Naakt over de schutting

39.

De eerste bekende waar ik tegenop botste was een tv-floormanager. Hij zei: ‘Feesten als dit zijn voor mij hetzelfde als een keer naar de dokter gaan. Als ik niet na tien minuten kotsmisselijk ben, ben ik niet gezond.’ Twee dronken jazz-musici achter hem lieten ondertussen horen wat zij zonder instrumenten konden bereiken.

Een radiojournalist, die ik alleen kende onder de naam Dikkie, liep te stoeien met een gevuld meisje met brede lippen en een lange zwarte vlecht. ‘Rutger,’ zei hij, ‘mag ik je voorstellen aan de listige zwarte.’ Het meisje kuste mij met gesloten ogen op de wang en Dikkie trok haar weer van me weg. Voor ze hem meetrok in de menigte zei hij nog snel

[p. 75]

tegen me: ‘Ik laat haar af en toe in mijn oor bijten. Als ik daar over drie dagen geen zweer heb zitten, zit het wel safe.’

Daarna ontmoette ik Davy, met een geheel nieuw meisje, dat haar jurk achterstevoren droeg - of opzettelijk tussen haar billen gekeken wenste te worden. Het was door het gedrang moeilijk haar te volgen.

Vlak bij een van de bars werd ik aangeklampt door Wilco Spuyter, een zware jongen, die meer op een bokser dan op een tv-regisseur lijkt. Hij droeg een zonnebril en had grote zweetdruppels op zijn voorhoofd. Een Braziliaanse sigaar en een veelkleurig vest completeerden zijn uniform. ‘Ik probeer je al weken te bereiken,’ loog hij losjes.

‘Ik zal je een telegram sturen met mijn telefoonnummer,’ zei ik, ‘dat verbindt je dan automatisch met mijn boodschappendienst.’

Dat wenste hij niet te horen. ‘Ik zoek je al een hele tijd, ik heb nog een paar ideeën nodig voor een totaal nieuwe serie die ik ga maken. Hetzelfde als die serie “Prop-art”, je weet wel. Je hebt er vast wel eens een gezien, al zetten ze ze altijd op het tweede net. In de laatste heb ik Aadtje Oele laten zingen. Halverwege komt een melkkoker in het beeld. Of is het melkopkoker? Daarachter staat weer een grotere melkkoker. En daarachter een nog grotere melkkoker en net als het lied uit is, kookt daar ook melk uit over, begrijp je wel. Effectje! Ik zoek dat soort dingen, ze hoeven de zang niet te onderstrepen, maar ze moeten er juist een ongekende dimensie aangeven. Je hebt 't toch wel eens gezien?’

‘Tuurlijk,’ zei ik - je gooit de kans op broodwinning nooit weg. Zoiets kán ik trouwens verzinnen. Ik stapte iets naar achter om uit zijn Braziliaanse wolkenveld te komen.

‘Ik heb Monnie laten zingen in een veld van dovenetels,’ zei hij bijna dromend, ‘in een zwarte bh. En uit dat veld kwamen steeds meer microfoons groeien en gelijk werd ook de muziek steeds harder. Zulke beelden, die moet ik hebben. Maar er hoort een meer intelligente tekst bij. Noù neem ik Frans of Engels, maar er moet toch iets Nederlands zijn. Hard en modern, over de eenzaamheid of de ruimte, je begrijpt me wel.’

[p. 76]

Ik begreep hem en stond toe dat hij naar de bar leunde om wat te drinken voor mij te grijpen.

‘Zal ik je bellen? Of heb je misschien iets in je hoofd,’ zei hij, ‘tegen elk ideetje dat je nu aan mijn lijn hangt blaas ik wel even.’

Ik dronk van de jonge klare en dacht na. De meest natuurlijke neiging die dan bij me opkomt is zo'n man in het kruis te trappen, maar je weet nooit wat voor ellende ze daarna gaan klaarmaken - als je die term tenminste nog kan gebruiken.

‘Ik zie een soort tuinfeest,’ zei ik, langzaam. ‘Orkest in de heesters. In de vijver boomstronken die later kaaimannen blijken te zijn. Daartussen verschijnt een hele ouwe zangeres met songs uit Duitsland, uit 1930. Om de tuin staan schuttingen. En in paars floodlight laat je over die schuttingen allemaal naakte vrouwen klimmen.’

