlijk graag eens kokkerellen.’

Ik liep om de kring heen en tikte Zaaijer op de rug: ‘Ik wou je even spreken.’ Hij keek schichtig op: ‘Ik heb geen tijd,’ zei hij, ‘hierna heb ik een exclusieve afspraak met haar.’

‘Zij heeft tijd zat en je kunt het ook best zonder haar schrijven.’

‘Rot op.’

‘Kom nou, Lode,’ zei ik, ‘ik wil even met je praten over Otje Schuil.’ Hij draaide nu zo snel met zijn hoofd dat het voor zijn normale tic kon doorgaan.

‘Kom even mee, daarginds in de hoek,’ zei ik.

Hij boog zich over naar Lili, ‘ik kom zo terug.’

‘Ik wil er zo meteen graag bij zijn, Lode,’ zei de man met de zwarte lok scherp, ‘en ik heb niet veel tijd.’

Lode liep naar de hoek, ik volgde hem. ‘Er wordt dus vanavond niet met Lili geritseld!’

‘Wat bedoel je?’

‘Die meneer wil er veel te graag bij zijn,’ zei ik.

‘Wat wil je?’

‘Je zou kunnen beginnen met te vertellen waar Otje Schuil is.’

‘Hoe moet ik dat weten?’ vroeg hij knipogend. ‘En trou-

[p. 81]

wens, als ik het wist, waarom zou ik het dan moeten zeggen?’

‘Omdat jij de enige bent, die wat voor Otje kan doen. Hij is verdwenen. Nadat Jannie Detube is vermoord.’

Het linkeroog van Zaaijer leek een flikkerlicht. ‘Moord?’

‘Jazeker. Otje is voortvluchtig. Het kan een paar dagen duren, dan vinden ze hem. Dan noemt hij jouw naam en dan moet je ook praten, maar in veel rotter omstandigheden.’

‘Ik heb niets te zeggen,’ zei hij. Hij wachtte een moment en voegde eraan toe: ‘Zelfs als ik iets te zeggen zou hebben dan zou ik het toch niet tegen jou doen. Jij hebt toch zo de pest aan mij, dat ik van jou niets te verwachten heb. Wat mij betreft kan je gelijk doodvallen. En wat Otje betreft: Otje zal nooit een moord plegen, al leg jij het daar nog zo op aan.’

Hij veegde het zweet van zijn voorhoofd en liep weg, even dacht ik zelfs dat hij zou vallen. Ik keek naar zijn smalle rug en bedacht dat hij meer ruggegraat toonde dan ik verwacht had. Als journalist was hij een luis, nu groeide hij daar bovenuit. Een waardige snuitkever.

Ik keek hoeveel geld ik in mijn portefeuille had. Veertig gulden. Ik nam twee tientjes in mijn hand en wandelde naar de portier van de studio. ‘U kent Lode Zaaijer?’ vroeg ik, geheel overbodig. ‘Ik laat een tientje voor u achter, als u mij zegt welke telefoonnummers u zo dadelijk voor Zaaijer moet aanvragen. En nog een tientje als u zegt met wie hij de gesprekken voerde.’

‘Waarom zou ik dat doen?’ vroeg hij, in zijn haar krabbend. Ik begreep dat de corruptie hier nog niet ver genoeg was doorgedrongen. (Een portier zonder discjockeypet.) ‘Ik laat het aan uzelf over,’ zei ik, ‘maar ik heb sterke aanwijzingen dat hij de hele Lili Lashoesshow kapot gaat schrijven. Hij heeft iets ontdekt, iets eh...’ ik wiebelde met mijn vlakke hand om iets zeer twijfelachtigs aan te duiden. ‘Ik vraag u die nummers alleen om de omro-persdienst een snelle tip te kunnen geven.’

‘Laat dat geld maar liggen,’ zei hij.

Ik kon Lode Zaaijer in de zaal niet meer vinden en ging terug naar de portier. Lode verliet net Toiletten en ging naar Telefoon, terwijl de portier een nummer draaide.

[p. 82]

Tien minuten later had ik twee telefoonnummers. Het ene was van de ‘Ochtendrune’, het andere behoorde aan een man die Lucien de Zwart heette. ‘Ik hoorde hem nog zeggen, het is mis...’ zei de portier, zeer vragend tegen mij.

‘Misschien is zijn onderzoek naar het ongehuwde moederschap van Lili Lashoes dan toch mislukt,’ zei ik.

Zijn mond zakte open. ‘Ja, jongen,’ zei ik, ‘als je eens wist wat er gaande was, op de Gooise matras, op de Gooise matras,’ - de laatste twee zinnetjes gezongen in Lashoesiaans walstempo. Toen liet ik hem alleen met zijn gedachten over de hogere journalistiek.

Ik vond Lucien de Zwart in het telefoonboek, toen ik weer in Amsterdam terug was. Hij woonde aan het begin van de Prinsengracht. ‘Publicist’ stond achter zijn naam.