‘Great. Great!’ Zijn sigaar blies als een stoomloc. ‘Ik wist dat ik jou moest hebben. Great! Ik bel je morgen voor een afspraak - Alsmaar blote wijven in floodlight.’

Wilco was nog niet weg of een andere perschef legde zijn hand op mijn schouder; hij behoorde tot een andere omroeporganisatie, de ramro. ‘Ga je iets doen met Wilco Spuyter?’ vroeg hij, recht op de man af.

‘Welnee,’ zei ik, ‘we doen allebei in konijnen. Hij vroeg of ik een aardige ram voor hem had.’ Een niet sterk antwoord, maar voor de ramro-jongen voldoende om te kunnen beseffen dat ik een grapje maakte. Het was een trieste jongen. Ik herinnerde me, toen ik hem een keer belde voor een informatie, dat hij mij stralend vertelde dat hij de dag daarvoor mee uit had mogen gaan met de directeur van zijn tv-sectie: ‘Ik had gisteren vrijaf genomen. Ik was een dagje vissen met meneer Van der Meer.’ En ik herinnerde me ook wat een Betuwe-correspondent daarop later voor commentaar gaf: ‘Als je weer 's in de kont van je baas mag kruipen vergeet dan niet je hengel in te schuiven.’ Naar behoren liet ik hem dus staan en schoof door op zoek naar Lode Zaaijer.

Het aantal aangeschoten mensen vermeerderde en daarmee ook de opstoppingen.

[p. 77]

Davy had nu zijn armen om twee meisjes en hij duidde mij de hoek waarin Lili Lashoes behoorde te zitten: ‘Zaaijer zal er nog wel niet zijn. Hij werkt exclusief, hij wacht tot de meeste anderen weg zijn.’

Het meisje Lashoes zat inderdaad in de aangeduide hoek, met een schare gretige opschrijvers aan haar lippen. Naast haar twee ernstige mannen. De ene was Charles Kumnu, tv-directeur van de omro, met in zijn voorhoofd zo'n twintig rimpels, de jaarringen van de Nederlandse tv. Aan de andere kant ongetwijfeld haar manager, want voortdurend legde zij op onnatuurlijke wijze haar hand op zijn arm. De man had een pafferig gezicht, verder niet onknap en een zwarte lok op zijn voorhoofd. Geen Lode Zaaijer.

Ik schoof door naar de dichtstbijzijnde bar en probeerde iets te drinken te krijgen, maar dat lukte slecht, want het was erg druk. Eerst dacht ik dat het ging om een jongedame die krijsend van de lach zich almaar van een barkruk liet afglijden, maar even later zag ik dat het was om een acteur die achter de bar stond. Een komiek, kan ik beter zeggen, want hij is bij de tv omdat hij zo mooi een hond kan nadoen. Hij vertelde langzaam en omstandig die ouwe grap over de rebbe die aan het bed van een stervende komt. De man is bijna dood en wordt via slangen gevoed uit zuurstof- en bloedflessen. De man mindert zienderogen en de rebbe vraagt of hij nog een laatste woord heeft. De man kan niet meer praten, krijgt een potlood en papier en schrijft zijn laatste woorden op. Dan sterft hij. Als zijn familie later de rebbe spreekt herinnert hij zich de laatste woorden, haalt het papiertje uit zijn zak en leest voor: ‘Rebbe, ga in godsnaam van mijn luchtslang af.’

Het meisje kreeg nu een lachstuip.

Ik schoof verder en maakte de bovenste knoop van mijn overhemd los, want de hitte werd verstikkend. Eerst kwam ik door een kringetje waarin betoogd werd dat Charles Kumnu een idioot was, benoemd omdat hij de gemiddelde stomme Nederlander vertegenwoordigde en dus geschikt was voor tv-sectie-directeur. Een kringetje verder werd hetzelfde gezegd over Charles van der Meer. Mét de toevoeging dat hij er zo-

[p. 78]

wat nooit is en dat men dat ook in het algemeen weer als een verdienste kan zien. Daartegenover staat dat zijn plaatsvervanger een ontzaglijke zak is en zo kroop de tijd gezellig voort.

Hoe aardiger zo'n bijeenkomst wordt, hoe roder de gezichten en hoe harder er gepraat wordt. Een oude zanger, met al grijzend haar en een fles in de hand, stond zingend te parafraseren: ‘moonlight in vermouth’; een bekend jazzcommentator reed in zijn invalidenwagen rond en zei lachend tegen iedereen: ‘glaasje op, laat je rijden.’

Opnieuw op weg naar Lili Lashoes’ hoek kwam ik een prachtige vrouw tegen, van lichaam althans. Zo'n vrouw waarvan kenners zeggen: ‘als het skelet maar goed is houdt ze het honderd jaar.’ Jammer dat het hoofd vertelde dat ze al aardig op weg was. Op haar gezicht zat een bruine, dekkende laag, die door de hitte werd aangetast. Haar neus was zeer spits en de punt was lager dan de inplant van de neusvleugels. Ze had prachtige volle lippen, maar die hadden alle moeite om de vooruitstrevende tanden te omsluiten. Uit de verte gezien hing haar mond onder haar neus als Amerikaanse sergeants-strepen.

Ze viel mij op door twee dingen. Ten eerste dat lichaam, dat hier nog best eens extra vermeld mag worden. Ten tweede omdat ze met zich meesleepte, een beetje laverend als een skutjessîler met tegenwind, twee mensen die ik kende. De een was een gevierde tv-actualiteitenreporter, de ander was Wilco Spuyter. Beiden leken ook niet meer zo helder en maakten door onverwachtse bewegingen het laveren van haar niet eenvoudiger.

‘Wilco,’ zei de vrouw tegen Wilco, ‘is dit hem?’ ‘Ja,’ bracht hij uit.

Ze kwam vlak voor me staan en zei met een mooie, diepe stem: ‘Lul!’

Daar stond ik even bij stil.

‘Dit is hem toch, Wilco, weet je het zeker?’ zei ze nog eens, n-niet geh-heel vast. Wilco keek alleen maar toe.

‘Lúl,’ zei ze nog een keer. ‘Wat weet jij daar nou van. Naakte vrouwen over een schutting! Dat slaat toch nergens op. Lúl!’ Ze zei het zo hard en met zo'n verachting in dat

[p. 79]

laatste woordje, dat ze veel toehoorders begon te trekken.

‘Kom nou, Wilco,’ zei ik, ‘je gaat mijn ideeën toch niet meteen aan iedereen vertellen. Waar moet ik dan van leven?’ Een schaapachtig, redelijk gezegde in een omgeving die al veel verder weg was. Wilco glimlachte wezenloos.

‘Over de schutting...’ zei de vrouw vol verachting, ‘wat een lúlkoek. Wat weet jij daarvan? Je bent nog veel te klein. Jij hebt een ladder nodig om je eigen rits open te maken. Zal ik eens zeggen hoe ik over je denk?’ De kring groeide aan en we werden bijna tegen elkaar opgeduwd. ‘Lúl!’ zei ze hartgrondig en haar uitstekende tanden hapten bijna in de punt van mijn neus.

Achter haar brak door de menigte Charles Kumnu, die aan haar schouders begon te trekken. ‘Stil nou maar,’ zei hij, ‘geen ruzie. Dat is nergens voor nodig. Ga maar even mee naar de hall, daar is het wat koeler.’

Maar met een paar snelle armzwaaien maakte ze zich los, zowel van Kumnu als van haar zwalkende begeleiders. ‘Donder op,’ riep ze. ‘Iedereen is getuige dat ik tegen jou zeg: lazer op. Anders schrijf ik met kaarsvet op de spiegel wat er gebeurt als jij je broek uittrekt. En veel kaarsvet heb ik daar niet voor nodig.’

Er viel een benauwde stilte.

Kumnu was rood geworden, hij slikte langdurig alsof de tuinslang naar binnen moest. Als bij afspraak draaide iedereen zich om, in een gemeenschappelijk gevoel van gêne. Ik stond even alleen. Daarna begon het geklepper van stemmen weer te herleven.

Ik liep naar de bar en verkreeg na enig wachten nog een borrel. Met het glaasje in de hand drong ik in de richting van Lili Lashoes. Eén moment kwam ik op deze tocht nog tegenover de vrouw te staan in haar nauwsluitende bruine japon. Ze keek me diep in de ogen en zei, haar lippen nauwelijks bewegend, maar zeer intens: ‘Lúl!’

Lili Lashoes zat nog op haar praatstoel. De manager met de zwarte lok zat nog naast haar, maar Charles Kumnu was verdwenen. Op zijn stoel, naast Lili, zat nu Lode Zaaijer. Een moede, afgezakte glimlach over zijn gezicht. In zijn linkeroog

[p. 80]

een tic, alsof hij aldoor mensen met een knipoog gerust moest stellen.